Το 1948 άρχισε η θεμελίωση του νέου ιερού ναού της Αγ .Παρασκευής και αποπερατώθηκε και λειτούργησε το 1965, με ιερέα τον πατέρα Θεοχάρη Μαλαμάτο εκ Δοξάτου Δράμας ο οποίος εκοιμήθη το 1984, τον διαδέχθηκε ο πατήρ Γεώργιος Γεωργιτζίκης εκ Καληθέας Δράμας ο οποίος εκοιμήθη το 1992. τον διαδέχθηκε ο πατήρ Κων/νος Βασιλειάδης εξ Αγοράς Δράμας έως σήμερον.
Άρχισε μια ριζική ανακαίνιση του ιερού ναού έσω με την αλλαγή επίπλων και σκευών καθώς και του προαύλιου χώρου.
Το 1999 άρχισε η επένδυση του υπάρχοντος ναού με κτιστή πέτρα Ακροβουνίου, το έργο περατώθηκε το 2007.

Η πανήγυρης του ιερού ναού έως το 1968 εορτάζονταν την δεύτερη μέρα του Πάσχα και ήταν ξακουστή η μεγάλη πανήγυρης της Μπόργιανης (παλιά ονομασία του Αγ. Αθανασίου) με γλέντια και εμπόριο επί μία εβδομάδα στον προαύλιο χώρο του ιερού ναού.
Όμως συνέβησαν κάποια έκτροπα και ο Μακαριστός μητροπολίτης Δράμας κ.κ. Διονύσιος απαγόρεψε την πανήγυρη.
Το 1993 ο πατήρ Κων/νος Βασιλειάδης καθιερώνει τελικά την πανήγυρη της Αγ. Παρασκευής στις 26 Ιουλίου όπου τελείται λαμπρή γιορτή και εμποροπανήγυρις με πλήθος εκδηλώσεων για περίπου μία εβδομάδα.

Ο Σύλλογος Βλάχων Προσοτσάνης “Οι Γραμμουστιάνοι” σας προσκαλεί στο παραδοσιακό βλάχικο γλέντι που θα γίνει το Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018 στις 21.00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Προσοτσάνης

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε σήμερα, Κυριακή 21 Οκτωβρίου, στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου Δράμας, η εκδήλωση τιμής και μνήμης για όσους δικάστηκαν, φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν από το Έκτακτο Στρατοδικείο Δράμας την περίοδο 1946-1952, που διοργάνωσε η ΤΕ Δράμας του ΚΚΕ.

Η εκδήλωση ξεκίνησε, μέσα σε κλίμα συγκίνησης, με το προσκλητήριο νεκρών για τους 114 εκτελεσμένους αγωνιστές. Την κεντρική ομιλία έκανε η Μαρία Μάλλη, μέλος της ΤΕ Δράμας του ΚΚΕ, ενώ ακολούθησε παρουσίαση ιστορικών στοιχείων για το Έκτακτο Στρατοδικείο Δράμας από τον Νίκο Γεωργιάδη, διδάκτωρα Ιστορίας. Στον χώρο υπήρχε έκθεση αρχειακού υλικού που συγκεντρώθηκε από εφημερίδες της εποχής και από την προσφορά συγγενών των εκτελεσμένων αγωνιστών.

Μετά το τέλος της εκδήλωσης, ακολούθησαν τα αποκαλυπτήρια πλακέτας με τα ονόματα των εκτελεσμένων αγωνιστών-μαχητών, στον χώρο των εκτελέσεων, στο Α' Νεκροταφείο Δράμας.

Δημήτρης Φλαμούρης Ph.D
Μαθηματικός – Θετικός Ψυχολόγος

Το έχουμε νιώσει σχεδόν όλοι.
Είναι ο δισταγμός πριν πούμε κάτι δυσάρεστο.
Είναι ο κόμπος στο λαιμό που μας πιάνει όταν δαγκώνουμε τη γλώσσα μας για να μην πούμε αυτό που σκεφτόμαστε.
Είναι ο φόβος ότι θα πούμε ή θα κάνουμε κάτι που μπορεί να απογοητεύσει κάποιον σημαντικό άλλο και μετά εκείνος θα μας απορρίψει. Θα μας μαλώσει. Θα θελήσει να απομακρυνθεί από τη ζωή μας.
Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε το φόβο της απόρριψης;

Η ρίζα του «κακού»
Πριν απαντηθεί αυτή η ερώτηση είναι πάρα πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τι συνετέλεσε στη δημιουργία αυτού του φόβου. Να καταλάβουμε πότε και υπό ποιες συνθήκες εμφανίστηκε.
Οι ρίζες του φόβου της απόρριψης βρίσκονται στην παιδική μας ηλικία. Όταν μεγαλώναμε, στις τρυφερές ηλικίες έως να συμπληρώσουμε τα 5-7 έτη, ο παιδικός εγκέφαλος αναπτυσσόταν ραγδαία και απορροφούσε ό,τι γινόταν στο περιβάλλον μας, ώστε να μάθει το πώς λειτουργεί ο κόσμος. Στη γλώσσα της ψυχοθεραπείας, ήταν η περίοδος όπου αναπτυσσόταν ο ψυχισμός μας.
Από όσα πράγματα μαθαίναμε, αυτό το οποίο είχε τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα για την επιβίωσή μας ήταν η σχέση με τους γονείς μας (ή τους κύριους φροντιστές όπως είναι ο όρος στην ψυχολογία). Εκείνοι ήταν υπεύθυνοι για την τροφή και την ανατροφή μας. Έπρεπε πρώτα απ’ όλα να βρίσκουμε τρόπους ως παιδιά για να τους έχουμε ευχαριστημένους, ώστε να καταφέρουμε να έχουμε την, τόσο απαραίτητη για εμάς, φροντίδα τους.
Σε εκείνη την πολύ ευαίσθητη για εμάς περίοδο ο ιδανικός γονέας υποστηρίζει το παιδί, το καταλαβαίνει και το βοηθάει να εκφράσει αυτά που νιώθει. Του βάζει όρια με κατανόηση και του δίνει το χώρο που χρειάζεται ώστε να αναπτυχθεί με έναν υγιή τρόπο.
Δυστυχώς η πλειοψηφία, αν όχι όλοι οι γονείς, δεν μπορούν παρά να απέχουν από αυτό το πρότυπο. Είναι άνθρωποι και αυτοί και δεν μπορούν να είναι τέλειοι. Όλοι οι γονείς θα προκαλέσουν τραύματα στα παιδιά τους. Άλλοι περισσότερα άλλοι λιγότερα. Δε γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει ο τέλειος γονέας.
Η εστίαση δεν είναι στο να κατηγορήσω σε αυτό το άρθρο, αλλά στο να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στα παιδιά λόγω του τρόπου με τον οποίο θα αντιμετωπιστούν από τους γονείς τους, στα πρώτα χρόνια της ζωής τους.

Μη αποδοχή
Είναι πολλές οι συνθήκες οι οποίες μπορούν να δημιουργήσουν έντονο φόβο απόρριψης σε ένα παιδί.
Ένας αυστηρός γονέας που κάνει πολλές παρατηρήσεις δημιουργεί την αίσθηση ότι το παιδί έπρεπε να πληρεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να είναι αποδεκτό.
Ένας γονέας που απειλεί συχνά ότι θα το παρατήσει («Αν δε φας το φαγητό σου θα σε δώσω στους…»)
Ένας καταθλιπτικός γονέας που δεν είχε διάθεση για τίποτα και το παιδί ένιωθε ότι δεν μπορούσε να πάρει την προσοχή του καθόλου εύκολα. Ή ότι έφταιγε αυτό που η μαμά είναι στεναχωρημένη.
Ένας γονέας που δούλευε σε άλλη πόλη ή χώρα, καθώς το παιδικό μυαλό δεν μπορεί να κατανοήσει για ποιο λόγο ο μπαμπάς ή η μαμά λείπει και είναι πιθανό να νομίζει ότι φταίει εκείνο γι αυτό.
Μια υιοθεσία όπου το παιδί νιώθει ότι το απέρριψαν και το παράτησαν από τις πρώτες του στιγμές.
Η λίστα φυσικά δεν εξαντλείται εδώ.

