Η Τομεακή Επιτροπή Δράμας του ΚΚΕ ανακοινώνει το θάνατο του συντρόφου Ουτσετάρη Παντελή από το Κάτω Νευροκόπι. Ο σύντροφος Παντελής οργανώθηκε στη Δυτική Γερμανία και ανέπτυξε δράση με το κόμμα στις δεκαετίες του ’70 και ’80. Ήρθε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και συνδέθηκε με την τοπική οργάνωση, ανέπτυξε δράση στο αγροτικό κίνημα και ιδιαίτερα ως μελισσοκόμος. Στα χρόνια αυτά είχε ενεργό συμμετοχή στα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής. Διετέλεσε μέλος της Τομεακής Επιτροπής και τα τελευταία αρκετά χρόνια ήταν γραμματέας της ΚΟΒ Νευροκοπίου. Ο σύντροφος Παντελής κατάφερε να συνδέσει το όνομα του με τα σπουδαία ιδανικά που πρεσβεύει το κόμμα μας σε μία ολόκληρη περιοχή, ακριτική.
Η Τομεακή Επιτροπή Δράμας του ΚΚΕ εκφράζει τα συλλυπητήρια της στα αδέρφια του και τους υπόλοιπους συγγενείς και φίλους.

Είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε και επίσημα την έναρξη του Προγράμματος Ανταλλαγής Νέων Diversifi3D, ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα, βιωματικής και μη τυπικής μάθησης, που φέρνει κοντά την Πολιτιστική Κληρονομιά με την τεχνολογία 3D printing. Η Πυθία ΚΟΙΝΣΕΠ κατέβαλε και καταβάλει σημαντικές προσπάθειες στην ανάδειξη και προώθηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχή σε συνεργασία με Ευρωπαίους συνεργάτες. Το 2018 έχει ανακηρυχτεί ως το Ευρωπαϊκό Έτος Πολιτιστικής Κληρονομιάς και υλοποιώντας αυτή τη δράση, στοχεύουμε στο να ενώσουμε το παρελθόν με το μέλλον και να διδάξουμε στους νέους την διαφορετικότητα, την πολυπολιτισμικότητα και την συνεργασία.

Ο άνθρωπος πάντα είχε την ανάγκη να εκφράζεται μέσα από την τέχνη και έτσι ανέπτυξε, από τα προϊστορικά χρόνια, καλλιτεχνικές εκφράσεις σε βράχους και σπήλαια, τις λεγόμενες βραχογραφίες ή σπηλαιογραφίες. Τέτοιου είδους ευρήματα έχουν ανακαλυφθεί σε όλη την Ευρώπη, υποδεικνύοντας την κοινή ιστορία και ταυτότητα των διαφορετικών πληθυσμών. Είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως οι άνθρωποι μπορεί να φαίνονται διαφορετικοί, με διαφορετικές κουλτούρες, συνήθειες ή και θρησκείες, όμως κουβαλούν τις ίδιες αξίες, τις ίδιες αναζητήσεις και τις ίδιες προσδοκίες. Οι διαφορετικοί πολιτισμοί και οι διαφορετικές θρησκείες είναι μέρος του ίδιου δέντρου της ανθρώπινης εξέλιξης.

Στόχος, λοιπόν, του εκπαιδευτικού προγράμματος είναι η σπουδή και εκπαίδευση πάνω στις προϊστορικές βραχογραφίες, χρησιμοποιώντας την βιωματική μάθηση και την τεχνολογία εκτύπωσης σε 3D, έτσι ώστε να προωθήσουμε την ανθρώπινη διαφορετικότητα και την πολιτισμική ποικιλία.

Συνεργάτες από την Ευρώπη

Οι συνεργάτες μας από την Ευρώπη είναι, η Asociación International Iniciatives for Cooperation Letur από την Ισπανία, η Asociacija Apkabink Europa από την Λιθουανία, η Human Rights Research Center από την Γεωργία and Asociatia Tinerii 3D από την Ρουμανία. Περισσότεροι από 45 νέους από τις παραπάνω χώρες και από την Ελλάδα, θα έρθουν στην Δράμα για να βουτήξουν τα χέρια τους στην ιστορία και την τεχνολογία 3D, δουλεύοντας πάνω στην διαφορετικότητα και τον πολυπολιτισμικό διάλογο.

Εκπαιδευτική Μεθοδολογία

Διαφορετικές δραστηριότητας θα χρησιμοποιηθούν για να διευκολύνουν την μεταφορά της γνώσης και την ανάπτυξη δεξιοτήτων των συμμετεχόντων, κυρίως με μεθόδους μη τυπικής μάθησης, μάθησης μέσα από την πράξη και βιωματικές ασκήσεις.

