Τα μέλη της Ε.Γ. του Ν.Τ. Δράμας της ΑΔΕΔΥ που έχουμε εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο της ΔΑΣ, που στηρίζει το Π.Α.ΜΕ., αρνηθήκαμε να παραβρεθούμε στη συνάντηση με τον Υπουργό Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτο, αποδίδοντάς της προσχηματικό χαρακτήρα με στόχο να καταστήσει τα συνδικάτα συμμέτοχα και συνένοχα στις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησής του ΣΥΡΙΖΑ.

Για εμάς ήταν πρόκληση ακόμα και το θέμα της ομιλίας του Υπουργού, «Η Ανάκαμψη της Οικονομίας & της Κοινωνίας στη μεταμνημονιακή εποχή», που επιχειρεί να πλασάρει μια αταξική ανάπτυξη για όλους ενώ είναι σε πλήρη ισχύ όλο το μνημονιακό οπλοστάσιο που με τα ματωμένα πλεονάσματα και τη συνεχιζόμενη φοροεπιδρομή τσακίζει κοινωνικές παροχές, εργασιακά δικαιώματα, εισοδήματα και συντάξεις για να θωρακιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και στην περίοδο της όποιας ανάπτυξης.
Στο υπόμνημα που κατέθεσε η πλειοψηφία της ΕΓ του ΝΤ της ΑΔΕΔΥ, ΔΑΚΕ και ΔΗΣΥ, που συναντήθηκαν με τον Υπουργό, ο ίδιος και η κυβέρνησή του έχουν δώσει έμπρακτα απαντήσεις. Είναι νόμοι που απορρέουν κατά κύριο λόγο από τα μνημόνια που έχουν ψηφίσει από κοινού ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ ή αποκλειστικά της κυβέρνησής του.
Οι νόμοι που κατήργησαν το ΕΚΑΣ, οι νόμοι που στερούν από τους Δραμινούς πολίτες την πρόσβαση σε αξιοπρεπή υγειονομική περίθαλψη, οι νόμοι που δεν στελεχώνουν με μόνιμο προσωπικό κρίσιμες Δημόσιες υπηρεσίες, οι νόμοι που έχουν φέρει σε απόγνωση χιλιάδες οικογένειες.
Είναι επιλογή τους ο ν. Κατρούγκαλου, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η ανακύκλωση της ανεργίας μέσω προγραμμάτων στο Δημόσιο, ο ΕΝΦΙΑ, η φοροληστεία των λαϊκών εισοδημάτων και οι πλειστηριασμοί, η λειτουργία δημοσίων οργανισμών, κοινωνικών υπηρεσιών με επιχειρηματικά, ανταποδοτικά κριτήρια με τα οποία και θα αξιολογούνται υπηρεσίες και εργαζόμενοι.
Ο υπουργός και η κυβέρνησή του γνωρίζουν πολύ καλά τα αιτήματα και τις ανάγκες των εργαζόμενων, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Η δήλωση του Υπουργού πως «από την πλευρά της κυβέρνησης θα καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για την επίλυση των αιτημάτων μας» έχει διαψευστεί επανειλημμένα από την καταστολή και τα χημικά που έχει επιστρατεύσει και η κυβέρνησή του για ν’ αντιμετωπίσει αυτές τις διεκδικήσεις.
Έχουμε πείρα, ξέρουμε πολύ καλά ότι η ανάπτυξη δεν είναι για όλους, θα’ ναι ή για το κεφάλαιο ή για τους εργαζόμενους. Ξέρουμε πολύ καλά ότι έχουν διαλέξει μετερίζι, είναι απέναντι. Θα μας βρίσκουν στο δρόμο του αγώνα και όχι σε κλειστές συναντήσεις που θ’ αποτυπώνονται σε μια αναμνηστική φωτογραφία με χαμόγελα, στον νομό με τη μεγαλύτερη ανεργία.
Καλούμε κάθε εργαζόμενο να βγάλει συμπεράσματα από τη στάση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, που μετέχοντας σε τέτοιους διάλογους ρίχνει νερό στο μύλο των κυβερνητικών επιλογών.
Καλούμε κάθε εργαζόμενο να συνταχθεί με τις δυνάμεις που με συνέπεια μάχονται την αντιλαϊκή πολιτική και να δυναμώσει την πάλη για την ανατροπή της.

Τα μέλη της Ε.Γ. του Ν.Τ. Δράμας της ΑΔΕΔΥ
Γρηγοριάδης Σάββας
Μάλλη Μαρία
Παπαδόπουλος Γιάννης

Απαγορεύουμε την κυκλοφορία, την στάση και την στάθμευση των οχημάτων όλων των κατηγοριών στην οδό Ιπποκράτους, από οδό Βεζυρτζόγλου έως την οδό Αντιγόνου, από την Δευτέρα 25-02-2019 και ώρα 08:00΄, έως την Τετάρτη 27-02-2019 και ώρα 08:00΄, προκειμένου γίνουν εργασίες αποκατάστασης βλάβης αποχετευτικού αγωγού.

Πραγματοποιήθηκε σήμερα Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2019 σε έντονο συγκινησιακό κλίμα η τελετή ορκωμοσίας των Νεοσύλλεκτων Οπλιτών Θητείας της 2019 Α΄ ΕΣΣΟ στο Κάτω Νευροκόπι. Η τελετή έγινε παρουσία στρατιωτικών, θρησκευτικών και πολιτειακών αρχών της περιοχής, καθώς επίσης και συγγενών και φίλων των οπλιτών οι οποίοι καμάρωσαν και χειροκρότησαν τους νεοσύλλεκτους που έδωσαν όρκο πίστης στην πατρίδα. Ακολούθησε παρέλαση, με την πολεμική σημαία να κυματίζει περήφανη στην ακριτική αυτή περιοχή.

Συνέντευξη με τον Βασίλη Ανθόπουλο

Ο Ανθόπουλος Βασίλης, είναι Απόφοιτος Οργάνωσης Επιχειρήσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας και Ελεύθερος Επαγγελματίας. Συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση μιας άλλης πολιτικής για το Δήμο Δράμας μέσα από τη Δημοτική Παράταξη Project Δράμα 2020.

Ο κ. Ανθόπουλος οραματίζετε μια πόλη που αξίζει να ζει κανείς, έναν τόπο νοικοκυρεμένο με υψηλή ποιότητα ζωής για τους κατοίκους της, μια πόλη που δεν θα διώχνει από κοντά της τους νέους ανθρώπους. Θα μπορούν να ζουν και εργάζονται σ’ αυτήν γιατί απλά έχει πολλές δυνατότητες οι οποίες παραμένουν ανεκμετάλλευτες μέχρι σήμερα.

Ο ίδιος μιλώντας στα www.destanea.com αναφέρει πως έχει πολύ μεράκι και όρεξη να δουλέψει για να επιτευχθούν οι στόχοι που τέθηκαν από το PROJECT Δράμα 2020 για τη Δράμα. Για τον Βασίλη Ανθόπουλο, πέραν όλων των άλλων, είναι πολύ σημαντικό να μπορεί να κοιτάζει τους συμπολίτες του στα μάτια, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να προδώσει τις προσδοκίες τους και την εμπιστοσύνη που θα δείξουν στο πρόσωπο του, τιμώντας τον με την ψήφο τους.