Παρελθόν και παρόν
Όποια και να είναι η πρωταρχική αιτία του φόβου της απόρριψης, το βασικό χαρακτηριστικό του είναι ότι προέρχεται σχεδόν ανεξαιρέτως από το παρελθόν. Κι όμως τον αισθανόμαστε τόσο έντονα στο παρόν μας.
Τον νιώθουμε σε καταστάσεις όπου μας έρχονται οι σκέψεις:
-Κι αν θυμώσει μαζί μου και δε θέλει να μου ξαναμιλήσει;
-Κι αν τον στεναχωρήσω και δε θέλει να κάνουμε πια παρέα;
-Κι αν τον δυσαρεστήσω και μετά φύγει;
Τις στιγμές αυτές, μοντέλα σχέσεων που έχουμε κάνει στο παρελθόν μας αναδύονται ισχυρά στο παρόν μας και στοιχειώνουν τις σκέψεις μας και όλο μας το είναι.
Είναι τόσο ακινητοποιητικός ο φόβος της απόρριψης που συνήθως υπαγορεύει πλήρως τις κινήσεις μας και έτσι δεν έχουμε βρει ποτέ την δύναμη να τον τεστάρουμε και να δούμε αν όντως αληθεύει. Ο τρόμος του «τι μπορεί να συμβεί αν» μας κρατάει δέσμιους σε μια γνώριμη αλλά και βασανιστική, επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά. Κάνουμε πίσω. Μαζευόμαστε.

Η πρόκληση
Προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το φόβο της απόρριψης καλούμαστε να κατανοήσουμε ότι ένα μοντέλο που δημιουργήθηκε στο παρελθόν επηρεάζει καταστάσεις του παρόντος μας.
Τη στιγμή που σκεφτόμαστε ότι μπορεί να έχει θυμώσει μαζί μας ο άλλος, ενεργοποιείται ο φόβος ότι ένας γονέας μπορεί να μας παρατούσε αν δεν συμπεριφερόμασταν όπως ήθελε.
Όταν ψάχνουμε γύρω μας σημάδια για το αν έχουμε πει καμιά βλακεία, όταν νιώθουμε την αγωνία μήπως και κάναμε κάτι που στεναχωρήσαμε τον άλλον και γι αυτό έχει πέντε λεπτά να απαντήσει στο μήνυμά μας, εμφανίζεται ο φόβος ότι ο ένας γονέας δε μας δίνει τη σημασία που έχουμε ανάγκη και θα μας εγκαταλείψει.
Όταν τρέμουμε να πούμε ΟΧΙ σε κάτι που μας ζητείται αναδύεται ο φόβος ότι αν δεν ήμασταν «καλά» παιδιά τότε θα χάναμε την αγάπη των γονιών μας.
Έχουμε μεγαλώσει όμως από τότε. Οι καταστάσεις δεν είναι πλέον οι ίδιες. Οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι τόσο σημαντικοί για την επιβίωσή μας όσο ήταν τότε οι γονείς μας. Επίσης οι άνθρωποι του παρόντος μας δε νοιάζονται τόσο για εμάς ούτε είναι τόσο ευαίσθητοι στις αντιρρήσεις μας όσο εμείς φοβόμαστε. Έχουν και εκείνοι τα δικά τους τραύματα να τους ανησυχούν.
Τα σενάρια που κάνουμε είναι αυτόματες, ασυνείδητες εικασίες βασισμένες στα δεδομένα του παρελθόντος. Όχι του παρόντος.
Για να το πούμε λαϊκά, καήκαμε στο γάλα και φυσάμε και το γιαούρτι.
Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι πολλές φορές μπορεί να μη θυμόμαστε που έχουμε καεί. Να έχουμε απωθήσει αυτές τις πληροφορίες. Εκεί η συνδρομή ενός ειδικού μπορεί να αποδειχτεί πολύτιμη ώστε να αντιληφθούμε το γιατί.

Στην πράξη
Είμαι και μαθηματικός και με ενδιαφέρει τι μπορεί να γίνει στην πράξη. Στην πράξη, την ώρα που θα νιώσεις το δισταγμό όταν κληθείς να πεις ΟΧΙ θυμήσου πως το παρελθόν σου υπαγορεύει ότι θα έρθει η καταστροφή του κόσμου. Όχι το παρόν σου.
Πες στον εαυτό σου εκείνη τη στιγμή «Το παρελθόν μου λέει ότι θα με απορρίψει ο άλλος»
«Το παρελθόν μου λέει ότι αν πω ΟΧΙ θα σταματήσει να θέλει να κάνουμε παρέα»
Θυμήσου ότι ο πολύ αληθινός φόβος που νιώθεις στο παρόν σου προέρχεται από το παρελθόν σου. Δε συνδέεται με το εδώ και τώρα.
Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να κάνει το επόμενο βήμα και τότε θα δεις ότι μπορεί να:
-Μη θυμώσει και να σου ξαναμιλήσει
-Να τον στεναχωρήσεις ή να μην τον στεναχωρήσεις αλλά να μην επηρεαστεί η παρέα σας
-Να μην τον δυσαρεστήσεις και να μείνει.
Η δράση αυτή θα χτίσει νέες εμπειρίες. Θα μπορέσεις να ανατρέψεις τα μοντέλα το παρελθόντος και να τα αντικαταστήσεις με τα μοντέλα των σχέσεων που ισχύουν στη σημερινή σου πραγματικότητα.
Δεν είναι απλό και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια. Θα ξεχαστείς πολλές φορές και δεν πειράζει. Δεν αλλάζουν πεποιθήσεις μιας ζωής σε μια μέρα. Μπορεί να χρειαστεί να ζητήσεις και βοήθεια. Όμως γίνεται.

Συμπέρασμα
Η γνώση είναι δύναμη. Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να απελευθερωθεί από ένα τεράστιο βάρος. Κατανόησε ότι οι αποσκευές του παρελθόντος είναι ισχυρές αλλά ανήκουν στο παρελθόν.
Άφησέ τις εκεί που τους αρμόζει…

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Άλλωστε» το βιβλίο του Δημήτρη Μενεδιάτη, με τίτλο «Κάτω από το Φως του Φάρου». Μια ιστορία αγάπης, λεβεντιάς, και περηφάνιας, ένα βιβλίο ανθρωπιάς, με αντιρατσιστικό μήνυμα και αγάπη για την Ελλάδα, ένα βιβλίο για τον έρωτα, την ανθρωπιά, την οικογένεια, αλλά και την ίδια τη θάλασσα.

Η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου έγινε στην καρδιά του Πειραιά, στο Che, με ομιλητές τον σκηνοθέτη Τάκη Μιχαήλ, τον διεθνολόγο Γιώργο Φίλη και την ηθοποιό Μαρούσα Στρογγυόγλου.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Σ’ ένα μικρό νησί στο Βορειοανατολικό Αιγαίο κατοικεί ο Δημήτρης Δελλής με το γιο του Νηρέα, σ’ ένα φάρο με κληρονομιά διαμονής από το φαροφύλακα ήρωα πατέρα του. Όταν η γυναίκα του, Μαργαρίτα, πνίγεται προσπαθώντας να βρει το μυθικό περικάρπιο της Γοργούς, ο Δελλής, μέσα στη μεγάλη του θλίψη, και με τη βοήθεια των φίλων του, αποφασίζει να αναζητήσει το μυθικό περικάρπιο.
Η ζωή, όμως, του επιφυλάσσει μια ανατροπή, με την άφιξη στο νησί της πανέμορφης Ζαμπέλλα, η οποία φέρνει μια αναπάντεχη κληρονομιά από την παγωμένη Μόσχα.
Ήρωες που στο αίμα τους λες και κυλά η θάλασσα. Άνθρωποι με αρχές και βαθιά συναισθήματα. Εικόνες και τοπία της θαλασσινής Ελλάδας, πάλη με την ανθρώπινη φύση και τα στοιχειά της ίδιας της φύσης, στοιχεία ιστορίας και πολλά άλλα συνθέτουν ένα βιβλίο που αφήνει στον αναγνώστη ανεξίτηλες εικόνες.

Ο Δημήτρης Μενεδιάτης αναπτύσσει αριστοτεχνικά την πλοκή του μυθιστορήματός του, το οποίο άριστα θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφικό έργο. Σμιλεύει παθιασμένους και σκεπτόμενους χαρακτήρες, και τους παρακολουθεί σε μια κρίσιμη για τη ζωή τους συγκυρία. Η αναζήτηση και η κατάκτηση ενός ανώτερου στόχου αναδεικνύει την προσωπική δύναμη του χαρακτήρα τους. Ταυτόχρονα προκαλεί δημιουργικά την εμφάνιση των εμποδίων που παρουσιάζονται σε κάθε ουσιαστική προσπάθεια όλων μας. Υμνεί τη λεβεντιά, προσκυνά την αγάπη και την ομορφιά. Κυρίως, όμως, αγαπά τον άνθρωπο και την καθαρή καρδιά του.

Ένα βιβλίο που θα αγαπήσουν άνδρες και γυναίκες, με εικόνες αξέχαστες και δυνατές.