Το Πρόγραμμα Ανταλλαγής Νέων

Η Ανταλλαγή Νέων απαρτίζεται από δέκα (10) ημέρες γεμάτες με δραστηριότητες που αφορούν τους συμμετέχοντες αλλά και την τοπική κοινωνία. Το συνοπτικό πρόγραμμα μπορείτε να δείτε παρακάτω:

1. Μέρες 1 - 3: Οι πρώτες μέρες είναι πάντα εισαγωγικές και κατατοπιστικές, κατά τις οποίες οι συμμετέχοντες θα εισαχθούν στην προϊστορία και την τέχνη της βραχογραφίας, θα παρουσιάσουν τα ευρήματα από διαφορετικές χώρες, θα συγκρίνουν τις μορφές της τέχνης και θα επισκεφθούν τις προϊστορικές βραχογραφίες του Κρυονερίου και του Παγγαίου.
2. Μέρες 4 - 6: Σε αυτές τις μέρες οι συμμετέχοντες θα περάσουν από βιωματική εκπαίδευση στην φωτογραφία, σχεδίαση και εκτύπωση σε 3D προϊστορικών ειδωλίων και εργαλείων.
3. Μέρες 7 - 9: Αυτές οι μέρες είναι αφιερωμένες στο στήσιμο μια δημόσιας έκθεσης με προϊστορικές βραχογραφίες, ειδώλια και εργαλεία που έχουν δημιουργηθεί από τους συμμετέχοντες χρησιμοποιώντας εκτυπωτές 3D. Ανοιχτή στο κοινό, στην έκθεση αυτή, νέοι από πέντε διαφορετικές χώρες θα μας παρουσιάσουν των πως το πολιτισμικό παρελθόν ενώνεται με το τεχνολογικό μέλλον.
4. Μέρα 10: Θα γιορτάσουμε την λήξη του προγράμματος, θα αξιολογήσουμε τα αποτελέσματα της και θα ετοιμάσουμε όλο το υλικό της διάχυσης του.

Αναμενόμενα Αποτελέσματα

Το Πρόγραμμα Ανταλλαγής Νέων Diversifi3D Youth Exchange, έχει σχεδιαστεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργεί πολλαπλά οφέλη στους συμμετέχοντες νέους, στους αρμόδιους οργανισμούς και στην τοπική κοινωνία. Θα έρθουν σε επαφή με νέα γνώση, ικανότητες και δεξιότητες και θα εξοικειωθούν με την προϊστορική περίοδο και την τεχνολογία της 3D εκτύπωση. Οι συμμετέχοντες θα αποκτήσουν εξειδικευμένες τεχνολογικές γνώσεις αποτύπωσης, σχεδίασης και εκτύπωσης, ενισχύοντας το εκπαιδευτικό αλλά και επαγγελματικό τους προφίλ. Παράλληλα θα δουλέψουν πάνω στην κοινωνική και πολιτισμική διαφορετικότητα και θα είναι ικανότεροι να ανταποκριθούν σε αυτήν, διατηρώντας βέβαια την προσωπική τους ταυτότητα.

Ένα δίκτυο Ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών αναπτύσσεται μέσα από αυτή τη συνεργασία και αποσκοπεί στην ευόδωση των δράσεων της και την αειφορία των ενεργειών της. Αυτό το δίκτυο οργανισμών έχει κοινές αξίες και επιδιώξεις και σκοπεύει στην δημιουργία νέων προτάσεων και δράσεων πάνω στα θέματα της πολιτιστικής ταυτότητας και της διαφορετικότητας.

Επικοινωνήστε για περισσότερες πληροφορίες

Πληροφορίες & ερωτήσεις στο -> https://www.facebook.com/diversifi3D.pythia.edu.gr/ & https://ec.europa.eu/programmes/erasmus-plus/projects/eplus-project-details/#project/2018-1-EL02-KA105-003911

Ένα εξαιρετικό γλυπτό που απεικονίζει την “Νίκη της Δράμας”, έργο του Δραμινού δημιουργού, γλύπτη Παύλου Κουγιουμτζή

Φωτο Μελίνα Καπετάνιου

Πηγές Αγγίτη, μια όαση δροσιάς

με τον φακό της Μελίνας Καπετάνιου

Παρανέστια γη, η ομορφιά σε υπερθετικό βαθμό.
Με τον φακό της Μελίνας Καπετάνιου

Δημήτρης Φλαμούρης (Μαθηματικός-Θετικός Ψυχολόγος – Συγγραφέας)

