Γεννήθηκα στην Αθήνα στα Εξάρχεια. Μέχρι τα 22 μου χρόνια έζησε δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών. Ετσι το Μουσείο και η τεράστια αυλή του ήταν ο τόπος των παιδικών και εφηβικών μας παιχνιδιών για τον αδερφό μου, εμένα και τις αθώες παιδικές μας παρέες. Ποδήλατα και ποδηλατακια, μπάλες και κούκλες ,τσουλήθρα στα μάρμαρα. Και στο διάλειμμα των παιχνιδιών βόλτες στις αίθουσες του μουσείου .Εκεί παιχνίδια φαντασίας με ήρωες και πρωταγωνιστές κούρους και κόρες, τον Δία και τον Τζόκεϋ του Αρτεμισίου ,τον έφηβο των Αντικυθήρων ,το παιδί του Μαραθώνα ,τον διαδούμενο, την Αθηνα του Πειραιά ,την Αφροδίτη με τον Πάνα και τον Ερωτα και τις μορφές των επιτυμβιων στηλών .Ετσι ενώναμε το παρελθόν ,τις ρίζες μας με το παρόν ,τα κλαδιά και τα φύλλα του δέντρου Ελλάδα .Ήταν φυσικο λοιπόν, την πρώτη φορά ,που ήρθα στη Δράμα, στο τέλος του 1999 ,να αναζητήσω και να επισκεφθώ το αρχαιολογικό της μουσείο.Για να πάρω και πάλι δύναμη από τις ρίζες της ομορφιάς .Ημουν ,αν θυμάμαι σωστά ,η πρώτη, ή από τους πρώτους, που έγραψαν στο βιβλίο του. Και αργότερα πολίτης πια της Δράμας μπόρεσα να ονειρευτώ .Και να παίξω όχι παιδικά παιχνίδια ή παιχνίδια φαντασίας αυτή τη φορά ,αλλά το θεατρικό μου μονόλογο ανάμεσα στα εκθέματα του μουσείου της .Η ύπαρξη Αρχαιολογικού Μουσείου σε μία πόλη είναι ακριβώς αυτό .
Η ένωση παρελθόντος ,παρόντος και μέλλοντος .Είναι πηγή δύναμης και ομορφιάς. Για αυτό άπειρες είναι οι ευχές μου για τους ανθρώπους ,που υπηρετούν το χώρο. Αρχαιολόγους, συντηρητές ,διοικητικούς ,φύλακες και απλούς εργαζόμενος .Υγεία υγεία υγεία και ευτυχία να έχουν .Μακάρι να ξαναβρεθώ σαν ηθοποιός και Ελληνίδα κοντά τους .