Ζητείστε το από το βιβλιοπωλείο σας ή απευθείας από τις «Εκδόσεις Άλλωστε»

Νέα ερώτηση για τις Φυλακές Νικηφόρου κατέθεσε σήμερα η Χαρά Κεφαλίδου. Όσο πυκνώνουν οι επισκέψεις των αρμοδίων Υπουργών και Γενικών Γραμματέων της Κυβέρνησης στη Δράμα τόσο περισσότερο θολώνει η εικόνα για το μέλλον των Φυλακών. Φυσικά αυτό είναι και το μεγάλο ταλέντο όλης της Κυβέρνησης. Θολούρα και διγλωσσία!
Το μόνο βέβαιο είναι ότι πάμε ολοταχώς προς τις εκλογές. Για αυτό άλλωστε και η Προκήρυξη για τις 258 θέσεις εργασίας.
Τα ερωτήματα όμως είναι πολλά. Για να έχει νόημα η προκήρυξη των θέσεων πρέπει πρώτα να απαντήσει το Υπουργείο Δικαιοσύνης: έχει τελειώσει το έργο, πότε επιτέλους θα το παραλάβει, πότε θα ξεκινήσει η εκπαίδευση του προσωπικού;
Περιμένουμε συγκεκριμένες απαντήσεις!

Η ερώτηση

Κ.Ο. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ

ΧΑΡΑ ΚΕΦΑΛΙΔΟΥ
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ

Αθήνα, Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Μιχάλη Καλογήρου

Θέμα: «Φυλακές Νικηφόρου: Γιατί το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν παραλαμβάνει το έργο;»

Για ακόμη μια φορά είμαι αναγκασμένη να επανέλθω στο θέμα των Φυλακών Νικηφόρου στη Δράμα, μετά και την πρόσφατη επίσκεψη του νέου Διευθύνοντος Συμβούλου της εταιρείας «Κτιριακές Υποδομές Α.Ε.», κ. Ιωάννη Χαρωνίτη.
Παρ’ όλο που το έργο έχει ολοκληρωθεί, σύμφωνα με τη σχετική σύμβαση από 4 Οκτωβρίου 2018, το Υπουργείο σας δεν προχωρά στην οριστική παραλαβή του. Το μόνο που ακούει η τοπική κοινωνία είναι ευχολόγια και καθησυχαστικές υποσχέσεις. Σε αυτό το ‘αισιόδοξο' κλίμα και οι πρόσφατες δηλώσεις που έκανε ο κ. Χαρωνίτης σε τοπικά ΜΜΕ «ότι όλα πάνε καλά και το έργο σύντομα θα παραδοθεί». Εάν όμως οι Φυλακές δεν παραληφθούν άμεσα από το Υπουργείο σας το έργο κινδυνεύει από φθορές στις κτιριακές εγκαταστάσεις, στα συστήματα ασφαλείας του κλπ.
Στις ίδιες δηλώσεις του ο Διευθύνων Σύμβουλος της «Κτ.Υπ.Α.Ε.» διαβεβαιώνει ότι σχετικά με το θέμα του Εντευκτηρίου «οι διαδικασίες ανάδειξης εργολάβου μέχρι στιγμής πηγαίνουν αρκετά καλά και αν συνεχίσουν έτσι, σύντομα θα υπάρχει ανάδοχος, ώστε να μπορέσει να υπογραφεί η σύμβαση και το έργο να ξεκινήσει τους πρώτους μήνες του 2019». Τόνισε μάλιστα ότι η εκκρεμότητα του Εντευκτηρίου δεν εμποδίζει την παράδοση του έργου των Φυλακών στο Υπουργείο Δικαιοσύνης στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Τι κι εάν ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου σας κ. Ευτ. Φυτράκης στην επίσκεψή του στη Δράμα, ένα χρόνο πριν, δεν είχε παραλάβει το έργο των Φυλακών γιατί δεν έχει κατασκευαστεί το Εντευκτήριο; Η γνωστή διγλωσσία της Κυβέρνησής σας για να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα!
Επίσης, με σειρά Ερωτήσεών μας είχαμε επισημάνει στον προκάτοχό σας κ. Κοντονή, ότι είχε ξεχάσει να συμπεριλάβει στον Οργανισμό του Υπουργείου τις Φυλακές της Δράμας. Μετά από αυτές τις πιέσεις μας προκλήθηκε αναστάτωση, δημοσιεύθηκαν διπλές προκηρύξεις του ΑΣΕΠ και τέλος προχωρήσατε στην κατάθεση σχετικής Τροπολογίας για τις 258 θέσεις απασχόλησης.
Αναφορικά με το ΦΕΚ ίδρυσης των Φυλακών, το οποίο ξεχάσατε να συμπεριλάβετε στον Οργανισμό του Υπουργείου σας, εγείρονται πολλά ερωτήματα. Τέλος, στις συμβατικές υποχρεώσεις παράδοσης του έργου από τον εργολάβο συμπεριλαμβάνεται και η Εκπαίδευση του προσωπικού επί των συστημάτων που έχει εγκαταστήσει ο εργολάβος. Μήπως αυτός είναι ο λόγος τελικά που δεν παραλαμβάνετε το έργο των Φυλακών;

Κατόπιν των ανωτέρω ερωτάται ο Υπουργός:
- Έχει ολοκληρωθεί το έργο της κατασκευής των Φυλακών από τον εργολάβο; Εάν ‘ναι’ τότε γιατί το Υπουργείο σας δεν το παραλαμβάνει;

- Ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου σας κ. Φυτράκης συνέδεσε την παραλαβή του έργου με την κατασκευή του Εντευκτηρίου. Με βάση ποιά νομοθεσία εάν δεν ολοκληρωθεί το κτήριο του Εντευκτηρίου δεν μπορεί να λειτουργήσει το κατάστημα κράτησης;

- Μπορεί το έργο να παραληφθεί από το Υπουργείο σας ενώ παράλληλα θα προχωρά η κατασκευή του Εντευκτηρίου;

- Ο Γ.Γ. του Υπουργείου σας όταν επισκέφθηκε τη Δράμα είχε πει ότι δεν υπάρχει ΦΕΚ Ίδρυσης των Φυλακών. Εάν δεν υπήρχε ΦΕΚ Ίδρυσης τότε πώς προχώρησε το έργο κατασκευής τους;

- Όσο το Υπουργείο σας δεν παραλαμβάνει το έργο αυτό κινδυνεύει από φθορές π.χ. στις εγκαταστάσεις, τα συστήματα ασφαλείας κλπ. Ποιος ο σχεδιασμός του Υπουργείου σας ώστε να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Έχετε προχωρήσει σε διαγωνισμό για τη φύλαξη του καταστήματος κράτησης;

- Απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει η λειτουργία των Φυλακών είναι να εκπαιδευτεί και το προσωπικό από τον εργολάβο που έχει κατασκευάσει τα συστήματα ασφαλείας. Εσείς εκδώσατε τώρα την Προκήρυξη για το προσωπικό, ο εργολάβος όμως έχει ολοκληρώσει το έργο του. Ποιος είναι ο σχεδιασμός σας;

Η ερωτώσα Βουλευτής
Χαρά Κεφαλίδου

Με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 2ου Συνεδρίου Τοπικής Ιστορίας Παγγαίου, που πραγματοποιήθηκε το τριήμερο από 19 έως 21 Οκτωβρίου 2018 στο Αμφιθέατρο «Φρ. Παπαχρηστίδης» του Δήμου Παγγαίου στην Ελευθερούπολη. Για ακόμη μια φορά πλήθος κόσμου «αγκάλιασε» από την πρώτη στιγμή τη διοργάνωση, γεμίζοντας το αμφιθέατρο και τις τρεις μέρες, προκειμένου να παρακολουθήσουν τις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες εισηγήσεις που παρουσιάστηκαν από το βήμα του Συνεδρίου.

Την επιτυχία του εγχειρήματος στήριξαν λαμπροί εισηγητές που ερεύνησαν και παρουσίασαν θέματα για τον τόπο, τα οποία είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Το πρόγραμμα του 2ου Συνεδρίου πλαισίωσαν 46 εισηγήσεις, πολλές περισσότερες από την προηγούμενη διοργάνωση, που κάλυπταν όλη σχεδόν την περιοχή του σημερινού Δήμου Παγγαίου, από την προϊστορία μέχρι τα νεότερα χρόνια. Ο αυξημένος αριθμός των εργασιών επιβεβαίωσε τη σκέψη ότι το Παγγαίο αποτελεί μια τεράστια δεξαμενή ιστορικής γνώσης που περιμένει την ανάδειξή της.
Μεταξύ μας βρέθηκαν εξέχοντες εισηγητές και εξέχουσες εισηγήτριες, καθηγητές σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού, αρχαιολόγοι, ιστορικοί, γεωλόγοι, αρχιτέκτονες, ιστορικοί ερευνητές, εκπαιδευτικοί και λαογράφοι από την περιοχή μας, από την Καβάλα, τη Δράμα, τις Σέρρες, τη Θεσσαλονίκη, την Αλεξανδρούπολη, το Βόλο, την Αθήνα, αλλά και από τη Νέα Υόρκη.
Το ενδιαφέρον για το Συνέδριο, για ακόμη μια φορά εκφράστηκε από κάθε γωνιά της χώρας, από τα Βαλκάνια, και από όλο τον κόσμο, μέσω της ομογένειας μας.
Εκφράζουμε θερμές ευχαριστίες στον Δήμο Παγγαίου και στον Δήμαρχο κ. Φίλιππο Αναστασιάδη, για την υλική και ηθική στήριξη της προσπάθειας, στην Ιερά Μητρόπολη Ελευθερουπόλεως και στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Χρυσόστομο, για τη συνεχή και χωρίς περιορισμούς υποστήριξή της.