Ζούμε σε μια εποχή όπου η κουλτούρα της επιτυχίας είναι από τις ισχυρότερες δυνάμεις της κοινωνίας μας. Πρέπει να πετύχεις, αλλιώς νιώθεις ότι έχει αποτύχει.
Είναι τελικά τόσο κακό το να αποτυγχάνεις; Μήπως τα έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα;

Αποτυχία και σύνδεση

Τι θα απαντούσες στις επόμενες ερωτήσεις;
Αν είσαι άντρας, τι θα ένιωθες αν έβλεπες έναν τύπο σε μια Ferrari να περνάει από μπροστά σου;
Αν είσαι γυναίκα, τι θα ένιωθες αν έβλεπες μια πολύ όμορφη γυναίκα ντυμένη άψογα με ακριβά επώνυμα ρούχα;
Θα ένιωθες ζήλια; Θαυμασμό; Συμπόνια;
(Ζητώ συγνώμη για τους στερεοτυπικές υποθέσεις, όμως υπάρχουν για κάποιο λόγο…)
Οι περισσότεροι από εμάς θα νιώθαμε ζήλια με τα αντίστοιχου φύλου παραδείγματα. Ίσως μερικοί πιο καλοπροαίρετοι να ένιωθαν και θαυμασμό.
Τι θα ένιωθες, τώρα αν σου περιέγραφε ένας πώς άνοιξε το δικό του μαγαζί και αφού προσπάθησε πολύ, τελικά οι κόποι του δεν δικαιώθηκαν και αναγκάστηκε να το κλείσει και τώρα πρέπει να ξεπληρώσει δόσεις και δυσκολεύεται;
Θα ένιωθες ζήλια; Θαυμασμό; Συμπόνια;
Οι περισσότεροι από εμάς μάλλον θα νιώθαμε συμπόνια. Κάποιοι λίγοι ίσως χαιρεκακία.
Η ζήλια είναι ξεκάθαρα αρνητικό συναίσθημα.
Αλλά και ο θαυμασμός είναι συναίσθημα διαχωριστικό. Ο άλλος είναι καλύτερος από εμάς και ίσως θέλουμε να του μοιάσουμε ίσως αρκούμαστε να τον κοιτάζουμε εκεί που είναι. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι στο δικό μας επίπεδο. Μπορεί να έχει πετύχει κάτι υπεράνθρωπο. Η επιτυχία διαχωρίζει τους άλλους από εμάς.
Όταν όμως συμπονούμε κάποιον τον νιώθουμε ίσα με μας. Δεν τον βάζουμε κάτω από εμάς. Δεν τον υποτιμούμε. Μπορούμε να σχετιστούμε καλύτερα με τη δυσκολία του γιατί μας είναι γνώριμη. Την έχουμε νιώσει κι εμείς.
Η αποτυχία κάνει τους ανθρώπους ξανά… ανθρώπινους.

Η αποτυχία και η ταυτότητά μας

Όπως έλεγαν συνέχεια στην ταινία «Ο Καλός ο Κακός και ο Άσχημος» υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι στον κόσμο (η ομοιότητα με την ταινία σταματάει εδώ). Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι το αποτέλεσμα των πράξεών τους αντικατοπτρίζει την ικανότητά τους και αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι το αποτέλεσμα των πράξεών τους αντικατοπτρίζει την προσπάθεια που κατέβαλαν, όχι την ταυτότητά τους ως ικανούς. Οι τελευταίοι πιστεύουν ότι μπορούν να πετύχουνε κάτι μέσα από την επαναλαμβανόμενη προσπάθεια και προπόνηση.
Για τους πρώτους οποιαδήποτε αποτυχία σημαίνει και προσωπική καταρράκωση. Απέτυχαν οι ίδιοι σαν άνθρωποι. Το παίρνουν προσωπικά και κατάκαρδα. Οι δεύτεροι ερμηνεύουν ότι απέτυχε η προσπάθειά τους, Όχι οι ίδιοι. Αν αποτύχουν απλά προπονούνται. Για τους αθλητές της άρσης βαρών μάλιστα ισχύει κάτι πολύ ενδιαφέρον. Δυναμώνουν τους μυς τους φτάνοντάς τους στα όριά τους. Μέχρι το σημείο που δεν μπορούν να σηκώσουν περισσότερα κιλά. Εκεί οι ίνες των μυών σχίζονται και μετά επουλώνονται. Γι αυτούς τους αθλητές, λοιπόν, η προπόνηση για την αποτυχία δεν είναι μια παραδοχή ήττας. Είναι μια στρατηγική.
Την επόμενη φορά που θα αποτύχετε σε μια κοινωνική συμπεριφορά, σε μια εξέταση που θα ντραπείτε κάπου που δε θα θέλατε, σκεφτείτε ότι το κάνετε απλά γιατί έχετε φτάσει τα όρια των μέχρι τώρα δυνατοτήτων σας. Όχι επειδή είστε άχρηστοι.
Συνεπώς, μεσοπρόθεσμα τις βελτιώνετε.
Είναι πολύ πιο βοηθητικό να βλέπετε τόσο τις επιτυχίες σας όσο και τις αποτυχίες σας ως αποτέλεσμα μιας σταδιακής προσπάθειας και όχι ως αντανάκλαση της αξίας σας. Αν πετύχατε προσπαθήσατε πολύ. Αν όχι ίσως δεν προσπαθήσατε αρκετά. Αν προσπαθήσατε πάρα πολύ και πάλι αποτύχατε τότε φτάσατε στα παρόντα όριά σας. Άρα τα επεκτείνετε για την επόμενη φορά.
Αν είστε γονείς και θέλετε να δημιουργήσετε αυτή τη νοοτροπία στα παιδιά σας, τότε διαβάστε εδώ το πώς να το κάνετε.

