Τα Κοκκινόγεια βρίσκονται στο Β.Δ τμήμα του Νομού Δράμας, κτισμένα σε υψόμετρο 140 μέτρων. Είναι ένα χωριό με ιδιαίτερο κάλλος, καταπράσινο και με τον ποταμό Αγγίτη να ρέει τα πεντακάθαρα νερά του.
Κτισμένο στους πρόποδες του Φαλακρού Όρους και σε απόσταση 10 χλμ. από το Μενοίκιο Όρος κατέχει μια καταπληκτική θέση στο χάρτη του Δήμου Προσοτσάνης.
Με ιδιαίτερη λαμπρότητα γιορτάζεται κάθε χρόνο η Αγία Κυριακή στο ομώνυμο ξωκλήσι, που βρίσκεται δίπλα στο ποταμό Αγγίτη, περιτριγυρισμένο από πλούσια βλάστηση και προσφέρει δροσιά και ηρεμία στους επισκέπτες.
Σε συνεργασία τοπικοί φορείς και σύλλογοι διοργανώνουν από τα τέλη Ιουνίου έως 8 Ιουλίου Πανηγυρικές εκδηλώσεις θρησκευτικού,
πολιτιστικού και αθλητικού ενδιαφέροντος.
Οι αθλητικές δραστηριότητες πραγματοποιούνται στο άριστα διαμορφωμένο γήπεδο του χωριού και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις (θέατρο, παιχνίδια, βραβεύσεις, συναυλία κ.α) στο προαύλιο χώρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Κοκκινογείων (πρώην Δημοτικό Σχολείο)

Τριήμερες πανηγυρικές εκδηλώσεις για τους Αγίους Αναργύρους. Το πανηγύρι ξεκινάει στις 29 Ιουνίου και κορυφώνεται την 1η Ιουλίου. Πρώτη ημέρα: Εκδηλώσεις για τα παιδιά. Διαγωνισμός ζωγραφικής, αυγουλοδρομίες, τσουβαλοδρομίες κ.τ.λ .
Δεύτερη ημέρα: Συνάντηση παιδικών χορευτικών συγκροτημάτων. Τρίτη ημέρα: Παρουσίαση του χορευτικού και της χορωδίας του Συλλόγου.
Επίσης κάθε χρόνο μας τιμούν με την παρουσία τους και άλλες χορευτικές ομάδες.