Θερμές ευχαριστίες εκφράζουμε στην Επιστημονική Επιτροπή του Συνεδρίου, που με μεράκι και ανιδιοτέλεια ενίσχυσε το όλο εγχείρημα, και συγκεκριμένα στους: Χάϊδω Κουκούλη - Χρυσανθάκη, Εμμανουήλ Βαρβούνη, Δημήτρη Δαμάσκο, Στράτο Δορδανά, Φωκίωνα Κοτζαγεώργη, Γεώργιο Κουτζακιώτη, Δημητρία Μαλαμίδου, Πηνελόπη Μάλαμα, Κομνηνό Απότα, Θεόδωρο Λυμπεράκη και Θεόδωρο Βακαλόπουλο.
Ευχαριστούμε τους συνδιοργανωτές μας, την Περιφερειακή Ενότητα Καβάλας της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και την Περιφερειακή Ένωση Δήμων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Θερμές ευχαριστίες εκφράζουμε και στην ALPHA BANK, που στήριξε αυτό το εγχείρημα.
Επίσης ευχαριστούμε τους χορηγούς επικοινωνίας μας, την «ΕΡΤ3», την «ΕΡΤ Καβάλας», το «ALPHA Radio 88,6», τον «Μελωδία 88,3», την εφημερίδα «Νέα Εγνατία» και τις ενημερωτικές ιστοσελίδες kavalapost.gr και dramini.gr.
Ευχαριστούμε ακόμη όλους όσοι εργάστηκαν, συχνά μόνο από αγάπη για τον τόπο μας, για την πραγματοποίηση αυτής της μεγάλης και οργανωτικά περίπλοκης συνάντησης όπως ήταν αυτό το Συνέδριο.
Κυρίως όμως θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλες και όλους εσάς, που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά μας και παρακολουθήσατε τις εργασίες του Συνεδρίου, με αμείωτο ενδιαφέρον. Αυτό το ενδιαφέρον σας, μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε στην κατεύθυνση της ανάδειξης της τοπικής μας ιστορίας.

Εορτάστηκε και φέτος με ιδιαίτερη λαμπρότητα, στις έδρες των Διευθύνσεων Αστυνομίας της Γενικής Περιφερειακής Αστυνομικής Διεύθυνσης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, η «Ημέρα της Ελληνικής Αστυνομίας» και του Προστάτη του Σώματος, Μεγαλομάρτυρα Αγίου Αρτεμίου.

Στην έδρα της Γενικής Περιφερειακής Αστυνομικής Διεύθυνσης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, την Κομοτηνή, το απόγευμα της Παρασκευής (19-10-2018) τελέσθηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετά αρτοκλασίας, στο Ιερό Παρεκκλήσιο του Αγίου Αρτεμίου, που βρίσκεται στον αύλειο χώρο του Αστυνομικού Μεγάρου Κομοτηνής, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμων.

Ανήμερα της εορτής, 20 Οκτωβρίου 2018, το πρωί, τελέσθηκε Δοξολογία στον Καθεδρικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμων.

Στη συνέχεια αναγνώστηκε η Ημερήσια Διαταγή του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, Αντιστράτηγου κ. Αριστείδη ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ, ενώ ακολούθως πραγματοποιήθηκε μικρή δεξίωση στην αίθουσα εκδηλώσεων του Αστυνομικού Μεγάρου Κομοτηνής

Στο πλαίσιο εορτασμού της σημερινής ημέρας πραγματοποιήθηκαν ανάλογες εκδηλώσεις και στις έδρες των υπολοίπων Διευθύνσεων Αστυνομίας της Γενικής Περιφερειακής Αστυνομικής Διεύθυνσης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης (Ορεστιάδα, Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη, Καβάλα και Δράμα).

Σε όλες τις παραπάνω εκδηλώσεις παραβρέθηκαν εκπρόσωποι των Θρησκευτικών, Πολιτικών, Δικαστικών και Στρατιωτικών Αρχών, εκπρόσωποι των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης, εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών ενώσεων και των ενώσεων αποστράτων, εκπρόσωποι του δημοσιογραφικού χώρου, αστυνομικό προσωπικό και πολίτες της περιφέρειάς μας.
Σημειώνεται ότι στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων, το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας αποφάσισε την πραγματοποίηση πανελλαδικής εθελοντικής αιμοδοσίας του προσωπικού της Ελληνικής Αστυνομίας, από 17 έως και 19-10-2018, για την ενίσχυση της τράπεζας αίματος του Σώματος, αλλά και για τα παιδιά που πάσχουν από μεσογειακή αναιμία.

Στην εθελοντική αυτή δράση, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, ανταποκρίθηκε και το προσωπικό των υπηρεσιών της Γενικής Περιφερειακής Αστυνομικής Διεύθυνσης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, προφέροντας αίμα για τους συνανθρώπους μας που το χρειάζονται.