Η αποτυχία μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας

Ίσως το μεγαλύτερο δώρο της αποτυχίας να είναι η επαφή με τον εαυτό μας αν καταφέρουμε να την αγκαλιάσουμε και να την αποδεχτούμε. Φτάνουμε τότε στο σημείο το οποίο παύουμε να κομπάζουμε στους άλλους (αλλά και σε μας) ότι είμαστε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε. Έρχεται η λύτρωση.
Δε χρειάζεται να προσποιούμαστε άλλο. Τα κάναμε μούσκεμα. Αυτό είναι. Από εδώ και πέρα μόνο αλήθειες.
Ίσως ένας από τους πιο συνταρακτικούς τρόπους που αυτό ειπώθηκε, ήταν από την J.K. Rowling, την απίστευτα επιτυχημένη συγγραφέα του Harry Potter στο λόγο της στην αποφοίτησή της στο πανεπιστήμιο Harvard.
«…Νομίζω είναι δίκαιο να πω ότι βάσει κάθε μέτρου είχα αποτύχει σε γιγάντια κλίμακα. Είχα ένα πάρα πολύ σύντομο γάμο, ήμουν άνεργη και ήμουν τόσο φτωχή όσο μπορεί να είναι κάποιος στη Μεγάλη Βρεττανία χωρίς να ζει στους δρόμους… Ήμουν η μεγαλύτερη αποτυχία που ήξερα. Δε θα σας πω ότι η αποτυχία είναι διασκεδαστική. Εκείνη η περίοδος της ζωής μου ήταν σκοτεινή, και δεν είχα ιδέα ότι θα υπήρχε αυτό που ο τύπος αργότερα περιέγραψε ως παραμυθένια εξέλιξη. Δεν είχα ιδέα πόσο μακρύ ήταν το τούνελ… τότε γιατί να μιλήσω για τα οφέλη της αποτυχίας; Απλώς επειδή η αποτυχία σήμαινε απογύμνωση από τα περιττά. Σταμάτησα να προσποιούμαι στον εαυτό μου ότι ήμουν οτιδήποτε άλλο από αυτό που ήμουν και άρχισα να κατευθύνω όλη μου την ενέργεια στη μόνη ενασχόληση που είχε σημασία για μένα…. Απελευθερώθηκα, γιατί ο χειρότερος φόβος μου είχε πραγματοποιηθεί και ήμουν ακόμα ζωντανή. [η αποτυχία] μου έδωσε μια εσωτερική αίσθηση ασφάλειας που δεν την είχα πάρει ποτέ περνώντας εξετάσεις…. Αυτή η γνώση ήταν ένα πραγματικό δώρο, για όσα κερδήθηκαν με πόνο, και αξίζει περισσότερο από όσα οποιοδήποτε πτυχίο μου έδωσε ποτέ.»
Η αποδοχή της αποτυχία μας μπορεί να μας απαλλάξει από τα απάνθρωπα δεσμά της τελειομανίας. Δεσμά τα οποία μπορούν να αποδειχθούν πολύ επικίνδυνα καθώς υπάρχει ισχυρότερη συσχέτιση ανάμεσα στην τελειομανία και την αυτοκτονία παρά ανάμεσα στην αίσθηση απελπισίας και στην αυτοκτονία.
Αποτύχαμε. Και είμαστε ακόμα ζωντανοί. Κρύβεται τεράστια δύναμη σε αυτή τη συνειδητοποίηση.