Κύριε Ανθόπουλε, τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με την τοπική αυτοδιοίκηση;

Κυρία Τριανταφυλλίδου, η τοπική αυτοδιοίκηση για εμένα ήταν πάντα ένας θεσμός που μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Και αυτό ξεκινάει από την αγάπη για τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Πιστεύω ότι η πόλη μας έχει πολλές δυνατότητες, έχει προοπτικές και μπορεί να έχει ένα καλύτερο αύριο. Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθώντας την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Δήμος Δράμας δεν είμαι ικανοποιημένος. Ακολουθεί μια διαρκώς φθίνουσα πορεία με σωρεία ¨χαμένων¨ ευκαιριών και έλλειψη σαφούς προσανατολισμού και οράματος για τα επόμενα χρόνια, τη στιγμή που άλλοι Δήμοι έχουν κάνει έστω και μικρά βήματα προόδου. Σκοπός μου είναι να συνεισφέρω, ώστε η Δράμα να βγει από το περιθώριο και να γίνει μια σύγχρονη πόλη ελκυστική, τόσο για τους κατοίκους της όσο και για τους επισκέπτες.

Ζείτε στη Δράμα και έχετε ζυμωθεί με τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των συμπατριωτών μας. Πόσο αισιόδοξος είστε για το μέλλον αυτού του τόπου;

Η ανησυχία και ο προβληματισμός των συμπολιτών μου είναι απολύτως δικαιολογημένος. Προέρχεται από την καθημερινότητα που βιώνει στην πόλη μας, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι δε βλέπει στο υπάρχον πολιτικό προσωπικό τη βούληση να βελτιωθεί η κατάσταση.
Η Δράμα είναι μια πόλη που έχει πολλές δυνατότητες, οι οποίες παραμένουν ανεκμετάλλευτες μέχρι σήμερα. Είμαι αισιόδοξος ότι μέσα από τις πολιτικές επιλογές που θα κάνει το PROJECT Δράμα 2020 θα καταφέρουμε να αναδείξουμε και να εκμεταλλευτούμε αυτές τις δυνατότητες, ώστε να έχουμε την πόλη που μας αξίζει.

Το μέλλον της πόλης μας δεν αποτελεί δώρο για κανέναν, το κερδίζουν εκείνοι που το προετοιμάζουν. Εσείς κ. Ανθόπουλε πως το οραματίζεστε;

Η Δράμα πρέπει κάποια στιγμή να ξεφύγει από τη διαχείριση της εσωστρέφειας της και να διεκδικήσει αυτά που της αναλογούν. Βασική επιδίωξη μας στο PROJECT Δράμα 2020, αλλά και δική μου προσωπικά είναι ο Δήμος μας να γίνει ένας τόπος νοικοκυρεμένος και όμορφος, μια σύγχρονη επαρχιακή πρωτεύουσα που θα διαδραματίζει ρόλο πρωταγωνιστή.
Το όραμα μου είναι να κάνουμε τη Δράμα μια πόλη με υψηλή ποιότητα ζωής, η οποία θα παρέχει όλες τις προϋποθέσεις στους νέους ανθρώπους να μη φεύγουν από την πόλη τους για να ζήσουν και να εργαστούν σε άλλες πόλεις.

Η τοπική αυτοδιοίκηση υπάρχει, ως μορφή εξουσίας, για να υπηρετεί τους πολίτες, εσείς αν ο κόσμος σας εμπιστευτεί με την ψήφο του, σε ποιους τομείς εκτιμάτε ότι μπορείτε να προσφέρετε τα μέγιστα;

Προσωπικά, κυρία Τριανταφυλλίδου, θα εργαστώ προκειμένου να έχουμε ένα Δήμο με διαφάνεια στα οικονομικά του, χρηστή και αποτελεσματική διαχείριση των πόρων του, έλεγχο και απολογισμό των πεπραγμένων του προς όφελος του τόπου και των δημοτών.
Στόχος μου είναι να βοηθήσω ώστε να γίνουν εκείνες οι πολιτικές επιλογές που θα καταστήσουν τη Δράμα ένα προηγμένο οικονομικό κέντρο, συμπαρασύροντας στην ανάπτυξη και τις τοπικές της κοινότητες. Θεωρώ ότι διαθέτω τις γνώσεις και την εμπειρία να προσφέρω σε αυτόν τον τομέα.

Εξουσία χωρίς ικανότητες, είναι τελείως ανίσχυρη. Το PROJECT Δράμα 2020 διαθέτει αυτή την ικανότητα για να διοικήσει τον Δήμο της Δράμας;

Θα σας έλεγα ότι εξουσία χωρίς ικανότητες, μπορεί να γίνει και επικίνδυνη στα χέρια εκείνου που την κατέχει. Το PROJECT Δράμα 2020 μέσα από τις ομάδες εργασίας κάνει πολύ αξιόλογη δουλειά σε διαφορετικούς τομείς, ώστε να είμαστε απολύτως έτοιμοι να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα μας μόλις αναλάβουμε τη διοίκηση του Δήμου. Άλλωστε η τεχνοκρατική επάρκεια που διαθέτουν τα στελέχη μας, καθώς και η εμπειρία που αποκτήσαμε συμμετέχοντας στο δημοτικό συμβούλιο την πενταετία 2014-2019,μας επιτρέπουν να είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε.

Ποιο το μοντέλο διαχείρισης του PROJECT Δράμα 2020 για το Δήμο της Δράμας;

Το μοντέλο διοίκησης θα έλεγα καλύτερα, κυρία Τριαννταφυλλίδου, καθώς το PROJECT Δράμα 2020 δεν έρχεται για να κάνει απλώς διαχείριση, όπως έκανε η εκάστοτε Δημοτική Αρχή μέχρι σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι εκτός από τη διαχείριση της καθημερινότητας των συνδημοτών μας, θα εργαστούμε για να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις, που θα συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη της Δράμας και των τοπικών κοινοτήτων της κατ’ επέκταση, όσο εξαρτάται αυτό από το Δήμο φυσικά. Το μοντέλο που έχουμε αποφασίσει να εφαρμόσουμε προς αυτή την κατεύθυνση, στηρίζεται σε δυο άξονες: Α) στις επενδύσεις και τις πολιτικές επιλογές που θα κάνει ο Δήμος, και Β) στη συνεργασία με την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Άνθρωποι απ’ όλο το δημοκρατικό φάσμα, δημότες με διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές, διεκδικούν από κοινού τη διοίκηση του Δήμου, κατά την άποψή σας αυτό είναι θετικό ή ενδεχομένως στο μέλλον να δημιουργήσει προβλήματα συνεννόησης και συνεργασίας;

Όπως γνωρίζεται ο νέος νόμος για την τοπική αυτοδιοίκηση, ο ¨Κλεισθένης¨, εφαρμόζει την απλή αναλογική στην εκλογή Δημάρχου και δημοτικών συμβούλων για πρώτη φόρα. Το ερώτημα σας, επομένως, θα μπορέσουμε να το απαντήσουμε με βεβαιότητα όταν συγκροτηθεί το νέο δημοτικό συμβούλιο και ξεκινήσει τη λειτουργία του. Εκεί θα φανεί ο ρόλος που θα διαδραματίσει η κάθε παράταξη αλλά και ο κάθε δημοτικός σύμβουλος ξεχωριστά. Όσον αφορά τη δική μας παράταξη, το PROJECT Δράμα 2020, μπορώ να σας απαντήσω ανεπιφύλακτα ότι πρόκειται για μια παράταξη η οποία θα αποτελέσει την εγγυήτρια δύναμη για την ομαλή λειτουργία του επόμενου δημοτικού συμβουλίου, καθώς έννοιες όπως η συνεργασία, η συναίνεση και η συνεννόηση ενυπάρχουν μέσα στην ίδια τη λειτουργία της παράταξης μας.