Η μακαριστή γερόντισσα Άννα Γιοβάνογλου γεννήθηκε το 1903 στην Πάνορμο της Μικρός Ασίας από γονείς πολύ ευλαβείς, τον Ιωάννη και την Δήμητρα. Ήταν πρωτότοκη και είχε άλλα οκτώ αδέλφια. Στην βάπτιση της δόθηκε το όνομα Αναστασία.
Με την ανταλλαγή των πληθυσμών, μετά από ταλαιπωρίες, εγκαταστάθηκαν στο χωριό Πηγάδια Κυργίων Δράμας. Στα Πηγάδια ο πατέρας της έγινε κτηνοτρόφος. Αυτή ως μεγαλύτερη φρόντιζε για τα μικρότερα αδέλφια της, γιατί και η μητέρα της εργαζόταν.
Από μικρή αγαπούσε τον Χριστό. Όταν μιλούσε για τον Χριστό και την Παναγία έκλαιγε. Από μικρή κρατούσε όλες τις νηστείες και κρέας δεν έφαγε ποτέ. Όταν πήγαιναν στο χωριό της μοναχοί από τα Κύργια, αυτή πήγαινε κοντά τους και ήθελε να ακούη για τον Χριστό. Δεν πήγε σχολείο, δεν ήξερε να διαβάζη.
Προσευχόταν και μερικές νύχτες άκουγε αγγελικές ψαλμωδίες.
Διηγείτο: «Ήμασταν εννιά αδέλφια και μόνο κρατούσαμε (τηρούσαμε) του πατέρα μας τον λόγο. Αλλά ήρθε καιρός που να μην τον κρατήσω εγώ, γιατί ήμουν μεγαλύτερη τριάντα χρόνων κοπέλα και ήρθε καιρός να παντρευτώ και τ’ αδέλφια μου όλα μεγάλωσαν και ήταν για παντρειά και μουρμούριζαν (γόγγυζαν) εναντίον μου, πότε θα παντρευτείς; τι θα κάνεις;».
Παντρεύτηκε ένα νέο ονόματι Γιάννη που είχαν για βοσκό στα πρόβατα τους. Επειδή οι γονείς της δεν συγκατατέθηκαν, την έδιωξαν από το σπίτι. Ο σύζυγος της μια βδομάδα μετά από τον γάμο τους πήγε στην Κοζάνη να δη τους δικούς του και δεν ξαναγύρισε ποτέ, ούτε και έμαθε τι απέγινε. Η ίδια δεν γόγγυξε ποτέ, δεν τον κακολόγησε, δεν παραπονέθηκε. Τον συγχωρούσε και έλεγε να είναι καλά. Έλεγε: «Έτσι ήθελε ο Θεός και έτσι έγινε».
Η Αναστασία εγκαταλειμένη από όλους και περιμένοντας παιδάκι, απελπίστηκε και επιχείρησε να πέση σε μια λίμνη, να κάνη κακό στον εαυτό της. Τότε όπως διηγήθηκε: «Μπήκα μέσα στην λίμνη και όταν το νερό έφθασε μέχρι τον λαιμό, ένιωσα ένα φτερούγισμα πίσω από το σώμα μου και άκουσα μια φωνή: «Τέτοια ψυχή που θα την ρίξεις μεσ’ τον βούρκο»; Μάλλον θα ήταν ο φύλακας άγγελος μου. Το άγγιγμα της φτερούγας ακόμα το θυμάμαι. Χαράχτηκε στην μνήμη μου».
Ύστερα κατέφυγε σε μια θεία της, την Σοφία η οποία την περιέθαλψε, την βοήθησε να γέννηση το παιδάκι και μετά το μεγάλωσαν μαζί, γιατί η Αναστασία εργαζόταν στα καπνά, στο Δοξάτο και στα Κύργια.
Στενοχωριόταν για την κόρη της Βενέτα που δεν είχε πατέρα. Έλεγε: «Δεν πειράζει, βρε παιδάκι μου, έχεις εμένα, εγώ σε φροντίζω, εγώ και μάνα και πατέρας». Έκανε το παν να μην της λείψη τίποτε. Δούλευε νύχτα-μέρα διότι επιπλέον βοηθούσε τ’ αδέλφια της και γηροκόμησε την μητέρα της.
Εργαζόταν σκληρά όλη την ημέρα στα χωράφια και τη νύχτα προσευχόταν. Συνήθιζε, με άλλες γυναίκες του χωριού, να συγκεντρώνονται σε κάποιο σπίτι εκ περιτροπής, ενώπιον μιας θαυματουργής εικόνας του Αγίου Γεωργίου, να αγρυπνούν και να προσεύχονται για όλον τον κόσμο. Και η ίδια ξυπνούσε πάντα πρωί για να προσεύχεται, γιατί πίστευε ότι ο Θεός τότε σ’ ακούει καλύτερα. Όταν πιστεύεις και παρακαλάς, ο Θεός δεν σε ξεχνά.
Αγαπούσε πολύ τον Θεό. Ανέφερε την λέξη «Θεός μου», χαιρόταν η ψυχή της και έτρεχαν τα δάκρυα της. Έλεγε: «Αγαπάω τόσο πολύ τον Θεό. Θέλω να πάω στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσω».
Μάζευε δραχμή-δραχμή χρήματα για τα Ιεροσόλυμα. Πρώτα πήγε και προσκύνησε στην Τήνο. Εκεί, όπως έλεγε, είδε ζωντανή την Παναγία και άκουσε μια φωνή που της είπε «να πας στα Ιεροσόλυμα». Πήγε, προσκύνησε στους Αγίους Τόπους και εκεί γνώρισε τον γέροντα Αμφιλόχιο και την μοναχή Ελισάβετ στο Χοζεβά. Βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη Ποταμό και μετά από πολλή προσευχή και μεγάλη νηστεία έγινε μοναχή μικρόσχημη με το όνομα Άννα. Έκανε υπακοή στον π. Αμφιλόχιο, της έδωσε εντολές και κανόνα για να προετοιμασθή να πάρει αργότερα το μεγάλο Σχήμα.
Όταν επέστρεψε ήταν κατενθουσιασμένη, αν και κατάκοπη από την κούραση και τη νηστεία, δεν μπορούσε να περπατήση. Πήγε ύστερα και έμεινε σ’ ένα μοναστήρι της περιοχής για σαράντα ημέρες. Ήθελε να μείνει για πάντα εκεί, αλλά επειδή ήταν ηλικιωμένη δεν την κράτησαν.
Ύστερα έμενε στο Δοξάτο μόνη της σ’ ένα μικρό και παλαιό κελλάκι, χωρίς φως με μια σομπούλα. Δεν θέλησε να μείνει στο σπίτι της κόρης της αλλά κοντά της, από ευαισθησία για να μην την επιβαρύνη, αλλά και για να έχει την ησυχία της να κάνη τα μοναχικά της καθήκοντα. Είχε στρωμένες παλαιές μπαλωμένες κουρελούδες αλλά ολοκάθαρες. Πάνω στο κρεβατάκι της είχε μια βαλιτσούλα που μέσα είχε τα νεκρικά της φορέματα, κεράκια και σάβανο από τα Ιεροσόλυμα. Στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι της είχε τα εικονίσματα της και ένα κανδήλι ακοίμητο.
Η γερόντισσα Άννα νήστευε και προσευχόταν νύχτα-μέρα. Ξυπνούσε στις 3 μετά τα μεσάνυχτα. Όταν την ρωτούσε η κόρη της γιατί ξυπνά τη νύχτα απαντούσε: «Δεν μπορώ να κοιμηθώ, παιδί μου. Άγγελος Κυρίου έρχεται και με ξυπνά και συνεχίζω την προσευχή». Αλληλογραφούσε με τον π. Αμφιλόχιο και έστελνε δέματα στην μοναχή Ελισάβετ. Προετοιμαζόταν να πάρει το μεγάλο Σχήμα.
Γι’ αυτό παρήγγειλε μία μοναχική ζώνη από το Άγιον Όρος με τον καθηγητή κ. Ραδή. Εκείνος δεν βρήκε ζώνη και φεύγοντας το ανέφερε σ’ έναν Ηγούμενο. Ο Ηγούμενος έδωσε την δική του που φορούσε. Την έφερε στο σπίτι του και κάποιες φίλες της γυναίκας του της είπαν να την κράτηση αυτή για ευλογία. Την άλλη μέρα ήρθε η αδελφή Άννα και λέει στην κυρία Ραδή: «Κυρία Έλλη, η ζώνη μου ήρθε. Έβλεπα ένα καντηλάκι που ερχόταν από το Άγιον Όρος και από κάτω ήταν η ζώνη». Εξεπλάγη η κ. Έλλη. Της έδωσε την ζώνη και εκείνη την πήρε με λαχτάρα.
Την πέμπτη φορά που πήγε η γερόντισσα Άννα στα Ιεροσόλυμα, ο γέροντας Αμφιλόχιος, ηγούμενος του Χοζεβά, την έκειρε μεγαλόσχημη μοναχή, το έτος 1972. Από τότε έβλεπαν και ένιωθαν οι γνωστοί της μια ιδιαίτερη χάρη στην γερόντισσα Άννα, αλλά και η ίδια έλεγε: «Στα Ιεροσόλυμα που πήγα κάτι έλαβε η ψυχή μου από τον Θεό μου και δεν μπορώ να κάνω κακό ούτε στον εαυτό μου ούτε σε άλλους. Έχω ευλογία επάνω μου. Δεν νιώθω κούραση ούτε οι νηστείες με εξαντλούν, πετάω». Τα ράσα της μοσχοβολούσαν.
