Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΛΑΜΟΥΡΗΣ

Η Κωνσταντίνα είναι μια κοπέλα δυνατή. Στην παρέα όλοι το ξέρουν. Ανεξάρτητη και ‘καταφερτζού’. Από μικρή άκουγε τη μητέρα της να της λέει:
«Δεν έχεις ανάγκη εσύ. Σε εμπιστεύομαι. Ό,τι και να γίνει θα τα βγάλεις πέρα.»
Και καμιά φορά συμπλήρωνε:
«Η καημένη η αδερφή σου, δεν μπορεί όμως»
Χαιρότανε τότε πολύ με αυτά που άκουγε. Προσπαθούσε να είναι αυτάρκης, να μη σκοτίζει τους γονείς της και πολύ. Να μη τους στεναχωρεί και να μην τους ανησυχεί με τα προβλήματά της. Την καμάρωναν κι εκείνοι, η αλήθεια είναι. Ήταν η δυνατή.
Είχαν στρέψει όλη την προσοχή τους στην αδερφή της που παρουσίαζε όλα τα προβλήματα.
Μεγάλωσε η Κωνσταντίνα και έγινε ένας άνθρωπος που δεν παραπονιέται εύκολα. Δε θα την ακούσεις συχνά να γκρινιάζει στην παρέα. Έχει καταφέρει πολλά στη ζωή της και είναι περήφανη γι αυτό. Έχει αναπτύξει ιδιαίτερα την αίσθηση του ελέγχου. Θέλει (της είναι απαραίτητο δηλαδή) να ξέρει ακριβώς πως είναι τα πράγματα και πως θα εξελιχθούν. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να προσαρμοστεί και να αποφύγει δυσάρεστες εκπλήξεις. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι σίγουρη πως δε θα χρειαστεί να δείξει αδυναμίες.
Ρωτάς, σε ποιον να τις δείξει; Μα, στον εαυτό της κατ’ αρχήν. Ο εαυτός της είναι πλέον ο μεγαλύτερος κριτής της!
Ο εαυτός της είναι αυτός που της λέει τώρα: «Δεν έχεις ανάγκη εσύ». Ο εαυτός της, της υπαγορεύει να αντέξει λίγο ακόμα. Ο εαυτός της, ο οποίος σκλήρυνε με τα χρόνια.
Ίσως να είχε σκληρύνει από τότε που ήτανε μικρή, τελικά. Από τότε που ο τρόπος για να κερδίζει την προσοχή και το μπράβο των γονιών της ήταν το να είναι δυνατή. Γιατί η Κωνσταντίνα νιώθει μέσα της δυνατή. Νιώθει ότι μπορεί και μόνη της μια χαρά. Νιώθει ότι θα τα καταφέρει.
Νιώθει ότι δεν έχει ανάγκη.
Εκτός από μερικές φορές… Εκείνες τι φορές, ρε παιδί μου, κάτι την πιάνει. Κάτι που δεν μπορεί να το εξηγήσει. Ένα παράπονο, έρχεται και την πνίγει. «Γιατί εγώ; Γιατί όχι εγώ;» Τότε καταρρέει και απελπίζεται.
Αλλά μόνο για λίγο. Μόνο, μόνη της. Μετά και πάλι φοράει το δυνατό της προσωπείο και βγαίνει στον κόσμο.
Στις σχέσεις της είναι το “αντράκι” της σχέσης. Στις φιλικές της σχέσεις είναι αυτή που αναλαμβάνει πολλές από τις πρωτοβουλίες της παρέας. Τόσο οι φίλοι της όσο και οι σύντροφοί της έχουν μάθει να στηρίζονται επάνω της. Το απολαμβάνει η αλήθεια είναι…
Όμως υπάρχει μέσα της αυτή η κρυφή επιθυμία: «Αχ, να μπορούσα κι εγώ να αφεθώ. Να μπορούσα κι εγώ να βρω κάποιον να με περιποιείται, όπως εγώ περιποιούμαι τους άλλους». Δεν μπορεί να καταλάβει πως οι άνθρωποι στις σχέσεις “βολεύονται” και αναλαμβάνουν ρόλους. Έτσι, όταν στην αρχή επιδεικνύει το χαρακτήρα του δυνατού και του περιποιητικού τότε και ο άλλος γίνεται αυτομάτως ο αδύναμος και αυτός που απολαμβάνει.