Κύριε Ανθόπουλε, απευθυνόμενος στους συνδημότες σας, πείτε τους για ποιο λόγο θα πρέπει να σας εμπιστευτούν; Τι είναι αυτό που σας ξεχωρίζει ως άνθρωπο;

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να περάσω ένα μήνυμα στους συνδημότες μου, να συμμετέχουν στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Με αυτόν τον τρόπο γίνονται συμμέτοχοι στη διοίκηση του Δήμου, επιλέγοντας τον Δήμαρχο και τους δημοτικούς συμβούλους που θα τους εκπροσωπήσουν, και δίνουν την κατεύθυνση προς την οποία θέλουν να κινηθεί η δημοτική αρχή.
Όσον αφορά εμένα, κυρία Τριανταφυλλίδου, είμαι νέος στην ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση. Όμως είναι κάτι που με εκφράζει, και έχω πολύ μεράκι και όρεξη να δουλέψω για να πετύχει η προσπάθεια που κάνουμε σαν PROJECT Δράμα 2020 για τη Δράμα. Θα κινηθώ με γνώμονα τις αρχές και τις αξίες που έχω ως άνθρωπος. Δεσμεύομαι να δουλέψω ευσυνείδητα, με ειλικρίνεια και εντιμότητα, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και φιλότιμο. Για εμένα είναι πολύ σημαντικό να μπορώ να κοιτάζω τους συμπολίτες μου στα μάτια, γνωρίζοντας ότι δεν έχω προδώσει τις προσδοκίες τους και την εμπιστοσύνη που έδειξαν στο πρόσωπο μου, τιμώντας με, με την ψήφο τους.

Σας ευχαριστώ πολύ

Εγώ σας ευχαριστώ, κυρία Τριανταφυλλίδου.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΛΑΜΟΥΡΗΣ Ph.D.
Μαθηματικός – Συγγραφέας – Coach Θετικής Ψυχολογίας

Ακούμε πολλά για την αγάπη και συνήθως είναι πολύ όμορφα. Τι είναι όμως στην αλήθεια η αγάπη;
«Η Αγάπη είναι η μόνη αλήθεια», «η Αγάπη είναι φως», «η Αγάπη γιατρεύει τα πάντα», «η Αγάπη είναι η απάντηση σε όλα», «η Αγάπη απελευθερώνει» κλπ.
Τι είναι τελικά η αγάπη; Κάτι το απέραντο; Κάτι το απόλυτο; Άραγε ξέρουμε να αγαπάμε οι άνθρωποι; Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από αυτή.

Τα πρότυπα αγάπης

Αν αναλύσουμε το από που αντλούμε τα πρότυπά μας για την αγάπη θα καταλάβουμε ότι προέρχονται από την κοινωνία όπου ζούμε και τις προσλαμβάνουσες μας.
Στον δυτικό κόσμο τα πρότυπα αγάπης πηγάζουν από τα βιβλία που διαβάζουμε, από τις ταινίες που βλέπουμε, από τα τραγούδια του έρωτα και από τα ποιήματα.
Πώς ακριβώς παρουσιάζεται η αγάπη σε αυτά τα μέσα;
Συνήθως επικρατούν οι ιδέες του ρομαντισμού. Οι έρωτες είναι δυνατοί, κρατούν για πάντα, τα συναισθήματα είναι βαθιά και η αφοσίωση αιώνια. Οι δυο σύντροφοι ζουν την απόλυτη σύνδεση, απαλλαγμένοι από κάθε προβληματική κατάσταση της ανθρώπινης φύσης. Είναι αγγελικά πλασμένοι και αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι σύντροφοι ζωής.
Ζουν και αναπνέουν ο ένας για τον άλλον. Εξυψώνουν τη θεϊκή φύση του συντρόφου τους, αναδεικνύουν τη μεγαλοσύνη του και αγαπούν το κάθε τι σε εκείνον. Συνήθως δε δουλεύουν και περνούν το χρόνο τους βλέποντας ηλιοβασιλέματα δίπλα σε εκτάσεις με νερό, ή κάνοντας ιππασία.
Αυτό το οποίο παραλείπουμε να παρατηρήσουμε είναι όμως, ότι αυτοί οι αιώνιοι έρωτες συχνά είναι είτε απαγορευμένοι, είτε ανεκπλήρωτοι, είτε υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Δηλαδή δυσλειτουργικοί. Ο βασικός λόγος που κρατούν για πάντα είναι ότι συνήθως μετά από λίγο καιρό ο ένας από τους δυο είτε πεθαίνει, είτε αυτοκτονεί. Βλέπε Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Οπότε το για πάντα είναι για… λίγες εβδομάδες / μήνες.
Από την άλλη στις ταινίες το «χάπυ έντ» συνήθως είναι και το…«εντ» καθώς η ταινία τελειώνει όταν ο Ρίτσαρντ Γκιρ πάει στην Τζούλια Ρόμπερτς και της προτείνει να παντρευτούν με ένα μπουκέτο λουλούδια.
Δε μας δείχνει τι γίνεται μετά. Στην πραγματική σχέση. Τι θα γινόταν άραγε όταν ο Ρίτσαρντ και η Τζούλια ήταν μαζί μετά από έξι μήνες;
Πόσο καιρό θα κρατούσε η σχέση του Ρωμαίου με την Ιουλιέτα αν παντρευόντουσαν και έκαναν παιδιά; Θα έβγαζε τον ένα χρόνο; Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο Σαίξπηρ έγραψε το έργο αυτό όχι για να εξυψώσει αλλά για να σατιρίσει τον έρωτα δείχνοντας πόσο παράλογος και ανώριμος ήταν.
Πώς είναι οι σχέσεις στην πραγματικότητα; Τι θα γίνει όταν τα ιδανικά πλασμένα ζευγάρια ζήσουν στο ίδιο σπίτι; Όταν θα χρειαστεί να διαχειριστούν δυο παιδιά, λογαριασμούς, ΕΝΦΙΑ. Πώς λειτουργεί η αγάπη σε αυτές τις συνθήκες; Δεν μας λέει κανείς.
Μια ένδειξη του πώς θα μπορούσε να είναι, προέρχεται από το βιβλίο Μαντάμ Μποβαρύ, όπου η πλούσια κόρη Emma Rouault, παντρεύεται τον φτωχό αλλά όμορφο γιατρό, μόνο για να συνειδητοποιήσει πως η παντρεμένη ζωή δεν έχει την ένταση που περίμενε και πως οι καθημερινές δουλειές την βυθίζουν στην πλήξη. Γιατί έτσι είναι οι πραγματικές μακροχρόνιες σχέσεις. Έχουν δυσκολίες και βαρεμάρα. Είναι φυσιολογικό. Υπάρχει λόγος που το πάθος φεύγει μετά από λίγο.
Στο βιβλίο βέβαια, η Emma γνωρίζει έναν άλλο χωρικό και ζει τον (απαγορευμένο) έρωτα ξανά. Τα ίδια και τα ίδια. Στο τέλος φυσικά και η Emma αυτοκτονεί…!!
Τα τραγούδια, τα ποιήματα, όλα μας μιλούν για μια κατάσταση συνήθως ανεκπλήρωτου έρωτα αλλά πολύ λίγα μας περιγράφουν μια ώριμη σχέση και το τι πραγματικά συμβαίνει εκεί.
Γιατί οι σχέσεις είναι βαρετές από τη φύση τους και κανείς δεν θέλει να γράψει ένα βιβλίο ή να κάνει μια ταινία για ένα βαρετό θέμα. Δε θα αρέσει. Ο κόσμος δε θα το διαβάσει. Μας αρέσουν τα βιβλία που προκαλούν συναίσθημα. Αλλιώς δεν τα αγοράζουμε.
Στην πράξη, η ανάγκη μας για να νιώθουμε έντονο συναίσθημα καθορίζει τα πιστεύω μας και παραμορφώνει την πραγματικότητά μας χάριν μιας εξιδανικευμένης αλλά συνήθως ουτοπικής κατάστασης.
Κοιτάξτε γύρω σας. Πόσους ανθρώπους γνωρίζετε οι οποίοι ζουν την τέλεια σχέση που εσείς ονειρεύεστε;
Συνήθως η απάντηση είναι από κανέναν έως έναν. Ακόμα και να νομίζετε ότι ξέρετε κάποιον είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζετε την πραγματικότητα της σχέσης που βιώνει. Βλέπετε μόνο ό,τι επιλέγει να δείχνει. Έτσι συχνά λανθασμένα υποθέτετε πως μόνο εσείς ταλαιπωρείστε και δεν είστε φυσιολογικοί.