Συμπέρασμα
Η αποτυχία είναι παντού γύρω μας. Είναι απίστευτα φυσιολογική αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των ιστοριών που φτάνουν στα αυτιά μας είναι ιστορίες επιτυχίας. Ακούμε για τον Steve Jobs και δεν ακούμε για τους χιλιάδες άλλους που είχαν μια καλή ιδέα αλλά ποτέ δεν ευόδωσε. Η ιστορία και οι ειδήσεις γράφονται από τους νικητές. Κι όμως δυσανάλογα περισσότερος κόσμος αποτυγχάνει σε καθημερινή βάση από ό,τι πετυχαίνει.
Είναι τόσο ανθρώπινο το να αποτυγχάνεις. Είναι σαν να μην πέτυχες ένα φαγητό. Δε σημαίνει ότι είσαι άχρηστος μάγειρας. Μπορεί να μην το πρόσεξες αρκετά. Μπορεί να είχαν θέμα τα υλικά. Μπορεί να μην ήταν σαφείς οι οδηγίες. Μπορεί να έφτασες το τωρινό σου όριο σαν μάγειρας. Την επόμενη φορά θα τα πας καλύτερα αφού θα ξέρεις κάτι παραπάνω. Και αν δεν τα πας, δεν τρέχει και τίποτα. Κάνε ένα άλλο φαγητό που ξέρεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είσαι άχρηστος μάγειρας. Όλοι δυσκολεύονται με το φαγητό, αλλά ακούς μόνο τα εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το χοιρινό με κάστανα και το κάρυ με κρόκο Κοζάνης… Έτσι μπορεί να νομίζεις ότι μόνο εσύ δυσκολεύεσαι. Αλλά αυτό δεν ισχύει.
Δε θα το βάλουμε στόχο βέβαια να αποτυγχάνουμε.
Αν όμως φοβόμαστε την αποτυχία όπως ο διάολος το λιβάνι, τότε θα μας διαλύει όταν φυσιολογικά συμβαίνει.
Ας αγκαλιάσουμε την αποτυχία όταν έρχεται και ας ρίξουμε τα προσωπεία που το άγχος της επιτυχίας μας επιβάλει να φοράμε.
Είμαστε άνθρωποι. Είμαστε όλο το πακέτο.
Ούτε πετυχημένοι, ούτε αποτυχημένοι.
Απλά άνθρωποι.

Οι Πηγές Βοϊράνης του Δήμου Δοξάτου, αποτελούν την ποιο όμορφη και δροσερή τοποθεσία του Νομού Δράμας.