Όποιος την επισκεπτόταν ένιωθε κοντά της χαρά και χάρη. Κερνούσε τους επισκέπτες καφέ, κανένα αυγουλάκι και απαντούσε στις ερωτήσεις τους μεταδίδοντας την χάρη και τα βιώματα της. Τα βαθυγάλαζα μάτια της έλαμπαν και ακτινοβολούσαν από καλωσύνη.
Θύμιαζε τις εικόνες στο κελλάκι της, αλλά τη νύχτα έβγαινε στον δρόμο και θύμιαζε τους ανθρώπους που πήγαιναν στα καπνά. Θύμιαζε όλο το Δοξάτο και προσευχόταν για τον κόσμο.
Διηγείται η κυρία Έλλη Ραδή-Ταμπουλίδου. στην οποία η γερόντισσα Άννα εργαζόταν ως οικιακή βοηθός: «Όταν ερχόταν στο σπίτι μου άναβε το θυμιατό και θύμιαζε όλο το σπίτι λέγοντας προσευχές. Με συμβούλευε να το κάνω και εγώ αυτό διότι έτσι δεν μπορεί να με πλησίαση ο διάβολος. Μάλιστα έλεγε να θυμιάζω τα παιδιά και, πριν κοιμηθούν, να σταυρώνω τα παιδιά και τα προσκέφαλα τους. Όταν προσευχόταν, είχε σκυμμένο το κεφάλι και αναστέναζε. Όταν σηκωνόταν τις νύχτες για να προσευχηθή, την άκουγαν τα παιδιά και μου έλεγαν ότι αυτή η γιαγιά όλη τη νύχτα τραγουδάει (ψέλνει, προσεύχεται). Αυτή έψελνε όλη τη νύχτα στον Χριστό, όπως έλεγε, και τα δάκρυα της έβρεχαν το πάτωμα. Ευχόταν για όλους τους ανθρώπους».
Συμβούλευε: «Να προσεύχεσαι χαράματα και έξω από το σπίτι με τα χέρια στον ουρανό. Τότε σε ακούει ο Θεός, βλέπεις και τους Αγγέλους. Όταν παρακαλάς, να παρακαλάς πρώτα τον Χριστό και έπειτα τους Αγίους, όσους θυμάσαι, όχι μόνον έναν. Και αυτά τα παρακάλια τα παίρνουν οι Άγιοι και τα πάνε στην Παναγία και η Παναγία τα δίνει στον Χριστό. Εγώ μια φορά παρακαλούσα και ξέχασα τον άγιο Θεόδωρο. Εμφανίστηκε, λοιπόν, και μου λέει: «Όλους τους παρακαλάς και μένα με ξέχασες». «Ποιος είσαι», λέω, «δεν σε γνώρισα». «Ο άγιος Θεόδωρος είμαι», λέει. Από τότε κάθε φορά τον παρακαλάω».
Έλεγε με απλότητα στην προσευχή της: «Η αδελφή Άννα σας παρακαλεί: «Άγιε Αλέξιε, άγιε Παντελεήμων»» και μνημόνευε πολλούς Αγίους που είχε σε ευλάβεια, και όσων Αγίων είχε εικονάκια.
Ήταν φυσική η επικοινωνία της Γερόντισσας με τους Αγίους. Δεχόταν απλά και απερίεργα τις εμφανίσεις των Αγίων με πίστη, χωρίς να περνούν λογισμοί κενοδοξίας. Όταν πήγαινε η κόρη της στο κελλάκι της, η Γερόντισσα την απέτρεπε να κάθεται με την πλάτη προς την Ανατολή, γιατί εκεί έβλεπε να στέκεται κάποιος Άγιος και το θεωρούσε ασέβεια. Την συμβούλευε να κάνη πάντα προσευχή πριν από κάθε της έργο για να πετύχη. Στις δυσκολίες έλεγε στην κόρη της: «Μη στενοχωριέσαι. Θα κάνω προσευχή και όταν έρθη η ώρα θα γίνει (ξεπεραστή). Εάν δεν θέλη ο Θεός, δεν γίνεται. Εκείνος ξέρει, ξέρω κι εγώ γιατί δεν γίνεται;».
Κάποια χρονιά, Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Γερόντισσα κρατούσε εικόνα στην λιτανεία και έβλεπε τον εικονιζόμενο Άγιο να προπορεύεται.
Η γερόντισσα Άννα είχε τέτοια απλότητα, ώστε δεν της περνούσε λογισμός υπερηφάνειας, διότι τα θεωρούσε όλα φυσικά. Με την μακάρια απλότητα, την ευλάβεια, την καθαρότητα και τον φιλότιμο αγώνα της, αξιώθηκε να έχει πολλές αγιοφάνειες. Είδε τον προφήτη Ηλία και του ασπάσθηκε το χέρι. Τον Τίμιο Πρόδρομο και μάλιστα παρατήρησε το σημάδι της απότομης από το ξίφος στον λαιμό του! Τους Αγίους Θεοδώρους τους έβλεπε συχνά να περνούν τις νύχτες με τα άλογα και τις στολές τους μέσα από το Δοξάτο. Υπάρχει εξωκκλήσι των Αγίων Θεοδώρων και αυτοί προστατεύουν το χωριό. Είδε και τον άγιο Βασίλειο σε ώρα θείας Λειτουργίας.
Ζήτησε να γνωρίση και το Άγιο Πνεύμα, όπως διηγήθηκε η ίδια. «Είχα απορία, δεν μπορούσα να καταλάβω πως είναι το Άγιο Πνεύμα. Ήθελα να ξέρω όλα τα Άγια». Έκανε προσευχή και το είδε εν είδει περιστεράς.
Κάποτε η Γερόντισσα ηρπάγη στον Παράδεισο, όπως διηγήθηκε η ίδια: «Η Χάρις με πήρε… πηγαίνομε με σ’ ένα δρόμο, καλός ο δρόμος, (περνούσε) μέσα από χωράφια που είχαν και αγκάθια. Μετά ανοίξαμε μια πόρτα και αρχίσαμε να πηγαίνομε σε κήπο. Μπήκαμε μέσα κανά δύο βήματα και άρχισα να βλέπω καλά πράγματα. Είχε πράγματα για φαγώσιμο. Είδα τα μούρα, να τα λιμπίζεσαι. «Να φθάσω ένα μούρο»; «όχι δεν είναι δικά σ'», μου είπε «θα ‘ρθή η ώρα να είναι δικά σ'». Γυρίσαμε πίσω, δεν προχωρήσαμε άλλο μέσα στον Παράδεισο».
«Μια άλλη φορά», διηγήθηκε, «μια καλοσύνη έκανα, αλλά δεν θυμάμαι τι, όμως θυμάμαι με ανέβασε μια και μια στον ουρανό. Ανέβηκα και έβλεπα τους ανθρώπους να περπατάν σαν μυρμήγκια. Πως να κατέβω εγώ από δω; Σκεύομαι, σκεύομαι… μοναχή ήμουν εκεί. Τα πουλιά πετούσαν εκεί κάτ’, τάβλεπα. Ύστερα ήρθε ένας αγέρας δυνατός και εφθάσαμε κάτ’ Αλλά λέω που είμαι τώρα, που να είμαι;
Τότε κατάλαβα ότι πατούσα στη γη, ότι είμαι στον κόσμο που γνωρίζω, διότι εκείνον τον κόσμο δεν τον γνωρίζω. Ακόμα θυμούμαι τα πουλιά που ήταν από κάτω μου».
Κάποτε άκουσε μια φωνή που της είπε: «Η αρετή σου περίσσεψε», και ταυτόχρονα αισθάνθηκε και μια χάρι. Η μακάρια και απλούστατη γερόντισσα Άννα ενώ ζούσε την αρετή, δεν ήξερε τι είναι «αρετή» και ρωτούσε κάποιον: «Είχα μια γειτόνισσα στα Κύργια που την έλεγαν Αρετή και πέθανε. Που με θυμήθηκε τώρα μετά από χρόνια και ήρθε στον ύπνο μου;»!
Έλεγε ότι όταν κοινωνούσε ένιωθε τον Κύριο μας μέσα της επί μια εβδομάδα και αισθανόταν τα μέλη της μέλη Χριστού. Μετά που πήγαινε στο σπίτι της κόρης της και έπινε τον καφέ, πρώτα έπινε λίγο νερό για να κατεβή η θεία Κοινωνία. Μετά ξέπλυνε το ποτήρι του καφέ και έριχνε τα νερά στην γλάστρα. Τιμούσε και πρόσεχε πολύ την θεία Κοινωνία.
Στην Εκκλησία πήγαινε από τις 6 η ώρα, πριν από τον παπά. Έλεγε: «Θα πάει ο Χριστός πριν από μας και μετά θα πάμε μετά;». Στο πρόσωπο του κάθε ιερέως έβλεπε τον Χριστό.
Συνήθιζε να πηγαίνη και σε μακρινά εξωκκλήσια, να προσκυνάη και να προσεύχεται. Με τα πόδια πήγαινε αλλά συνήθως κάποιος βρισκόταν και την έπαιρνε στο αυτοκίνητο.
Εργαζόταν για να οικονομήση τα προς το ζην, να σπουδάση την κόρη της και να φροντίση και την μητέρα της. Έπαιρνε την σύνταξη του ΟΓΑ, 15.000 δραχμές και έλεγε: «Βασίλισσα είμαι». Αν της έδιναν χρήματα, τα έδινε στην Εκκλησία, ενώ τα τρόφιμα τα μοίραζε σε φτωχούς.