Είμαστε απροπόνητοι
Είμαστε απροπόνητοι, λοιπόν, για το πώς να διαχειριζόμαστε μια ισότιμη σχέση ενηλίκων. Έχουμε πρότυπα και βομβαρδιζόμαστε με ερεθίσματα μόνο για τον έρωτα. Μοιραία εφαρμόζουμε τα ίδια πρότυπα και στις σχέσεις. Περιμένουμε από τον σύντροφό μας να είναι καλός, τρυφερός, αρρενωπός, θυληκός, να μας αγαπάει ακριβώς όπως είμαστε, να αγαπάει όλα μας τα ψεγάδια, να μας το εκδηλώνει συχνά, να μη μας θεωρεί δεδομένους, να μας καταλαβαίνει μόνο με μια ματιά, να να να. Να είναι ο τέλειος σύντροφος.
Γιατί έτσι είναι ωραία να ερωτεύεσαι.
Ξέρουμε λοιπόν τι σημαίνει να μας αγαπάνε. Ξέρουμε πώς είναι να αγαπιόμαστε. Ή πώς θα έπρεπε να είναι…

Ξέρουμε να αγαπάμε;
Όποιος έχει διαβάσει έστω και λίγο ψυχολογία, (ή έχει διαβάσει το βιβλίο μου) γνωρίζει ότι ο τρόπος του κάθε ανθρώπου να αγαπάει είναι μοναδικός και πολύ προσωπικός. Αγαπάμε με τον τρόπο που είχαμε συνδεθεί με τους γονείς μας (ή τον σημαντικότερο φροντιστή μας για να χρησιμοποιήσω ψυχολογικούς όρους).
Αν ο γονιός μας, μάς υποτιμούσε, τότε το να μας υποτιμούν είναι για εμάς αγάπη. Αν ο γονιός μας ήταν απών τότε η απουσία και η έλλειψη είναι για μας αγάπη. Αν ο γονιός μας ήταν βίαιος, τότε η βία είναι για εμάς αγάπη. Αν ο γονιός μας ήταν στοργικός, τότε η στοργή είναι για μας αγάπη. Αυτό το πρότυπο έμαθε ο ψυχισμός μας, αναγκαστικά το ίδιο θα εφαρμόσει και στην πράξη.
Δεν έχουμε επιλογή στο ποιον αγαπάμε. Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον οποιοδήποτε. Έχουμε χημεία μόνο με συγκεκριμένους ανθρώπους για πολύ συγκεκριμένους ψυχο-λογικούς λόγους. Το συναίσθημα του έρωτα δεν είναι μυστήριο. Εξηγείται. Όσο μη-ρομαντικό και ξενερωτικό κι αν ακούγεται αυτό. Είμαι και μαθηματικός και με ενδιαφέρει τι συμβαίνει στην πράξη. Όχι μόνο στα λόγια και στην όμορφη θεωρία.
Ερωτευόμαστε το γνώριμο. Όχι το ευχάριστο.
Όταν λοιπόν, σχετιστούμε όλοι θα φέρουμε τα παιδικά μας εγχειρίδια και θα συμπεριφερθούμε όπως μας έχουν διδάξει τα γονεϊκά πρότυπα. Ίσως είμαστε απορριπτικοί, απόμακροι, περιφρονητικοί, ψυχροί, επιθετικοί. Αυτό θα βγαίνει από μέσα μας. Αυτό θα είναι αγάπη για μας. Δε θα γίνεται αλλιώς. Ο άλλος απέναντί μας όμως, θα κρίνει αν τον αγαπάμε με βάση τα χολυγουντιανά πρότυπα. Και αντίστοιχα κι εμείς εκείνους.
Όταν συγκρίνονται χολυγουντιανά με γονεϊκά πρότυπα, όπως σίγουρα καταλαβαίνετε, τα γονεϊκά θα υπολείπονται σε σχέση με αυτά των ταινιών. Έτσι θα πιστεύουμε ότι δε μας αγαπάει ο άλλος. Αντίστοιχα και εκείνος θα πιστεύει ότι κι εμείς δεν τον αγαπάμε.
Αυτό συμβαίνει διότι οι άνθρωποι δεν ξέρουμε να αγαπάμε. Ξέρουμε όμως να αγαπιόμαστε, όπως είπαμε πιο πριν.

Αγάπη στην πράξη
Τι είναι η αγάπη στην πράξη; Η αγάπη είναι μια δεξιότητα που χρειάζεται να μάθουμε. Δεν είναι κάτι το έμφυτο. Η έμφυτη αγάπη είναι αυτή που εντυπώθηκε κατά την παιδική μας ηλικία. Χρειαζόμαστε να προπονηθούμε στη δεξιότητα αυτή και να τη μάθουμε όπως μαθαίνουμε όλα τα άλλα πράγματα στη ζωή μας.
Στην πράξη οι σχέσεις θέλουν πολλή δουλειά. Είναι ό,τι πιο δύσκολο υπάρχει στον κόσμο. Δουλειά με τον εαυτό μας και δουλειά με τον άλλον.
Στην πράξη για μια πετυχημένη σχέση χρειάζεται να γνωρίζω πως έχω κάποια θέματα τα οποία θα επηρεάσουν τη σχέση και θα την κάνουν να αποκλίνει από τη χολυγουντιανή εκδοχή της.
Στην πράξη για μια πετυχημένη σχέση χρειάζεται να γνωρίζει και ο σύντροφός μου ότι έχει αντίστοιχα κάποια θέματα.
Στην πράξη για μια επιτυχημένη σχέση χρειάζεται να έχουμε τη διάθεση να επικοινωνήσουμε τις διαφορετικότητές μας και να δούμε πώς θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τα δικά μας κοινά πρότυπα. Πρότυπα τα οποία θα απέχουν αναγκαστικά από τα ουτοπικά, μη ρεαλιστικά πρότυπα των βιβλίων, των ταινιών, των τραγουδιών και των ποιημάτων.
Και δεν πειράζει που θα απέχουν. Γιατί τα δικά μας θα είναι αληθινά, όχι ψεύτικα. Ας μη συγκρινόμαστε με τα πρότυπα τα οποία μόνο λίγους μπορούν να μας κάνουν να νιώθουμε. Ας μη συγκρίνουμε τους συντρόφους μας με τα πρότυπα τα οποία μόνο λίγους θα τους κάνουν να φαίνονται στα δικά μας μάτια.
Στην πράξη θα χρειαστεί να συμβιβαστούμε στη σχέση μας. Οι ασυμβίβαστοι άνθρωποι μένουν μόνοι. Είναι οι πιο φοβισμένοι.
Στην πραγματικότητα οι σχέσεις που κρατάνε για πάντα δεν είναι οι σχέσεις που δεν έχουν προβλήματα. Δεν είναι οι σχέσεις που δυο ανώτεροι, αυθεντικοί και ώριμοι άνθρωποι (ποιοι είναι αυτοί άραγε;) που έχουν λύσει τα θέματά τους έρχονται σε επαφή. Οι σχέσεις που κρατάνε για πάντα είναι οι σχέσεις που δυο ατελείς άνθρωποι μαλώνουν, διαφωνούν, πληγώνουν αλλά συνεχίζουν να συζητάνε. Δεν κάνουν υπομονή και δεν ανέχονται. Γνωρίζουν την προβληματική τους φύση και κάνουν ό,τι μπορούν για να δημιουργούν κοινό τόπο και κοινό όραμα.
Συμπέρασμα
Είναι συχνά βαρετές οι σχέσεις. Και δεν πειράζει. Υπάρχει τεράστια δύναμη και ομορφιά στη βαρετή καθημερινότητα μιας σχέσης. Υπάρχει ασφάλεια, κατανόηση, συγκατάβαση, γλύκα, αποδοχή, συντροφικότητα, θαλπωρή, ζεστασιά, αγκαλιά.
Κι αν δεν είναι αυτό αγάπη τότε τι είναι;