Ανάμεσα στον Άγιο Αθανάσιο και στο Κεφαλάρι, 1 χλμ. από τον Άγιο Αθανάσιο και 500 μ. από τις πηγές της Βοϊράνης, εντοπίστηκαν μέλη και κεραμικά όστρακα που αποδεικνύουν την ύπαρξη του αρχαίου –θρακικού και μακεδονικού– οικισμού της Βοϊράνης.
Ο Μερτζίδης αναφέρει αυθαίρετα ότι η Μπόριανη ονομαζόταν Απολλωνία κατά την αρχαιότητα και μέχρι το 12ο μ.Χ. αιώνα, οπότε μετονομάστηκε σε Βοϊράνη και στη συνέχεια Μπόριανη από τους Τούρκους, εμπλέκοντας ουσιαστικά την πιερική παράλια Απολλωνία με τη μυγδονική μεσόγεια Απολλωνία και την «Απολλωνία» στην περιοχή της Βοϊράνης.
Επειδή δεν υπάρχουν πηγές που να αναφέρονται στη Βοϊράνη κατά την αρχαία (θρακική και μακεδονική), τη ρωμαϊκή ή τη βυζαντινή περίοδο, αν και τη συνεχή κατοίκηση κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων επιβεβαιώνουν αρχαιολογικά ευρήματα, πιθανολογείται (σύμφωνα με την προφορική παράδοση και τις αφηγήσεις των πρώτων Ελλήνων προσφύγων το 1922) ότι η ονομασία του οικισμού ήταν Βοϊράνη και από τους Τούρκους έγινε Boyran (=Μπόριανη) αλλά και ότι η λέξη Βοϊράνη παρέπεμπε στη βοή των ρεόντων νερών (βοή + ρέω) από τις πηγές.
Ο όρος Μπόριανη αναφέρεται το 17ο αιώνα σε χειρόγραφο της Μονής της Παναγίας της Αχειροποιήτου του Παγγαίου: Ἐμπώργιανη (φ. 74), μπόριανη (φ.77v). Μετά την απελευθέρωση της περιοχής της Δράμας από τον Ελληνικό Στρατό το 1913, η Μπόριανη αποτέλεσε κοινότητα το 1922 και μετονομάστηκε σε Άγιος Αθανάσιος το 1927.
Παλαιοχριστιανικά κιονόκρανα από τη Βασιλική Β΄ των Φιλίππων βρέθηκαν στον Άγιο Αθανάσιο (στην παλαιά ενοριακή εκκλησία της Αγίας Παρασκευής). Το 1971 σε ανασκαφή που διενεργήθηκε κοντά στις Πηγές Βοϊράνης, ανάμεσα στον Άγιο Αθανάσιο και το Κεφαλάρι, αποκαλύφθηκε κτιριακό συγκρότημα το οποίο χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 5ου μ.Χ. αιώνα.
Το τμήμα του κτιρίου –ανήκε πιθανόν σε πλούσια έπαυλη– που αποκαλύφθηκε περιλάμβανε ληνούς (πατητήρια για το πάτημα των σταφυλιών) και αποθήκες με πιθάρια στο ισόγειο του κτίσματος. Το ψηφιδωτό δάπεδο που το 1980 καθαρίστηκε, συντηρήθηκε και τοποθετήθηκε μπροστά στην είσοδο του Μουσείου των Φιλίππων προερχόταν από τον πρώτο όροφο αυτού του συγκροτήματος.
Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ο Άγιος Αθανάσιος, όπως και το Δοξάτο, αναπτύχθηκε λόγω της καπνοκαλλιέργειας. Έλληνες από την Ήπειρο είχαν εγκατασταθεί στον Άγιο Αθανάσιο (Μπόργιανη) ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά την ανταλλαγή των προσφύγων το 1922/3 και την αναχώρηση των Τούρκων κατοίκων της κωμόπολης στην κωμόπολη εγκαταστάθηκαν Έλληνες πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη (Σαράντα Εκκλησιές, Κεσσάνη, Γέννα, Σαρακίνα), την Ανατολική Ρωμυλία (Μπογιαλίκ), τον Πόντο (Κερασούντα, Μπάφρα, Τραπεζούντα) και τη Μικρά Ασία.
Κατά την Εξέγερση του 1941 επίθεση ανταρτών πραγματοποιήθηκε κατά του κοινοτικού καταστήματος και του Βούλγαρου κοινοτάρχη στον Άγιο Αθανάσιο. Οι κάτοικοι της κωμόπολης την εγκατέλειψαν λόγω της άφιξης βουλγαρικού αποσπάσματος, αλλά 8 άτομα συνολικά από τον Άγιο Αθανάσιο εκτελέστηκαν τις μέρες εκείνες και τον Ιούνιο του 1942 από τις βουλγαρικές αρχές.