Ο Κλήδονας είναι ένα πολύ παλιό έθιμο και το συναντάμε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η λέξη Κλήδονας είναι πανάρχαια (Ιωνική λέξη) και σημαίνει τον ήχο που προαναγγέλλει το μέλλον, σαν ένα είδος προφητείας με λόγια που
έχουν προφητική σημασία.Όμως, το έθιμο του Κλήδονα , όπως μας το μάθανε οι γονείς μας και το αναβιώνουμε και σήμερα, συνδέεται βέβαια με την αρχαία μαντική κληδόνα αλλά δεν έχει τον χαρακτήρα της μαντικής γενικά. Έχει περιοριστεί μόνο σε ερωτικούς χρησμούς.
Το έθιμο πραγματοποιούνταν στην Προσοτσάνη μέχρι τα μέσα της 10ετίας του 1950 σε γειτονιές όπου έμεναν περισσότερες οικογένειες
προσφύγων από Αν.Θράκη και Μ. Ασία. Την παραμονή του Αγιαννιού (24 Ιουνίου) τα αγόρια της γειτονιάς ανάβανε στα σταυροδρόμια
φωτιές (τις μπουμπούνες) μόλις σουρούπωνε. Για προσανάμματα χρησιμοποιούσαν τα Μαγιάτικα στεφάνια που έφερναν οι κοπέλες.
Πάνω από τις φωτιές πηδούσαμε όλοι, αγόρια και κορίτσια και παντρεμένες.
Λέγανε πως αν πηδούσες τρείς φορές ήταν καλό για την υγεία σου και επιπλέον θα έφευγαν οι ψύλλοι και οι κοριοί. Αμέσως μετά, οι κοπέλες έπαιρναν τα σταμνιά (πήλινα μικρά δοχεία νερού) και πήγαιναν στη βρύση ή το πηγάδι να γεμίσουν νερό και να το φέρουν στο προκαθορισμένο σπίτι, όπου είχαν προετοιμάσει το ειδικό χάλκινο
δοχείο (την μπακίρα) για να το ρίξουν μέσα. Το νερό αυτό το λέμε “αμίλητο” γιατί κατά την μετάβαση των κοριτσιών στην βρύση και την επιστροφή, δεν έπρεπε να μιλήσουν, παρά τα έντονα πειράγματα από τα αγόρια. Αν κάποια υπέκυπτε και μιλούσε, έπρεπε να χύσει το νερό και να πάει να το ξαναγεμίσει.
Στην μπακίρα με το αμίλητο νερό, έβαζε κάθε κοπέλα το ριζικάρι της (μικρή ανθοδέσμη) που είχε προετοιμάσει και για να το ξεχωρίζει από τα άλλα, έδενε ένα σημάδι που ήταν δακτυλίδι ή σκουλαρίκι, χάνδρα κ.α. Μετά η μπακίρα σκεπαζόταν με κόκκινο πανί, το οποίο έδεναν με σκοινί και κλείδωναν με κλειδαριά. Όλες μαζί λέγανε το δίστιχο: “Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ ́ Αγιαννιού την χάρη κι όποια έχει καλό ριζικό, να δώσει να τον πάρει”. Κάθε ριζικάρι μελετιέται από την κοπέλα στο όνομα ορισμένου προσώπου (που θα ήθελε π.χ. να παντρευτεί).
Ο κλήδονας τοποθετείται κάτω από μια τριανταφυλλιά σε ύπαιθρο για να τον βλέπουν τη νύχτα τα άστρα.
Την επομένη το πρωί, το παίρνουν μέσα στο σπίτι πριν τον δει ο ήλιος. Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, μετά τη θεία λειτουργία ή το απόγευμα συνήθως, συγκεντρώνονταν τα κορίτσια γύρω από τον κλήδονα και τον άνοιγαν τραγουδώντας “Ανοίξατε τον κλήδονα να βγει η χαριτωμένη κι όπου πάει να σταθεί, να είναι κερδισμένη”.
Δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που ζουν και οι δυο γονείς τους, βγάζουν ένα-ένα τα ριζικάρια από τον κλήδονα.
Για κάθε ριζικάρι απαγγέλλεται και ένα δίστιχο (κότημα), το οποίο θεωρείται ως χρησμός σχετικά με το πρόσωπο στο όνομα του οποίου μελετήθηκε το ριζικάρι που βγήκε. Το περιεχόμενο των δίστιχων, περιστρέφεται σχεδόν πάντοτε στο ζήτημα της τύχης, αν δηλαδή θα παντρευτεί νωρίς, αν την αγαπούν ή την μισούν, ή την περιπαίζουν, κ.τ.λ. “Το κυπαρίσσι το ψηλό, το μεσιανό κλωνάρι, το κοντογειτονόπουλο γυρεύει να σε πάρει”. Πολλές φορές επαναλαμβάνονταν η διαδικασία εξαγωγής των ριζικαριών και την
τρίτη φορά απαγγέλλονταν σκωπτικά δίστιχα.
“Σαν μαθ ́ ο σκύλος γράμματα και η γάτα να διαβάζει, τότε και συ θα παντρευτείς να κάνει ο κόσμος χάζι”.Ακολουθεί χορός γύρω από τον Κλήδονα μέχρι τη δύση του ήλιου.