Η γερόντισσα Άννα επισκεπτόταν και το μοναστήρι της Αναλήψεως στην Σήψα. Οι αδελφές την αγαπούσαν και χαίρονταν να την φιλοξενούν. Η σημερινή γερόντισσα Πορφυρία ενθυμείται και σημειώνει για την γερόντισσα Άννα: «Του Αγίου Χαραλάμπους, το 1992, μετά από μια αγρυπνία η γερόντισσα μας Ακυλίνα, μας έστειλε τρεις αδελφές στο Δοξάτο να δούμε την γερόντισσα Άννα και να της πάμε ξύλα και άλλες ευλογίες. Ήταν μια σκηνή από αρχαίο Γεροντικό. Το σπίτι παμπάλαιο, εγκαταλελειμμένο, πάμπτωχο. Η γερόντισσα Άννα κυρτωμένη, αδύνατη, με δύο γαλανά ματάκια που λάμπανε από το φως του Χριστού, μας είπε πολλά: «Για σας που νέα κορίτσια φύγατε από τα σπίτια σας και ζήτε μέσα στα βουνά που είναι το Μοναστήρι σας, που δώσατε την ζωή σας, που είστε παιδιά του θεού και το Άγιο Πνεύμα είναι κρυμμένο μέσα σας, αργότερα με τα χρόνια θα σας φανέρωση ο Θεός τα μυστικά Του». Ήταν τότε αυτός ο λογισμός που πολύ με απασχολούσε, αν δηλ. η μοναχική μου ζωή θα είχε ποτέ καρπούς. Εγώ», μας έλεγε με μία φοβερή απλότητα, «τώρα τα βλέπω αυτά που βλέπω και είμαι τόσο μεγάλη στην ηλικία». Ευωδίαζε ολόκληρη. Μας σταύρωσε μία μία και στην κάθε μία έλεγε χείμαρρο από ευχές που ήταν ότι η κάθε μια είχε ανάγκη. Είπε ότι είχε δει ένα όραμα με τρία κορίτσια. Το ένα λεγόταν νερό, το άλλο φωτιά, το άλλο τιμή. «Η τιμή», είπε, «αν την χάσης δεν την ξαναβρίσκεις, την φωτιά την βρίσκεις, το νερό επίσης».
«Κάποια στιγμή που βρεθήκαμε μόνες, μας λέει ξαφνικά: Εγώ πολλά πέρασα αλλά τα κράτησα μέσα μου και ζυμώθηκαν μέσα μου και γίναν ένα με μένα και το Άγιον Πνεύμα».
-Δηλαδή να μην μιλάμε Γερόντισσα;
-Ε! μοναχούτσικες είσαστε (μοναχούλες δηλαδή). Να μιλάτε και λίγο αλλά να λέτε πάντα τα καλά όχι τα στραβά.
»Όταν είχαμε κάποια μεγάλη δυσκολία, ξαφνικά η γερόντισσα Άννα εμφανιζόταν στο Μοναστήρι μας απροειδοποίητα. Σκυφτή, γαλήνια, με τα γαλανά ματάκια της γεμάτα αγάπη. Στήριζε τις αδελφές, φερόταν με απέραντο σεβασμό στην Γερόντισσα μας , καθόταν δυό-τρεις μέρες και έφευγε πάλι. Τις νύχτες την άκουγαν οι αδελφές από τα γειτονικά κελλιά να σηκώνεται και να προσεύχεται με δοξολογία, ευχαριστία, δάκρυα, γεμάτη θείο έρωτα. Έμπαιναν στο κελλί της και ούτε τις καταλάβαινε. Έλεγε ότι τα δάκρυα της προσευχής να μην τα σκουπίζουμε με μαντήλια αλλά με την φούντα από το κομποσχοίνι, διότι τα δάκρυα αυτά είναι ιερά.
»Ένα πρωινό, (τότε τις καθημερινές Ακολουθίες τις κάναμε στην Ανάληψη), όταν έφθασε η ώρα που προσκυνάμε τις εικόνες, η γερόντισσα Άννα έτυχε να στέκεται δίπλα μου. Την βάζαμε να χαιρετάη μετά την Γερόντισσα και ουδέποτε και για τίποτε δεν είχε φέρει αντίρρηση. Εκείνο το πρωί την έβλεπα να μην κουνιέται. Της λέω σιγά: «Πάτε να προσκυνήσετε». Μου έκανε εντύπωση που δεν μου έδωσε σημασία. Της το ξαναείπα. Όλες οι αδελφές την περίμεναν. Μ’ έπιασε αγωνία και την σκούντησα ελαφρά. Ντρεπόμουν κι όλας, ήμουν η τελευταία στην σειρά ρασοφόρα και την σεβόμουνα πολύ. Η Γερόντισσα άγαλμα. Δεν κουνιόταν. Οι αδελφές πήγαν στην σειρά τους καί χαιρέτησαν. Τελείωσε η πρώτη ώρα, πήραμε ευχή και φύγαμε. Η γερόντισσα «Άννα μετά την πρωινή τράπεζα ζήτησε να μιλήση στην Γερόντισσα μας. Της είπε λοιπόν ότι εκεί δίπλα της στο παγκάρι της Αναλήψεως ανάμεσα μας στεκόταν ο γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης και αυτή από το δέος δεν κουνιόταν. «Με σκουντούσαν», είπε, «με έλεγαν να πάω να προσκυνήσω. Καλά, δεν βλέπανε τον Γέροντα»;».
Και άλλη αδελφή σημειώνει: «Το έτος 1994 ήταν η χρονιά που για πρώτη φορά επισκέφθηκε και φιλοξενήθηκε στο μοναστήρι μας η γερόντισσα Άννα. Η χάρις ήταν διάχυτη στο πρόσωπο της, χαρίζοντας στην όλη μορφή της μια μυστηριώδη γλυκύτητα που είλκυε τον κάθε πνευματικό άνθρωπο προς αυτήν. Αυτή η γλυκύτητα της, προξένησε και σ’ εμένα την επιθυμία να την πλησιάσω και να συνομιλήσω μαζί της με πνεύμα μαθητείας στα όσα θα είχε τυχόν να με διδάξη. Η γερόντισσα Άννα ήταν πολύ γνωστή και είχε φήμη αγίας γυναικός, αλλά παρόλ’ αυτά δεν έτυχε ποτέ να φθάση κάτι στ’ αυτιά μου γι’ αυτήν, γι’ αυτό και την πλησίασα, έχοντας το μυαλό μου καθαρό και ανεπηρέαστο από εντυπώσεις τρίτων. Έσκυψα, πήρα ταπεινά την ευχή της και σηκώνοντας το κεφάλι μου συγκλονίστηκα ολόκληρη, καθώς το βλέμμα έπεσε στα βαθυγάλανά της μάτια που με διαπερνούσαν ολόκληρη και βυθίζονταν στο είναι μου. Πνευματική ακτινογραφία, σκέφτηκα.
»Το όλο της παρουσιαστικό θύμιζε παλαιά ασκήτρια. Ένα μικρό άνθος της ερήμου. Τα φτωχικά της μοναχικά ενδύματα, το εξαϋλωμένο της παρουσιαστικό από τις αέναες νυχθήμερες προσευχές της, Τα βαθουλωμένα της μάτια, σου δημιουργούσαν την εντύπωση ότι βρισκόσουν μπροστά σε μια ασκήτρια του όρους της Νιτρίας. Προπαντός δε η ασκητική ευωδία που ανέπεμπε στην όλη ατμόσφαιρα γύρω της. Ακόμη θυμάμαι το ξεθωριασμένο από την πολυκαιρία κομποσχοίνι της που έφερνε ατέλειωτους γύρους στα ροζιασμένα της δάκτυλα, λέγοντας την αγαπημένη της μονολόγιστη ευχή.
»Στην Εκκλησία ήταν πάντοτε όρθια, σπανίως θα καθόταν, και αυτό μόνο αν η δική μας Γερόντισσα ήταν καθιστή. Όταν δε η ακολουθία ετελείτο στο μικρό εκκλησάκι του γέροντος Γεωργίου Καρσλίδη, την Ανάληψη, την βλέπαμε, αν ήταν καθιστή να πετάγεται πάνω, ή όταν ήταν όρθια, να μένη αποσβολωμένη και να κοιτάη με επιμονή προς μια κατεύθυνση. Κατόπιν, γύριζε έκπληκτη προς εμάς και μας ρωτούσε με απορία: «Καλά, εσείς δεν είδατε τον Γέροντα; Τόση ώρα βρισκόταν ανάμεσα σας και σας κοίταζε!». Τέτοια καθαρότητα είχαν τα μάτια της ψυχής της ώστε έβλεπαν τους ουράνιους επισκέπτες. Αυτή όμως δεν μπορούσε να το συνειδητοποίηση αυτό λόγω της μεγάλης της απλότητας.
»Η γερόντισσα Άννα φιλοξενούμενη στο μοναστήρι μας, διέμενε πλησίον στο νάΐδριο του Γέροντα. Πολλές φορές τα πρωινά μας έλεγε με θαυμασμό: «Πω, πω! τί αγρυπνία ήταν αυτή που είχατε απόψε! Μα τι ψαλμωδίες ήταν αυτές!». Και πάλι στις δικές μας αντιρρήσεις ότι δεν είχαμε αγρυπνία εκείνο το βράδυ, αδυνατούσε να συνειδητοποίηση ότι δεν ήταν ανθρώπινες ψαλμωδίες εκείνες που άκουσε.
Παρόμοιο περιστατικό μας διηγήθηκε μια κυρία που γνώριζε την Γερόντισσα. Δίπλα από το σπίτι της γερόντισσας Άννας υπήρχε το κτίριο του ΟΤΕ. Κάθε νύχτα άκουγε απ’ εκεί ψαλμωδίες. «Μα τι καλά παλληκάρια είναι αυτά»; διηγόταν στην κυρία. «Όλη μέρα δουλεύουν και κάθε βράδυ αγρυπνία. Μπράβο τους! Ο Θεός να τα ευλογή». Φυσικά, εννοείται ότι το βράδυ το κτίριο ήταν κυριολεκτικά βυθισμένο στην σιωπή για όλους τους άλλους γείτονες.