Η ιστορία της περιοχής της Δράμας χωρίζεται σε πέντε περιόδους: προϊστορική (50000-700 π.Χ.), αρχαία (700-146 π.Χ.), ρωμαϊκή (146 π.Χ.-324 μ.Χ.), βυζαντινή (324-1383 μ.Χ.) και νεότερη (1383-σήμερα).
Τα πρώτα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στα όρια του σημερινού νομού Δράμας εντοπίζονται στη Μέση Παλαιολιθική Εποχή (50000 π.Χ.), πρόκειται για νομάδες κυνηγούς στις περιοχές του Σπηλαίου των πηγών του Αγγίτη (Μααράς), του Βώλακα, των Ποταμών και του Αρκουδορέματος.
Θέσεις οικισμών Μέσης και Ύστερης Νεολιθικής Εποχής (5500-3000 π.Χ., πρώτοι γεωργοί και κτηνοτρόφοι) και της Εποχής του Χαλκού (3000-1050 π.Χ.) έχουν εντοπιστεί σε: Άνω Συμβολή, Δοξάτο (Δοξάτ Τεπέ), Δράμα (Αρκαδικός), Καλαμπάκι (Καλαμπάκ Τεπέ, Συκιά), Καλλίφυτο, Καλό Αγρό, Κεφαλάρι, Κουδούνια (SOFTEX), Μεγαλόκαμπο, Μικρόκαμπο (Γκέρανι), Μυλοπόταμο (χωριό, Μπουνάρ Μπασί, Ζωοδόχος Πηγή), Νικηφόρο, Ξηροπόταμο (Προφήτης Ηλίας), Πετρούσα (Μικρή και Μεγάλη Τούμπα), Πλατανιά, Ποταμούς (Εσκί Μπόροβο), Σιταγρούς και Φιλίππους (Ντικιλί Τας).
Θέσεις της Εποχής του Σιδήρου (1050-700 π.Χ.) εντοπίστηκαν στην Εξοχή, στο Μικρόκαμπο (Γκέρανι) και στην Πλατανιά.
Στην πεδιάδα ανάμεσα στο Στρυμόνα και το Νέστο και από τη λίμνη Κερκινίτιδα μέχρι το Παγγαίον όρος κατοικούσε το θρακικό –η σημερινή Ανατολική Μακεδονία ήταν τμήμα της αρχαίας Θράκης– φύλο των Ηδωνών.
Στις αρχές του 7ου π.Χ. αιώνα άρχισε ο αποικισμός της Θάσου και των παραλίων της σημερινής Μακεδονίας από τις πόλεις της Νότιας Ελλάδας, ενώ οι πολιτιστικές σχέσεις των θρακικών φύλων με τη Θάσο και τις αποικίες της συνεχίστηκαν και με τους Αθηναίους κατά την κλασική εποχή (Εννέα Οδοί-Αμφίπολη).
Ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας κατέλαβε την περιοχή το 356 π.Χ., την ενσωμάτωσε στο βασίλειο της Μακεδονίας, εκμεταλλεύτηκε τα μεταλλεία του Παγγαίου και με τα αποθέματα χρυσού προχώρησε στην έκδοση χρυσών στατήρων.
Οικισμοί των αρχαϊκών, κλασικών και ελληνιστικών χρόνων (ιστορικοί χρόνοι) εντοπίστηκαν σε: σπήλαιο πηγών Αγγίτη, Άγιο Αθανάσιο, Αγορά Κυργίων, Αδριανή, Άνω Συμβολή, Αργυρούπολη, Βαθύλακκο, Γραμμένη, Δασωτό, Δοξάτο, Δράμα, Καλαμπάκι, Καλαμώνα, Καλή Βρύση, Καλλιθέα, Καλλίφυτο, Καλό Αγρό, Κεφαλάρι, Μακρυπλάγι, Μαρμαριά, Μικρομηλιά, Μικρόπολη, Ξηροπόταμο, Πετρούσα, Πλατανιά, Ποταμούς, Προσοτσάνη, Πύργους, Σιταγρούς, Χαριτωμένη, Χωριστή.
Τα σημαντικότερα ευρήματα αυτής της περιόδου είναι ο θησαυρός των 860 αργυρών νομισμάτων του Φιλίππου Β΄ από τους Ποταμούς και το ιερό του Διονύσου στην Καλή Βρύση (χρονολογείται στους ελληνιστικούς χρόνους). Η πόλη της Δράμας των ιστορικών χρόνων χρονολογείται στον 4ο π.Χ. αιώνα.
Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους η Δράμα αποτέλεσε κώμη (vicus) της λατινικής αποικίας των Φιλίππων –ιδρύθηκε μετά τη μάχη των Φιλίππων το 42 π.Χ.
Τα ευρήματα της ρωμαϊκής εποχής –μιλιάριο από το Καλαμπάκι, ρωμαϊκή επιγραφή στην οποία αναφέρεται η ύπαρξη πανδοχείου στη Μαυρολεύκη και γέφυρα που σωζόταν μέχρι το 1937 στη Μαυρολεύκη– αποκαλύπτουν ότι η Εγνατία οδός στην πορεία της από την Αμφίπολη προς τους Φιλίππους περνούσε από τη βόρεια πλευρά του Παγγαίου και από την περιοχή Καλαμπακίου-Μαυρολεύκης.
Η περιοχή της Δράμας, με θρησκευτικό και διοικητικό κέντρο τους Φιλίππους, αποτέλεσε τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (324-1453 μ.Χ.). Την περιοχή λεηλάτησαν οι Ούννοι (435-447), οι Οστρογότθοι (471-473) και οι Βούλγαροι (Συμεών 893-927 και Σαμουήλ 976-1014) κατά την πρωτοβυζαντινή (324-565) και τη μεσοβυζαντινή (565-1081) περίοδο.
Η πόλη της Δράμας αναφέρεται αρχικά από τον Εβραίο Βενιαμίν από την Τουδέλη της Ισπανίας (1159-1173, αναφέρει ότι στην πόλη κατοικούσαν 140 Εβραίοι) και από το Βυζαντινό ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη (αναφέρει ότι την περίοδο 1185-1191 στην πόλη διέμενε ο πρώην σεβαστοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός).