Η γιορτή του Θεού είναι ένα παλιό έθιμο των κατοίκων της Μικρόπολης και χρονολογείται γύρω στα 1980.
Τότε συνηθιζόταν να γιορτάζεται την άνοιξη πριν την ημέρα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Την ημέρα εκείνη δεν δούλευε κανείς κάτοικος του χωριού.
Συμμετείχαν όλοι στο κάλεσμα προκειμένου να ζητήσουν από τον Θεό να πάει καλά η σοδειά και γενικά οι αγροτικές παραγωγές.
Το 1985 στις αρχές του Μάη, οι χριστιανοί για να ξεχάσουν το τουρκικό ζυγό ξεκίνησαν να γιορτάζουν την Ημέρα του Θεού τρώγοντας και πίνοντας άφθονο κρασί. Το γεγονός αυτό ανησύχησε την τότε τουρκική στρατιωτική διοίκηση της περιοχής η οποία διέταξε αμέσως τον στρατό να σφάξει τους χριστιανούς. Και τότε έγινε το Θαύμα. Βροντές και αστραπές γέμισαν τον ουρανό ενώ ο μεγάλος σεισμός που ακολούθησε, θεωρήθηκε σημάδι από τον Θεό.
Αυτό το γεγονός, θορύβησε τους Τούρκους και στάθηκε η αφορμή να σταματήσουν οι σφαγές γιορτάζοντας όλοι μαζί, Τούρκοι και Έλληνες, αυτήν τη συγκεκριμένη ημέρα ως « ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ».
Αρχικά το γλέντι ξεκινούσε στο εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου και τελείωνε αργά το βράδυ στην επάνω πλατεία του χωριού. Πλέον το γλέντι ξεκινάει και τελειώνει στο εξωκλήσι.
Κάθε χρόνο, το πρωί στο Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου τελείται η Θεία Λειτουργία, το απόγευμα γίνεται λιτάνευση της εικόνας η οποία καταλήγει στο εξωκλήσι όπου γίνεται εσπερινός.
Μετά διανέμεται από τα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού δωρεάν γίδα, το λεγόμενο ‘ Κουρμπάνι’ και άφθονο ούζο και κρασί.
Ακολουθούν παραδοσιακοί χοροί και πλούσιο γλέντι με λαϊκή και παραδοσιακή ορχήστρα.
Υπάρχει υπαίθρια ταβέρνα του συλλόγου για την εξυπηρέτηση όσων επιθυμούν να παραμείνουν το βράδυ στην εορτή

Η Αρχαία Ελλάδα είναι η πρωταρχική πηγή αναφοράς στην “γιορτή της μητέρας”.
Ήταν γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας.
Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της “Μητέρας Εκκλησίας” αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα την μητέρα και την Εκκλησία.
Παραδοσιακά δώρα όπως τα λουλούδια, τα φυτά ή οι σοκολάτες προσφέρονταν στη Γιορτή της μητέρας.
Κάθε χρόνο τη 2η Κυριακή του Μαΐου στη δημοτική αίθουσα πολλαπλών χρήσεων Προσοτσάνης, πραγματοποιείται μουσικοχορευτική παράσταση από τα χορευτικά τμήματα του Πολιτιστικού Συλλόγου “Ο Μέγας Αλέξανδρος”, αφιερωμένη στο πολυαγαπημένο πρόσωπο όλων, αυτό της μάνας. Η γιορτή περιλαμβάνει σύντομη ομιλία για την ημέρα, σκετς, θεατρικές σκηνές, απαγγελία ποιημάτων από τα μικρά παιδιά, παραδοσιακά τραγούδια και χορούς. Στο τέλος της εκδήλωσης προσφέρεται στις μάνες από ένα λουλούδι.

Ο ενοριακός ναός της Πετρούσας είναι αφιερωμένος στον Άγιο Αθανάσιο τον Μέγα πατριάρχη Αλεξανδρείας 295μ.χ. – 373μ.χ.
Η μνήμη του τιμάται την 18η Ιανουαρίου μαζί με τον Άγιο Κύριλλο πατριάρχη Αλεξανδρείας.
Ο Ιερός Ναός όμως πανηγυρίζει την 2η Μαΐου εις την μνήμη της Ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Αθανασίου.
Οι πανηγυρικές εκδηλώσεις κάθε χρόνο είναι διήμερες.
Την παραμονή της εορτής το απόγευμα, τελείτε ο Πανηγυρικός Εσπερινός του Αγίου Αθανασίου, στον οποίο συμμετέχουν και άλλοι ιερείς, τελώντας και την ακολουθία της αρτοκλασίας και με το πέρας των ακολουθιών γίνεται η λιτάνευση της εικόνος του Αγίου Αθανασίου στους δρόμους του χωριού με την συμμετοχή πλήθους πιστών
και την συνοδεία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας.
Ανήμερα το πρωί της εορτής τελείται η πανηγυρική Θεία Λειτουργία στην οποία κατά κανόνα χοροστατεί ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Δράμας κ.κ. Παύλος με χορεία ιερέων και εκφώνηση θείου κηρύγματος.
Μετά το πέρας της Θείας Ευχαριστίας ο Σεβασμιότατος με τους ιερείς και τους πιστούς παρακάθονται σε κοινή τράπεζα στην αίθουσα
του Ιερού Ναού.
Το απόγευμα της εορτής τελείται στον ιερό ναό η παράκληση του Αγίου Αθανασίου από τους πιστούς της ενορίας.
Επίσης το απόγευμα της εορτής στον προαύλιο χώρο του ναού τελείται λαϊκή πανήγυρης.
Συμμετέχει σε αυτή ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πετρούσας με την φιλαρμονική του ορχήστρα, όπως και με την παρουσίαση μέσω των
χορευτικών του τμημάτων, των παραδοσιακών χορών και τραγουδιών του τόπου.
Επίσης συμμετέχουν και διάφοροι άλλοι πολιτιστικοί σύλλογοι από τον νομό Δράμας αλλά και από άλλες περιοχές της Ελλάδας, παρουσιάζοντας παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια του τόπου τους.
Το βράδυ της ημέρας της πανηγύρεως κλείνει με λαϊκούς χορούς και τραγούδια από τους συμμετέχοντες πιστούς, με την συνοδεία τοπικής
κατά κανόνα λαϊκής ορχήστρας.