Γράφει η Ρένα Τριανταφυλλίδου
Μετά τις ημερίδες, για τα αδέσποτα/δεσποζόμενα ζώα συντροφιάς, τα αστικά υδρο-δίκτυα και το θέατρο, η Αυτοδιοίκηση Πολιτών διοργάνωσε μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα με θέμα «Δημοκρατία-Λαϊκισμός» με ομιλητή τον καθηγητή-συγγραφέα κ. Τάκη Κοροσιάδη. Στη συνέχεια παρουσιάστηκαν οι θέσεις της παράταξης για Δημοκρατία-Διαφάνεια-Συμμετοχικότητα και για τις αλλαγές που εισάγει η καθιέρωση της απλής αναλογικής.
Στην πολύ ενδιαφέρουσα εισήγηση περί Δημοκρατίας και Λαϊκισμού, ο ομιλητής κ. Μουράτης Κοροσιάδης, παρουσίασε τις βασικές αρχές και κατευθύνσεις της Δημοκρατίας και του Λαϊκισμού, τις θετικές και αρνητικές πλευρές του ζητήματος, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατηρίου.

Αναφερόμενος ο κ. Κοροσιάδης στην έννοια της Δημοκρατίας επισήμανε πως «Πολλοί θεωρούμε ότι μια δημοκρατική πολιτεία θα πρέπει να αποβλέπει στην δημιουργία μιας αρμονικής συμβίωσης και συνύπαρξης, όπου οι επιμέρους αντιθέσεις, συγκρούσεις και αντιπαλότητες θα διευθετηθούν, θα εξομαλυνθούν ή θα εξαλειφθούν, οδηγώντας σε έναν αρμονικά και συμφιλιωμένο κόσμο. Αυτό, όμως, ούτε δυνατό είναι αλλά ούτε και θεμιτό, καθώς, κάτι τέτοιο, παραπέμπει στην δημιουργία μιας ουτοπικής αρμονικής κοινωνίας, που υποκρύπτει αυταρχισμό και επιβολή. Αυτό μας θυμίζει την πολιτεία του Πλάτωνα αλλά και τις νεώτερες ουτοπίες. Ακόμη και η παγκοσμιοποίηση με τα εντροπικά χαρακτηριστικά που την διακρίνουν, είναι μια απόπειρα δημιουργίας μιας ουτοπικής κοινωνικής κατασκευής».
Σ’ ότι αφορά τον λαϊκισμό, ανέφερε: «Ο λαϊκισμός παρουσιάζεται σήμερα, μέσα στα πλαίσια της φιλελεύθερης δημοκρατίας, με κατεξοχήν αρνητικό τρόπο. Κάτι που θα μπορούσε ασφαλώς και να ισχύει. Όμως, αποσιωπούνται οι θετικές του πλευρές, που έχουν να κάνουν με την δυνατότητα που έχει να εμβαθύνει και να εκδημοκρατίσει τη δημοκρατία.»
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ο κ. Κοροσιάδης επιχείρησε να καταδείξει γιατί συμβαίνει αυτό, αν αναδείξει τη θετική πλευρά του εκσυγχρονισμού και των αντιλαϊκιστικών επιχειρημάτων, ότι, δηλαδή, ο αντιλαϊκισμός συνάπτεται με την πρόοδο και την ευρωπαϊκή προοπτική, ενώ ο λαϊκισμός συναρθρώνεται με μια βαλκανική, ράθυμη και οπισθοδρομική πορεία ή μοίρα.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Κοροσιάδης: «Η εποχή μας είναι αναμφίβολα μια εποχή κοινωνικού κατακερματισμού, πολιτικής απογοήτευσης και ανοικτού κυνισμού. Στο πολιτικό επίπεδο εμφανίστηκαν διάφορες ουτοπικές κατασκευές που δημιούργησαν την φαντασίωση μιας συμφιλιωμένης κοινωνίας του μέλλοντος.
Η ουτοπία παρουσιάζεται σαν μια επιθυμία για έναν καλύτερο τρόπο ζωής Η ανάγκη για ουτοπικό νόημα φαίνεται να εμφανίζεται σε περιόδους αυξημένης αβεβαιότητας, κοινωνικής αστάθειας και σύγκρουσης.
Αυτή η ουτοπική σκέψη συγκαταλέγεται στις κυριότερες πολιτικές προκλήσεις της εποχής μας και θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως όχι μόνο είναι αδύνατη αλλά και καταστροφική.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα:
Είναι δυνατόν σήμερα να διατηρήσουμε το στοιχείο της ελπίδας χωρίς να το εντάξουμε σε ένα ουτοπικό όραμα; Μπορούμε να έχουμε πάθος για την πολιτική χωρίς να έχουμε ολοκαυτώματα; Ο εκδημοκρατισμός είναι σαφώς ένα πολιτικό σχέδιο ελπίδας. Όμως ο δημοκρατικός λόγος δεν βασίζεται ή δεν θα έπρεπε να βασίζεται στο όραμα μιας ουτοπικής αρμονικής κοινωνίας. Εδράζεται στην αναγνώριση της αδυνατότητας και των καταστροφικών συνεπειών ενός τέτοιου ονείρου. Εκείνο που διαφοροποιεί την δημοκρατία από άλλες πολιτικές μορφές κοινωνίας είναι ότι νομιμοποιεί τη σύγκρουση και αρνείται να την εξαλείψει με την εγκαθίδρυση μιας αυταρχικής αρμονικής τάξης».

Εύλογα θα αναλογιστεί κάποιος τι είναι τελικώς δημοκρατία και πόσο αυτή είναι εφικτή;
Μπορεί ο λαϊκισμός να επηρεάσει θετικά τη δημοκρατία ή αποτελεί υπό προϋποθέσεις μια απειλή γι' αυτήν;
Μπορεί n φιλελεύθερη δημοκρατία να διορθώσει δικές της ελλείψεις που της υποδεικνύει ένα λαϊκιστικό κίνημα και πόσο κινδυνεύει από αυτό;
Ο λαϊκισμός γνωρίζει διακρίσεις;
Ας απαντήσουμε στα ερωτήματα αντίστροφα.
Ναι ο λαϊκισμός δεν γνωρίζει διακρίσεις. Είναι αριστερός αλλά και δεξιός, με γραβάτα και με ζιβάγκο..!!
Βασικό του στοιχείο είναι πώς δεν συνταιριάζεται με τον ορθολογισμό. Όταν κυριαρχεί ο πρώτος, ο δεύτερος εξαφανίζεται.
Ο λαϊκισμός δεν απευθύνεται στη λογική, αλλά στο συναίσθημα. Δεν παράγει πολιτική, δηλαδή επιχειρήματα, θέσεις και προτάσεις, αλλά συνθήματα.
Κίνδυνο για τη δημοκρατία αποτελεί ο λαϊκισμός όταν n δημοκρατία είναι «χαμηλής» πραότητας.