Στη Δράμα παρέμειναν επίσης ο κουροπαλάτης Αλέξιος Μανιάκης κατά το 12ο αιώνα και η σύζυγος του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου (1282-1328) Ειρήνη Παλαιολογίνα κατά το πρώτο μισό του 14ου αιώνα (αναφορά από τον Βυζαντινό ιστορικό Νικηφόρο Γρηγορά).
Το πολίχνιον ή κάστρον της Δράμας και η περιοχή της καταλήφτηκε από τους Λατίνους της Δ΄ Σταυροφορίας λίγους μήνες μετά από την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης τον Απρίλιο του 1204 και τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στη Νίκαια της Μικράς Ασίας.
Το 1223/4 όμως ο δεσπότης της Ηπείρου Θεόδωρος Άγγελος Κομνηνός Δούκας (1215-1230) κατέλαβε την πόλη της Δράμας και διοικητής-επίτροπος της πόλης ορίστηκε ο Γεώργιος Κίνναμος (1224/5-1230).
Το 1230 η περιοχή της Δράμας καταλαμβάνεται από τους Βουλγάρους, αλλά το 1245/6 την κατέκτησε ο αυτοκράτορας της Νίκαιας (1204-1261) Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης (1222-1254) και μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης στις 25 Ιουλίου 1261 από το στρατό της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας αποτέλεσε τμήμα της αναγεννημένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Ο μόνος γνωστός Βυζαντινός διοικητής της πόλης κατά την παλαιολόγεια περίοδο (1261-1453) ήταν ο Λέων Καλόγνωμος, προκαθήμενος Δράμας (1317-1322, αναφέρεται σε έγγραφα του Αγίου Όρους και σώζεται σφραγίδα του).
Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Στ΄ Καντακουζηνός (1347-1354) αναφέρει τη Δράμα περιγράφοντας κινήσεις στρατευμάτων στα τέλη του 1327 και τις αρχές του 1328 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου-Ανδρόνικου Γ΄ Παλαιολόγου (1321-1328) και την άνοιξη του 1342 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στον ίδιο τον Καντακουζηνό και τον Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγο (1341-1347), αναφέρει επίσης και την κώμη Κωδωνιανή (Κουδούνια).
Το 1345 ο ηγεμόνας της Σερβίας Στέφανος Δουσάν (1331-1355) κατέλαβε την Ανατολική Μακεδονία (τις Σέρρες στις 25 Σεπτεμβρίου 1345) εκτός από τη Χριστούπολη (Καβάλα). Κατά τη διάρκεια της σερβικής παρουσίας στη Δράμα (1345-1371) διοικητής της πόλης ήταν ο Σέρβος καίσαρας Βοΐχνας.
Μετά τη μάχη του Έβρου στις 26 Σεπτεμβρίου 1371, όπου οι Τούρκοι νίκησαν τους Σέρβους, ο Βυζαντινός διοικητής της Θεσσαλονίκης δεσπότης Μανουήλ Παλαιολόγος κατέλαβε την Ανατολική Μακεδονία, αλλά το 1383 οι Τούρκοι κατέλαβαν την περιοχή (τις Σέρρες στις 19 Σεπτεμβρίου 1383).
Μετά την τουρκική κατάκτηση της Δράμας, η πόλη εποικίστηκε από Τούρκους από τη Μικρά Ασία. Στα τέλη του 17ου αιώνα (1667) ο Τούρκος περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπί περιέγραψε την πόλη της Δράμας, ενώ ο γνωστότερος διοικητής της πόλης υπήρξε ο Μαχμούτ Δράμαλης πασάς (1780-1822).
Η οικονομική ακμή της πόλης κατά τους 17ο και 18ο αιώνες στηρίχτηκε στην καλλιέργεια του ρυζιού και του βαμβακιού και το 19ο αιώνα στην καλλιέργεια του καπνού. Από το 1902 μέχρι το 1910 Μητροπολίτης Δράμας ήταν ο Εθνομάρτυρας Άγιος Χρυσόστομος Καλαφάτης (1868-1922).
Η πόλη και η περιοχή της Δράμας καταλήφτηκαν από τους Βουλγάρους τον Οκτώβριο του 1912 κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, αλλά ελευθερώθηκαν από τον ελληνικό στρατό την 1η Ιουλίου 1913 κατά το Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο.
Ακολούθησε δεύτερη βουλγαρική κατοχή την περίοδο 1916-1918 κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τρίτη βουλγαρική κατοχή 1941-1944 κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το βράδυ της 28ης προς την 29η Σεπτεμβρίου 1941 ομάδες ανταρτών των κατοίκων της Δράμας και χωριών του νομού επιτέθηκαν σε κοινοτικά καταστήματα και αστυνομικούς σταθμούς των βουλγαρικών δυνάμεων κατοχής, αλλά ακολούθησε η Σφαγή της Δράμας.
Η Εξέγερση της Δράμας ήταν από τα πρώτα κινήματα των λαών της Ευρώπης κατά του Άξονα και οργανώθηκε από την Κομματική Οργάνωση Δράμας του ΚΚΕ. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1944 η περιοχή της Δράμας απελευθερώθηκε από τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.