Όχι επειδή είναι αδύναμος από τη φύση του. Επειδή εκείνη τον κάνει αδύναμο με τη στάση της.
Γιατί “βολεύεται” και η ίδια στον γνώριμο ρόλο της δυνατής. Εξάλλου το μαθηματικό αξίωμα που περιγράφει τις ανθρώπινες συμπεριφορές είναι ότι μας έλκει το γνώριμο και όχι το ευχάριστο. Έτσι επαναβιώνει τον γνώριμο και ασφαλή ρόλο της δυνατής και ταυτόχρονα υποβιβάζει με τη στάση της τους άλλους στο ρόλο του αδύναμου. Όλοι είναι “χαρούμενοι”.
Όλα τα πράγματα έχουν συνέπειες, όπως αναφέρω στο τελευταίο μου βιβλίο.

Κάποιες φορές νιώθει ότι την εκμεταλλεύονται οι άλλοι. Οι γονείς της δείχνουν περισσότερη εύνοια στα “αδύναμα” αδέρφια της, αφού αυτή δεν έχει ανάγκη. Έτσι νιώθει αδικημένη. Θέλει να είναι δυνατή και μετά πληρώνει το τίμημα της δύναμής της.
Τίποτα δεν είναι μόνο “καλό” ή “κακό”. Η δύναμή της είναι και η κρυφή κατάρα της.
Γιατί οι άνθρωποι έχουμε την φυσική τάση να φροντίζουμε τους αδύναμους και να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μη δούμε τις ανάγκες του δυνατού. Γιατί ο δυνατός συχνά τις κρύβει από εμάς, όπως και τις κρύβει και από τον εαυτό του. Ο δυνατός δεν έχει ανάγκη.
Η Κωνσταντίνα δεν έχει ανάγκη. Ή μήπως έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη από όλους; Τη μεγαλύτερη, διότι αυτός που θα την περιποιηθεί (φίλος/σύντροφος) πρέπει να επιμείνει τόσο ώστε να κάμψει τις δικές της αντιρρήσεις στο ότι χρειάζεται περιποίηση. Πρέπει να επιμείνει τόσο ώστε να καταφέρει να την πείσει ότι αν φανεί “αδύναμη” και αφεθεί στο να την βοηθήσει και να τη στηρίξει δε θα σημαίνει αυτό ότι είναι άχρηστη, όπως η ίδια ενδόμυχα φοβάται.
Θα του/της αντισταθεί και θα επιμείνει, η Κωνσταντίνα, ότι είναι μια χαρά. Έτσι, οι περισσότεροι θα την πιστέψουν και θα δεχτούν τα λόγια της.
Αν τύχει και συναντήσει κάποιον πιο «δυνατό» τότε δυο δυνάμεις θα αντιπαρατεθούν μέσα της. Από τη μία η δύναμη της αυτοσυντήρησης που την προτρέπει να είναι δυνατή όπως ξέρει και όπως νομίζει ότι είναι το “σωστό”, κι από την άλλη η βαθύτερη ανάγκη της για να την περιποιηθούν, (που καμιά φορά μπορεί να είναι περιβεβλημένη με ενοχές). «Αξίζω άραγε να με περιποιούνται;»
Αξίζεις Κωνσταντίνα μου, ναι. Όχι επειδή είσαι δυνατή και ‘καταφερτζού’. Αλλά απλά και μόνο επειδή είσαι άνθρωπος. Δείξε κατανόηση και συμπόνοια στον εαυτό σου.
Γι αυτό αν ξέρεις καμία Κωνσταντίνα ή Κωνσταντίνο, προσπάθησε να δώσεις λίγο μεγαλύτερη προσοχή. Πίσω από το “δυνατό” προσωπείο ίσως να κρύβεται ένα πιο ευαίσθητο παιδί. Ένα παιδί που έχει ανάγκη από φροντίδα και περιποίηση, όσο κι αν το αρνείται.
Όπως ακριβώς όταν ήτανε παιδί…