Στην Καλή Βρύση τη Πέμπτη της Διακαινησίμου μετά τη θεία λειτουργία και την τέλεση αγιασμού στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία ξεκινάει πομπή υπό μορφή λιτανείας για καλή καρποφορία της γης.
Παίρνει μέρος πλήθος κόσμου με επικεφαλής τον ιερέα της εκκλησίας και την εικόνα της Αναστάσεως και ένα μεγάλο σήμαντρο που το κρατούν και χτυπούν συνέχεια δύο νέοι άντρες κατά την διάρκεια όλης της διαδρομής ψάλλοντας το Χριστός Ανέστη.
Την πομπή συνοδεύουν αναβάτες αλόγων ξεκινώντας από τον Προφήτη Ηλία περνούν άλλοτε από αγροτικούς δρόμους και άλλοτε από καταπράσινα μονοπάτια φτάνοντας στα γεωγραφικά όρια του χωριού στα οποία υπάρχουν ξωκλήσια.
Σε κάθε ξωκλήσι τοποθετείται ένα κομμάτι αντίδωρο από την λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης τυλιγμένο σε ένα σβόλο άσπρου κεριού.
Τα ξωκλήσια από τα οποία περνάει η πομπή είναι τα εξής: Ζωοδόχο Πηγής, τους Αγίους Κωνσταντίνου και Ελένη, τον Άγιο Αντώνιο, τον Άγιο Αθανάσιο και την Μεταμόρφωση του Σωτήρος.

Παλιότερα περνούσαν και πέρα από τον ποταμό Αγγίτη και φτάνανε στο ξωκλήσι της Αγίας Κυριακής, σήμερα όμως είναι αδύνατη η προσπέλαση.
Ύστερα από πεντάωρη πεζοπορία και επίπονη διαδρομή 18 χιλιομέτρων καταλήγουν στα ξωκλήσια του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Βλασίου, προστάτη των γεωργών και των κτηνοτρόφων που βρίσκεται σε ορεινή περιοχή του Μενοικίου όρους. Στη συνέχεια ο ιερέας κάνει δέηση και αγιάζει την περιοχή.
Με το τέλος του αγιασμού ακολουθεί γλέντι απ’όλους τους κατοίκους του χωριού με ήχους παραδοσιακών οργάνων γκάιντας και νταχαρέ.
Επίσης γίνονται και αυτοσχέδιοι αγώνες πάλης.
Άλλωστε οι Καληβρυσιώτες είναι γνωστοί για την χαρούμενη διάθεση και τον αυθορμητισμό τους αλλά και για την μεγάλη πίστη προς την χριστιανοσύνη.

Το Σάββατο του Λαζάρου, ο Θρακομικρασιατικός Πολιτιστικός Σύλλογος του Δήμου Προσοτσάνης, πραγματοποιεί τα έθιμα του Λαζάρου τα οποία είναι τα Λαζαρικά κάλαντα και η Σαρακοστιανή βραδιά.
Το πρωί του Σαββάτου τα μικρά παιδιά του Συλλόγου, ντυμένα με την παραδοσιακή θρακιώτικη φορεσιά, λένε τα Λαζαρικά κάλαντα στους δρόμους της Προσοτσάνης κρατώντας καλαθάκια στολισμένα με λουλούδια και αυγά.
“Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια.
Ήρθε η Κυριακή που τρων τα ψάρια.”