Όπως αναφέρει και ο κ. Μουράτης Κοροσιάδης: «Εύρυθμη δημοκρατική κοινωνία δεν είναι εκείνη στην οποία έχουν εξαφανιστεί όλοι οι ανταγωνισμοί, αλλά εκείνη στην οποία χαράσσονται διαρκώς νέα πολιτικά σύνορα, δημοκρατική κοινωνία είναι μια κοινωνία που συντηρεί αντί να εξαλείφει τις σχέσεις σύγκρουσης.
Ο λαϊκισμός είναι ένας από τους πιο πολυχρησιμοποιημένους πολιτικούς όρους του 21ου αιώνα. Ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει αριστερούς προέδρους στη Λατινική Αμερική, δεξιά κόμματα-αμφισβητίες στην Ευρώπη, αλλά και δεξιούς και αριστερούς υποψηφίους προέδρους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως, παρόλο που ο όρος είναι εξαιρετικά αγαπητός σε πολλούς δημοσιογράφους αλλά και αναγνώστες, η ευρεία χρήση του δημιουργεί ταυτόχρονα σύγχυση και αναστάτωση».
Και διευκρινίζει ο ομιλητής:
«Ο λαϊκισμός έχει τρεις βασικές έννοιες: τον λαό, την ελίτ και τη γενική βούληση
Μεγάλο μέρος της συζήτησης σχετικά με την έννοια και το φαινόμενο του λαϊκισμού επικεντρώνεται στην ασάφεια του όρου λαός. Στην πραγματικότητα όλοι συμφωνούν ότι ο λαός είναι μια κατασκευή, που στην καλύτερη περίπτωση αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη ερμηνεία της πραγματικότητας.
Αντίθετα με το λαό, ελάχιστοι συγγραφείς έχουν προχωρήσει στη θεωρητική προσέγγιση της σημασίας της ελίτ στον λαϊκισμό. Προφανώς η κρίσιμη πτυχή είναι η ηθική, καθώς η διάκριση είναι μεταξύ του αγνού λαού και της διεφθαρμένης ελίτ. Όμως αυτό δεν λέει πολλά σχετικά με το ποιοι αποτελούν την ελίτ. Οι περισσότεροι λαϊκιστές δεν απεχθάνονται μόνο το πολιτικό κατεστημένο, αλλά επίσης επικρίνουν την οικονομική ελίτ, την πολιτισμική ελίτ, και την ελίτ των μέσων ενημέρωσης. Όλοι αυτοί παρουσιάζονται ως μια ομοιογενής διεφθαρμένη ομάδα που εργάζεται ενάντια στη γενική βούληση του λαού. Παρόλο που η διάκριση είναι ουσιαστικά ηθική, η ελίτ ορίζεται με βάση μια ευρεία ποικιλία κριτηρίων.
Τέλος, εφαρμόζοντας την ιδέα της γενικής βούλησης, πολλοί λαϊκιστές ενστερνίζονται την κριτική του Ρουσώ στην αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση, η οποία θεωρείται μια αριστοκρατική μορφή εξουσίας, στην οποία οι πολίτες αντιμετωπίζονται ως παθητικές οντότητες, κινητοποιούνται κατά περιόδους από τις εκλογές, στις οποίες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επιλέγουν αντιπροσώπους. Αντίθετα, επικαλούνται τη δημοκρατική ουτοπία του Ρουσώ για την αυτοδιακυβέρνηση, δηλαδή, την ιδέα ότι οι πολίτες μπορούν τόσο να φτιάχνουν νόμους όσο και να τους εφαρμόζουν. Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι οι λαϊκιστές δρώντες συνήθως υποστηρίζουν τη εφαρμογή αμεσοδημοκρατικών μηχανισμών, όπως τα δημοψηφίσματα.
Από αυτή την οπτική, ο λαϊκισμός μπορεί να θεωρηθεί μια δύναμη εκδημοκρατισμού, επειδή υπερασπίζεται την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας με σκοπό να δώσει ισχύ σε ομάδες που αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται από το πολιτικό κατεστημένο.
Ωστόσο ο λαϊκισμός διαθέτει και μια σκοτεινή πλευρά και μπορεί να οδηγήσει στην στήριξη αυταρχικών τάσεων. Η ύπαρξη ενός ομοιογενούς λαού μπορεί να οδηγήσει και σε μια οριοθέτηση εκείνων που δεν ανήκουν στον δήμο και κατά συνέπεια δεν αντιμετωπίζονται ως ίσοι. Αυτό θα μπορούσε να νομιμοποιήσει τον αυταρχισμό και την μισαλλοδοξία προς οποιονδήποτε απειλεί ή φημολογείται ότι απειλεί της ομοιογένεια του λαού»

Ο κ. Μουράτης Κοροσιάδης με την πραγματικά εξαίσια ομιλία του έδωσε πολλές διαστάσεις του λαϊκισμού και της δημοκρατίας, τεκμηριώνοντας τις θέσεις-απόψεις του γεννώντας τον προβληματισμό και φυσικά έναν δυναμικό-ουσιαστικό διάλογο εντός της αίθουσας.
Θα κλείσω την αναφορά μου στην πολύ πετυχημένη και καινοτόμα παρέμβαση της Αυτοδιοίκησης Πολιτών, η οποία επιχειρεί την ενεργοποίηση-ενημέρωση των πολιτών μέσω των ημερίδων που διοργανώνει, με έναν ουσιώδη ερώτημα που έθεσε στην ομιλία του ο κ. Μουράτης Κοροσιάδης
Πως είναι δυνατόν να καλλιεργηθεί ένας υπεύθυνος δημοκρατικός λαϊκισμός.

Δημοκρατία-Διαφάνεια-Συμμετοχικότητα και για τις αλλαγές που εισάγει η καθιέρωση της απλής αναλογικής
Την εκδήλωση έκλεισε ο επικεφαλής της παράταξης «Αυτοδιοίκηση Πολιτών» κ. Στέργιος Ηλιόπουλος ο οποίος και αναφέρθηκε στον τρόπο που σκέφτεται να διοικήσει το Δήμο Δράμας, αν οι πολίτες τους εμπιστευτούν το τιμόνι του Δήμου.
Στην τοποθέτησή του ο κ. Ηλιόπουλος επικέντρωσε την ομιλία του στην αναγκαιότητα συμμετοχής των πολιτών σε όλες τις αποφάσεις του δήμου μέσω Συμβουλίων, Επιτροπών, Συνελεύσεων και δημοψηφισμάτων, αλλά και στη διαφάνεια και τη λογοδοσία του Δημοτικού Συμβουλίου προς τους πολίτες μέσω διαφόρων δράσεων, για κάθε ευρώ που θα δαπανάτε από το Δήμο Δράμας.
Όπως ανακοίνωσε ο κ. Ηλιόπουλος θα ακολουθήσουν κι άλλες ενδιαφέρουσες ημερίδες, προκειμένου ο κόσμος να γίνει κοινωνός των δράσεων, αρχών και προτάσεων της δημοτικής Παράταξης Αυτοδιοίκηση Πολιτών Δράμας.

Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης
Θα πρέπει κανείς, επιστρέφοντας νοητά στην αρχική κατάσταση που τον βοήθησε να πάρει σοβαρές για την υπόλοιπη ζωή του αποφάσεις, να μπορεί να κρίνει, με απόλυτη όμως ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό του, εάν οι αποφάσεις εκείνες τον βοήθησαν ή όχι να πάει ένα βήμα πιο πέρα, όχι μόνο (ή τόσο) την προσωπική του ζωή, αλλά και αυτή εκείνων που, λόγο αυτής του της απόφασης, επηρέασε.

Η απομάκρυνση από κάθε ενεργή κομματική ταυτότητα, αποτελεί απαραίτητη συνθήκη για ν’ ασκηθεί αυτού του είδους η αυτοκριτική, έτσι ώστε οι αλήθειες και τα λάθη, να μπορούν να «ειδωθούν κατάματα».

Κι εάν δεν ήταν λάθος η σύμπραξη για το σχηματισμό της κυβερνητικής συμμαχίας, τόσο στις εκλογές του Ιανουαρίου, όσο και του Σεπτεμβρίου του 2015, θα έπρεπε από τον Ιούνιο του 2018 οι ΑΝ.ΕΛΛ. να είχαν απομακρυνθεί από αυτή την εξαιρετικά ετεροβαρή και μη ειλικρινή (όπως αποδείχθηκε) κυβερνητική σύμπραξη.

Όταν βασικές αρχές και αξίες ξεκίνησαν να καταπατούνται, υπό το πρόσχημα της διατήρησης της κυβερνητικής σταθερότητας, με σκοπό την επίτευξη των αρχικών μεγάλων στόχων της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια και της κάθαρσης του πολιτικού συστήματος από την διαφθορά και την διαπλοκή, οι πρώτοι «σπόροι» της πολιτικής αλλοτρίωσης των ΑΝ.ΕΛΛ. είχαν ήδη μπει. Τόσο ομαλά και ανεπαίσθητα μάλιστα, ώστε οποιαδήποτε άλλη φωνή να μοιάζει ως «ξένη» ή και… κατευθυνόμενη από εκείνους που δε συμφωνούσαν με τους μεγάλους στόχους (!)

Η σταδιακή εξασθένηση των αντιστάσεων, που θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να εμφανιστούν, οδήγησαν στην αναθάρρηση του τμήματος εκείνου των κυβερνητικών στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που, πιστεύοντας ότι μπορούσαν πλέον να εφαρμόσουν μία καθαρά αριστερής ιδεολογίας και κατεύθυνσης κυβερνητική πολιτική και πρακτική, εκδήλωναν αυτή τους την πρόθεση με την κατάθεση όλο και περισσότερων τέτοιων τροπολογιών και νομοσχεδίων, που (φευ) κι αυτά «περνούσαν» με την ίδια «δυσκολία» που είχαν περάσει και όλα τα προηγούμενα.

Για να φτάσουμε στην… αχαρακτήριστη, Συμφωνία (προσύμφωνο ή ότι άλλο θέλετε) των Πρεσπών, με την Βόρεια γείτονα.

Η πίστη στην απλή «συμφωνία κυρίων» και το «δόσιμο των χεριών», αποδείχθηκε ότι μπροστά στην κομματική ιδεοληψία, τον πολιτικό τακτικισμό και το «κυνήγι της ψήφου» για την παραμονή στην εξουσία, αποτελούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δείγματα μη γνώσης του πώς «κινείται» η κεντρική πολιτική σκηνή.

Και σήμερα, τι ;

Κατά τη γνώμη μου, σήμερα, εάν σκοπός του ψηφοφόρου είναι (τουλάχιστον) να προκαλέσει την προσοχή του πολιτικού συστήματος της χώρας, πάντα με ειρηνικό τρόπο, η μόνη εφικτή και απόλυτα νόμιμη αντίδρασή του, θα ήταν να ενεργοποιηθεί με την απλή διαδικασία της ψήφου του. Μιας ψήφου όμως η οποία θα κατευθυνόταν σε οποιοδήποτε από τα μικρά κόμματα. Σε καμία περίπτωση σ’ εκείνες κι εκείνους που μ’ ένα συμπλεγματικό κομματικό αυτοπροσδιορισμό, εξαρτώνται ακόμη -ετερόφωτοι γαρ- από τις «ηγετικές» μορφές που τους «ανέδειξαν». Όχι φυσικά σε εξτρεμιστικούς πολιτικούς σχηματισμούς που έχουν αναδείξει σε πολιτική πλατφόρμα ένα ιδιότυπο «αντάρτικο πόλεων», ή άλλων που με τις «πολιτικές» τους θέσεις, προκαλούν τα χρηστά ήθη των Ελλήνων. Και φυσικά όχι σε μυθοπλάστες, συνωμοσιολόγους τηλε-οτιδήποτε-πώλες.

Αρκεί να αναφερθεί κανείς στο 40% και πλέον που στις τελευταίες εθνικές εκλογές δεν προσήλθαν για να ψηφίσουν. Στο 20% και πλέον που σήμερα εμφανίζονται ως «αναποφάσιστοι». Είναι αυτοί που δίνοντας την ψήφο τους σε οποιοδήποτε μικρό κόμμα, βοηθώντας το έτσι να ξεπεράσει το 3% για την είσοδό του στην Βουλή, θα αποπροσανατολίσει και θα μπλοκάρει οποιαδήποτε προσυνεννόηση για συμπράξεις κυβερνητικών συνασπισμών. Μία Βουλή με 10, με 15 κομματικούς σχηματισμούς, θα αναγκαστεί να οδηγηθεί είτε σε νέες εκλογές, και αυτή τη φορά με απλή πλέον αναλογική, είτε σε κυβερνητικούς συνασπισμούς τόσο ευρείς, που κάθε προσπάθεια ελέγχου από οποιοδήποτε (εξωθεσμικό ή όχι) κέντρο, θα απέβαινε εντελώς άκαρπη, ή τουλάχιστον θα την δυσκόλευε απεριόριστα.

Με δυο λόγια, στις επόμενες εθνικές εκλογές, κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν πρέπει να ξεπεράσει σε αντιπροσώπευση το 25% των ψηφοφόρων.

Είναι όμως δυνατό να συμφέρει τη χώρα η κυβερνητική αστάθεια; Είναι δυνατόν η «ιταλοποίηση» της πολιτικής ζωής της χώρας, να αποτελεί τη μόνη λύση σήμερα; Θα αντέτειναν κάποιοι.

Είναι δυνατόν να περιμένει κανείς να σωθεί η χώρα από εκείνους που την οδήγησαν στην καταστροφή, υπό το πρόσχημα της κυβερνητικής σταθερότητας; Έχει λογική η αποφυγή οποιουδήποτε κινδύνου, με τη θυσία κάθε έννοιας προσωπικής αξιοπρέπειας; Θα αντέτεινα.

Τόσο πολύ έχουμε αλλοτριωθεί; Τόσο αδιανόητα έχουν εκμαυλίσει τις συνειδήσεις μας; Κι αλήθεια, πόσα πρέπει να θυσιάσει κανείς, μέχρι να κληθεί να θυσιάσει ότι πιο ιερό έχει στην ζωή του;

Ας απαντήσει ο καθένας, ακόμη και από τη νιρβάνα του καφέ στον καναπέ του.

Πρώτα λοιπόν θα πρέπει να γίνει συνείδηση σε κάθε Έλληνα και σε κάθε Ελληνίδα, ότι η υποχρεωτικότητα της ψήφου, καθίσταται πλέον επιτακτικό καθήκον. Κι έπειτα, η επιλογή στήριξης οποιουδήποτε μικρού κόμματος.

Μπορούμε να αντιδράσουμε. Μπορούμε να το κάνουμε ειρηνικά. Μπορούμε να απαγκιστρωθούμε από παλαιοκομματικές πρακτικές και ιδεολογίες.