Οι περαστικοί ρίχνουν λεφτά στα καλαθάκια των παιδιών, σε αντίθεση με τα παλαιότερα χρόνια που τα κεράσματα ήταν φρούτα, ξηροί καρποί και αυγά, τα οποία αφθονούσαν στα σπίτια αυτές τις μέρες.
Το ίδιο βράδυ πραγματοποιείται η Σαρακοστιανή Βραδιά, παρουσία μελών και φίλων του Συλλόγου.
Το πρόγραμμα ξεκινάει το μικρό χορευτικό με χορούς της Θράκης και ακολουθούν τα κάλαντα από το μεγάλο χορευτικό:

“Λάζαρος σαβανωμένος και με το κερί λιωμένος
Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη όπου πήγες”

Κατόπιν η χορωδία του Συλλόγου παρουσιάζει παραδοσιακά τραγούδια και η βραδιά συνεχίζεται με γλέντι .Τα νηστίσιμα εδέσματα που προσφέρονται, φαγητά και γλυκά, τα παρασκευάζουν οι γυναίκες του Συλλόγου και τις ευχαριστούμε ιδιαίτερα για αυτό.

Εθιμικές πυρές πραγματοποιούνται με αφορμή κάποια θρησκευτική εορτή. Γύρω από αυτές στήνονται χοροί, τραγούδια και τις υπερπηδούν μικροί και μεγάλοι για υγεία και καλή χρονιά. Γνωστότερο είναι το έθιμο στην Καλλιθέα, την Κυριακή της Τυρίνης, που λέγεται «κούπα». Οι νέοι του χωριού, μια βδομάδα πριν συγκεντρώνουν τα κλαδιά, μεταφέροντας τα από το βουνό στην κεντρική πλατεία του χωριού. Εκεί στήνεται η «κούπα», το ένα κλαδί πάνω στο άλλο, με πολύ τέχνη για να μην πέσουν τα κλαδιά κάτω. Όσο ψηλότερη γίνει τόσο μεγαλύτερη επιτυχία έχει.
Έπειτα, όλοι αναμένουν το σούρουπο οπότε δίνεται το σύνθημα και όλοι οι πρωτεργάτες κρατώντας αναμμένες δάδες, κάνουν τρεις φορές το γύρω της «κούπας» τραγουδώντας το γνωστό τραγούδι «Μακεδονία ξακουστή».
Έπειτα σταματούν και ο καθένας από τη δική του πλευρά ανάβει την «κούπα». Στη συνέχεια, στήνεται μεγάλος κυκλικός χορός γύρω από τη φωτιά, υπό τους ήχους των παραδοσιακών οργάνων. Οι νέοι πηδούν πάνω από τη μέση της φωτιάς και οι ανήμποροι από την άκρη της.
Στα παλαιότερα χρόνια, κάθε γειτονιά (μαχαλάς) έστηνε τη δική της «κούπα» και όποιος είχε τη μεγαλύτερη φωτιά ένιωθε πολύ υπερήφανος.
Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Μάλιστα, τα κλαδιά που συγκέντρωναν όλη την εβδομάδα, τα αποθηκεύανε σε κρυφό μέρος ή τα φυλάγανε με βάρδιες για να μην κλαπούν από τα παιδιά άλλης γειτονιάς.

Ο συμβολισμός του εθίμου είναι, η κάθαρση της φύσης με τη χρήση της φωτιάς από τα κακά πνεύματα. Οι άνθρωποι πηδούν πάνω απ’ αυτή καίγοντας τις αμαρτίες τους και είναι έτοιμοι να υποδεχθούν το Πάσχα με καθαρή τη ψυχή τους. Υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή, ότι με τη φωτιά καίγανε ή αποκρίνανε τους ψύλλους που τις παλαιότερες εποχές αποτελούσαν σοβαρό πρόβλημα λόγω έλλειψης συνθηκών υγιεινής.
Εθιμικές πυρές πραγματοποιούνται επίσης, στην εορτή των Αγίων 40 Μαρτύρων (την 9 Μαρτίου) στο εξωκλήσι των Πύργων, του Αγίου Αθανασίου, στο Μοναστηράκι και αλλού.
Επίσης το έθιμο γιορτάζετε και στις τοπικές κοινότητες Kαλής Bρύσης, Xαριτωμένης, Γραμμένης και στον οικισμό Αγγίτη.