Αρκεί να το πιστέψουμε και να το εφαρμόσουμε.

Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα βλέπουμε να λαμβάνουν χώρα πάρα πολλά τροχαία δυστυχήματα, με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τη ζωή συνανθρώπων μας και την ευημερία του τόπου μας. Οι οδηγοί έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με ένα κακοσυντηρημένο οδικό δίκτυο. Μέσα στα χωριά, σε πολλά σημεία υπάρχουν κακομπαλωμένοι και γεμάτοι τρύπες δρόμοι, ενώ στους επαρχιακούς δρόμους υπάρχει κακή οδική σήμανση και διαγράμμιση. Την ίδια στιγμή, παρακολουθούμε όλους τους οδικούς άξονες που είναι αναγκαίοι για το κεφάλαιο να χρηματοδοτούνται αδρά (βλ. Εγνατία Οδό), να τους πληρώνουν οι εργαζόμενοι διπλά και τριπλά μέσα και από τα διόδια, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορούν να απολαύσουν στο ελάχιστο ένα σύγχρονο και ασφαλές οδικό δίκτυο στον τόπο τους.
Αυτή είναι, όμως, η πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων. Χρηματοδοτούν τα αναγκαία για το κεφάλαιο έργα και αφήνουν άλυτα και χρονίζοντα όλα τα προβλήματα του λαού, όλες τις λαϊκές ανάγκες ανεκπλήρωτες. Αυτή, φυσικά, είναι και η πολιτική που υποστηρίζει η δημοτική αρχή του Δήμου Δοξάτου. Ο δήμαρχος μιλάει για όλα τα προγράμματα απορροφητικότητας από το ΕΣΠΑ, αλλά ξεχνάει να μας πει γιατί δεν υπάρχει επαρκής συντήρηση στο οδικό δίκτυο του δήμου. Ξεχνάει να μας πει γιατί, ενώ έχουν επισημανθεί πάμπολλες φορές σημεία-καρμανιόλες στον δήμο μας, δεν έχει γίνει ούτε καν ο αναγκαίος καθαρισμός από χόρτα σε συγκεκριμένα σημεία.
Για εμάς, αυτά είναι τα αναγκαία έργα που πρέπει να υλοποιηθούν άμεσα και τα οποία πρέπει να βάλει ο λαός ως πλαίσιο πάλης. Να διεκδικήσει σήμερα ένα σύγχρονο και ασφαλές οδικό δίκτυο, αντίστοιχο των αναγκών του, για να πάψουμε να θρηνούμε διαρκώς συνανθρώπους μας και να βρισκόμαστε σε έναν συνεχή φόβο πάνω στο τιμόνι.

Υπ. δήμαρχος Δήμου Δοξάτου,
Μάριος Αμανατίδης

Με αφορμή το πρόβλημα της σίτισης των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Δράμας συναντήθηκε την Τετάρτη 20/2 ο υποψήφιος δήμαρχος Δράμας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», Γιώργος Μήτρου, με τη Διεύθυνση του σχολείου.
Συζητήθηκαν τόσο το θέμα της σίτισης όσο και ζητήματα που αφορούν τη μετακίνηση των μαθητών, τη χρηματοδότηση από τη Σχολική Επιτροπή, τη μη διάθεση διδακτικών βιβλίων Μουσικής Παιδείας, τις ελλείψεις καθηγητών μουσικών οργάνων, γραμματειακής υποστήριξης, φύλακα, επιστάτη και προβλήματα κτιριακά και της περίφραξης.
Ενώ έχουμε φτάσει στη μέση της σχολικής χρονιάς, δεν έχει υλοποιηθεί το δικαίωμα των μαθητών για πλήρη και δωρεάν σίτιση. Η οικονομική επιτροπή του Δήμου είχε εγκρίνει δαπάνη για ένα σάντουιτς, αμφιβόλου ποιότητας όπως αποδείχτηκε, μέχρι να τακτοποιηθούν οι διαδικασίες του διαγωνισμού. Μετά και από τις διεκδικήσεις που προηγήθηκαν, αν και με μεγάλη καθυστέρηση, η Δημοτική Αρχή προχώρησε σε ανάθεση για τη λύση του προβλήματος.
Δεν μπορεί όταν οι μαθητές έχουν 8ωρα και 9ωρα να μην υπάρχει πρόνοια για τη σίτισή τους από την πρώτη μέρα και με έλεγχο που να πραγματοποιείται από αρμόδιους υπαλλήλους και όχι από το διδακτικό προσωπικό.
Τέτοια είναι τα αποτελέσματα όταν η Παιδεία, μέσα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η σίτιση των μαθητών, αντιμετωπίζεται με κριτήριο το κόστος και το κέρδος των επιχειρηματικών συμφερόντων που εμπλέκονται. Στον 21ο αιώνα δεν είναι υπερβολή η απαίτηση για πλήρες και δωρεάν γεύμα για κάθε μαθητή, κατάλληλη υποδομή και προσωπικό για την παρασκευή του, προσλήψεις τραπεζοκόμων και η σίτιση να γίνεται σε αίθουσα με τις κατάλληλες προδιαγραφές. Τα παιδιά να σιτίζονται με όρους υγιεινής και ασφάλειας, με χρηματοδότηση και ευθύνη του κράτους
Εξίσου σημαντικό είναι το θέμα της ασφαλούς μεταφοράς των μαθητών μέχρι το χώρο του σχολείου απ’ όλες τις περιοχές του νομού. Μέχρι τώρα, με βάση τον ιδρυτικό νόμο των μουσικών και καλλιτεχνικών σχολείων, οι μετακινήσεις πραγματοποιούνταν δωρεάν, με ευθύνη της Περιφέρειας με δημόσιες συμβάσεις. Η κυβέρνηση με ΚΥΑ το 2018, θέτει χιλιομετρικούς περιορισμούς στην ελεύθερη μεταφορά των μαθητών από και προς τα σχολεία τους, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να δυσκολεύονται να μετακινηθούν για το σχολείο.
Το κτίριο, 20ετίας πλέον, με θέματα ειδικά στον υπόγειο χώρο του, είναι αναγκαίο να ελεγχθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου, όπως και όλα σχολικά κτίρια άλλωστε, και να γίνουν οι απαραίτητες παρεμβάσεις.
Σοβαρά ζητήματα, όπως είναι η συγγραφή και η διανομή μουσικών σχολικών βιβλίων, η τοποθέτηση μόνιμων καθηγητών στα κενά, η αγορά μουσικών οργάνων και το ζήτημα της πιστοποίησης σπουδών των αποφοίτων των μουσικών σχολείων αφορούν πολιτικές του Υπουργείου Παιδείας και είναι πάγια αιτήματα του γονεϊκού κινήματος και των εκπαιδευτικών.
Ως «Λαϊκή Συσπείρωση» επισημαίνουμε ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει καταθέσει ερωτήσεις στη Βουλή γι’ αυτά τα ζητήματα, με τις οποίες απαιτεί προσλήψεις και χρηματοδότηση.
Οι αγωνίες και οι προβληματισμοί για την κατάσταση και το μέλλον των μουσικών και καλλιτεχνικών σχολείων, μπορούν να συναντηθούν με την πάλη για την ουσιαστική αναβάθμιση των σπουδών στα μουσικά και καλλιτεχνικά σχολεία, για να υλοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα των γονιών, των εκπαιδευτικών και των μαθητών.
Αυτήν την υπόθεση, το ΚΚΕ και οι εκλεγμένοι με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» θα τη στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις, στο κίνημα, στο δημοτικό συμβούλιο, στο περιφερειακό συμβούλιο.