Το Άναμμα της Κούπας
Φεβρουάριος 22
Τοπική Κοινότητα Καλλιθέας

Η τέλεση του δρώμενου στους Πύργους ξεκινάει από το πρωί της ημέρας των Θεοφανείων (6/1) και διαρκεί τρεις ημέρες. Συμμετέχουν όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Οι άνδρες μεταμφιέζονται σε «Αρκούδες» (μέτσκες) που φορούν ολόσωμες προβιές (από αιγοπρόβατα), όπου φέρουν στη μέση κουδούνια («τουμπελέκια»). Άλλες μεταμφιέσεις είναι: ιατρός, έγκυος, ζητιάνος, αστυνόμος, γκελίγκα, κ.α.
Όλα τα μέλη του θιάσου, επισκέπτονται τα σπίτια του χωριού, συγκεντρώνοντας χρήματα αλλά και αυγά, βούτυρο, τυρί, αλεύρι με τα οποία οι γυναίκες χωριού θα παρασκευάσουν πίτες και γλυκά.
Αφού τελειώσει η περιφορά στα σπίτια, συγκεντρώνονται στην πλατεία όπου τρέχουν, χορεύουν, γλεντούν και ξεσηκώνουν με τα κουδούνια τους όλο το χωριό. Καθ’ όλη τη νύχτα, όλοι οι κάτοικοι του χωριού μένουν ξάγρυπνοι, πίνοντας και χορεύοντας υπό τους ήχους της γκάιντας, της μακεδονικής λύρας και του νταχαρέ. Δεν πρέπει να κοιμηθεί κανείς, μέχρι να ξημερώσει. Η αγρυπνία αυτή λέγεται «νταβανίσκα» και παλιά γίνονταν κατά παρέες αλλά σήμερα σε ένα μαγαζί του χωριού. Τα ξημερώματα ο θίασος μαζί με τους μουσικούς περιφέρονται στα σοκάκια του χωριού για να ξυπνήσουν όσους δεν άντεξαν την ολονύκτια διασκέδαση. Στη συνέχεια, επιστρέφουν στο μαγαζί και περιμένουν να τελειώσει η θεία
λειτουργία.
Έπειτα, πηγαίνουν στην πλατεία όπου στήνεται γλέντι με τους τοπικούς χορούς. Κάθε μέλος του θιάσου επιδίδεται στο έργο του αναλόγως τον ρόλο που υποδύεται, κάνοντας τους άλλους να γελάσουν. Ο ιατρός εξετάζει την έγκυο και προσπαθεί να την ξεγεννήσει. Μαζί με τις «Αρκούδες» βγαίνει και ο αρκουδιάρης που έχει δεμένη με αλυσίδα από κρίκο που είναι πιασμένη στη μύτη της. Ο αρκουδιάρης τραγουδάει, βαράει τον νταχαρέ και η αρκούδα να χορεύει στους ήχους του. Η αρκούδα κρατεί στο χέρι της
μια κάλτσα γεμάτη στάχτη και χτυπά όσους δε συμμετέχουν στο δρώμενο, αναγκάζοντάς τους να μπούνε στο χορό.

Οι «Γκελίγκες» είναι άνδρες ντυμένοι γυναίκες με την τοπική παραδοσιακή φορεσιά. Ενώ χορεύουν, τρέχουν κάποιοι μεταμφιεσμένοι να τις κλέψουν κρυφά. Τότε, άλλοι μεταμφιεσμένοι σε αστυνομικούς, τρέχουν να τις ελευθερώσουν και να επιβάλουν πρόστιμο στους «απαγωγείς».
Το απόγευμα (7/1), οι μεταμφιεσμένοι επισκέπτονται τα σπίτια των Γιάννηδων που εορτάζουν την ονομαστική τους γιορτή και γλεντούν μέχρι τα μεσάνυχτα. Επιστρέφουν στο μαγαζί όπου συνεχίζουν το γλέντι μέχρι το πρωί.
Η επόμενη ημέρα (8/1) είναι της «Μπάμπως», δηλαδή, αφιερωμένη στη μαμή του χωριού.
Στολίζουν ένα γαϊδουράκι με διάφορα ρούχα και ανεβάζουν επάνω του τις γριές αλλά και όσους άλλους το επιθυμούν, πληρώνοντας κάποιο χρηματικό ποσό.