»Η γερόντισσα Άννα προσευχόταν αδιαλείπτως. Κάθε φορά που πήγαινα στο κελλί, όποια ώρα και να ήταν πρωί η βράδυ, την εύρισκα να προσεύχεται, είτε καθιστή είτε όρθια με το κομποσχοίνι της και τα μάτια της πάντα γεμάτα δάκρυα.
Έτσι την βρήκα και μια μέρα που πήγα να της πάω το δίσκο για μεσημεριανό φαγητό. Σηκώθηκε όρθια, μ’ αγκάλιασε, με φίλησε και μου ευχήθηκε στοργικά. Την ρώτησα:
-Γερόντισσα, τι να κάνω όταν μ’ ενοχλούν κακοί λογισμοί;
-Να κάνης κομποσχοίνι. Πιο αργά θα φύγουν αυτά. Πιο αργά όμως.
»Μετά κοίταξε το μέτωπο μου, άστραψε όλη η μορφή της και είπε με χαρά:
-Α! Αυτός ο σταυρός που έχεις στο κάλυμμα σου, και μου σταύρωσε το κεφάλι λέγοντας μου: «Ο Θεός να σου δώση αυτά που ποθεί η ψυχή σου».
»Είχε καταλάβει όλες μου τις πνευματικές επιθυμίες.
-Ο Θεός σ’ αγαπάει, μου είπε ξανά. Να τον προσκυνάς τον Χριστό. Ν’ απόλαυσης αυτήν την ζωή (την μοναχική). Σε καλό μέρος είσαι εδώ. Ο Θεός σ’ έπλασε για να τον αγαπάς και γεννήθηκες μόνο για Εκείνον, για να Τον αγαπάς. Θα ζήσεις πολλά χρόνια και πολύ μεγάλη θα πεθάνεις.
»Άλλοτε σε μια συζήτηση την ρώτησα:
-Πως ν’ αγαπήσουμε τον Χριστό;
-Να τον κλαίτε τον Χριστό. Να σκέφτεστε συνέχεια το πάθος Του. Να κλαίτε. Και αν δεν μπορήτε να κλαίτε, ας πονάη η καρδιά σας τα δάκρυα θάρθουν μετά και θα είναι και καλύτερα. Είσαι ακόμα μικρή. Να ξεχάσης αυτά που έχεις στον νου σου. Να κοιτάς τον»Χριστό στον Σταυρό, Εκείνον που πέθανε για μας, για όλους μας. Και τότε θα έρθει η αγάπη για Εκείνον.
»Μου διηγήθηκε ότι όταν ήταν στα Ιεροσόλυμα, είδε σε όραμα την Παναγία να ψάχνη τον Υιόν της (τον Όποιο είχαν τότε φυλακισμένο) και να ρωτάη μέσα στον πόνο και την αγωνία της τους στρατιώτες και κανείς να μην της απαντάη. Αυτά όλα τα έλεγε μέσα σε λυγμούς και βρισκόταν ακόμη και εκείνη την στιγμή μπροστά ίσως στο ίδιο θέαμα. Τόσο με μαγνήτισε η μορφή της εκείνη την στιγμή που δεν ήθελα να φύγω από κοντά της.
»Άλλη φορά της είπα: «Γερόντισσα, πονώ όταν σκέφτωμαι τον Χριστό», και μου απάντησε: «Αυτό θα σε σώσει». Σε ερώτηση μου πως να γίνω καθαρή, μου απάντησε: «Αυτό θάρθει μετά από χρόνια». Όταν της είπα ότι έχω κακούς λογισμούς, μου είπε: «Να φέρνης πάντοτε τον Χριστό μπροστά σου και να Τον έχης μέσα στην καρδιά σου. Ζήτα Του να μην χάσης αυτά που έχεις και όλα τα κακά θα φύγουν. Να φωνάζης την Αγία Τριάδα. Ποτέ να μην απομακρύνης τον Χριστό από την σκέψη σου. Εγώ πάντα Τον έχω μέσα μου, Ιησού Χριστό Εσταυρωμένο. Και εσύ να έχης πάντοτε τον Χριστό μπροστά σου και να μην στενοχωριέσαι, γιατί ο διάβολος μας πολεμά όλους».
»Πολύ την αγάπησα την γερόντισσα Άννα γιατί αγαπούσε με όλο της το είναι τον Χριστό. Ήταν η ζωή της, δεν σκεφτότανε τίποτα άλλο. Ζούσε σε άλλο κόσμο, τον δικό Του κόσμο. Τα μάτια της, αυτά τα ωραία μάτια, πίστευες ότι βλεπανε τα πάντα, ορατά και αόρατα. Είχε μια αγάπη, μια στοργή για όλους, προσευχόταν για όλον τον κόσμο και μνημόνευε τα ονόματα που της έδιναν. Λάτρευε κυριολεκτικά τον Θεό με όλη την ύπαρξη της, Δεν έτρωγε, δεν κοιμότανε, για να τα δώση όλα στην προσευχή. Ζούσε πάμπτωχη. Δεν είχε καμία άνεση. Το σπίτι της ερείπιο. Δεν την πείραζε και ου τε ποτέ έκανε παράπονο για τίποτα. Δεν ήθελε τίποτα. Η μόνη μέριμνα της ήταν να κρατάη τον Χριστό».
Το φτωχικό κελλάκι της γερόντισσας Άννας συγκέντρωνε πολλούς πονεμένους και διψασμένους πνευματικά ανθρώπους και αυτή η ευλογημένη μετέδιδε παρηγοριά και ειρήνη. Ανάλογα με τις πνευματικές ανάγκες του καθενός, συμβούλευε απλά και πρακτικά από την πείρα και την Χάρι που είχε:
«Να πας (για προσκύνημα) στα Ιεροσόλυμα, εκεί είναι όλοι οι Άγιοί μας».
«Πρέπει να τυραννήσης την ψυχή σου για να σε ακούση ο Θεός».
«Σ’ αυτή την ζωή είμαστε προσωρινοί. Ήρθαμε και φεύγομε. Μόνο τα βουνά μένουν στην θέση τους».
«Έκανε ο άλλος λάθος, άρρωστος είναι. Η αμαρτία είναι αρρώστια. Να τους λυπώμαστε τους ανθρώπους που κάνουν αμαρτίες».
«Όλοι θα πεθάνουμε, αλλά είναι δύσκολος ο θάνατος».
«Εδώ (σ’ αυτή την ζωή) είναι το βαρύ (δύσκολο). Πως να ελαφρώσουμε την ψυχή μας. Εκεί πάνω είναι όλα τελειωμένα».
«Ο καθένας να νηστέψη κατά την κράση του, όσο βαστάει (αντέχει) το πνεύμα του. Εκείνα τα πολλά που θα νηστέψουμε δεν μας τα γνωρίζει (λαμβάνει υπ’ όψη του) ο Θεός. Ο Θεός γνωρίζει την ψυχή μας. Με την ελιά ξημερωνόμουνα και, όταν ήταν να κοινωνήσω, και την ελιά βαστούσα (νήστευα). Δεν με έβλαπτε. Η πολλή νηστεία όμως δυσκολεύει την ψυχή και δεν μπορεί να προσευχηθή. Δεν μπορεί να κατεβάση το μυαλό όταν είναι νηστικό, όταν είναι ταλαιπωρημένο, δεν μπορεί ν’ ακούση την ψυχή».
«Να υπηρέτης τον εαυτό σου και αυτούς που έχεις στο σπίτι σου. Εγώ και μ’ ένα μπουκάλι νερό περνούσα την μέρα, δεν πάθαινα τίποτα, αλλά το βράδυ έτρωγα κανά κρεμμύδι. Καθάριζα το χωράφι, αλλά να σε πω δεν πάθαινα τίποτε. Με τη νηστεία δεν παθαίνεις τίποτα, αλλά άμα περάση η ηλικία, όλα σε βρίσκουν. Αδυνατούν μέσα τα όργανα και δεν μπορείς. Τώρα έχω σταυρό, αλλά πολεμώ να κάνω τη νηστεία μου. Κρέας δεν τρώω».
«Όταν παρακαλήτε την Παναγία για κάτι, θέλει να σας ακούση αλλά θέλει και την δική σας υπομονή και θέληση. Να βαστάζετε Τετάρτη και Παρασκευή νηστεία. Γενικά την θέλει η Παναγία τη νηστεία. Χαίρεται και μπορεί να μεσιτεύση στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν».
«Οποιαδήποτε στενοχώρια να την σηκώνουμε με υπομονή. Δεν θα μαραίνουμε την ψυχή μας, κακό λόγο δεν θα πούμε, ούτε στον Θεό ούτε σε κείνον που προξενεί την στενοχώρια. Θα την κρατούμε σαν δικό μας βίο (βίωμα). Για μας ήρθε, ο Θεός θα την πάρει και θα φέρει καλύτερα. Και να παραπονεθούμε και να στενοχωρηθούμε, θα το βάλουμε στον τόπο του (θα το διορθώσουμε); Εμείς και να στενοχωριώμαστε και να σφιγγώμαστε χαλνάμε (ζημιώνουμε) τον εαυτό μας. Εμείς θα κάνουμε το ανθρώπινο και τάλλα στον Θεό. Η υπομονή άκρα (όρια) δεν έχει».
«Όλα τα δοκίμασα, μόνο η υπομονή με βοήθησε. Δόξα τω Θεώ».
«Ότι θέλετε δεν μπορείτε να το ζητήσετε από τον Θεό, άμα δεν κρατάτε τις νηστείες και την δικαιοσύνη. Ελεημοσύνες όσο μπορείτε να δίνετε. Που τα-χουμε όλα, να δοξάζουμε τον Θεό. «Δόξα τω Θεώ», να το λέμε. Γιατί θυμάσαι και το χαίρεσαι. Εκείνη την χαρά την αναλαβαίνει ο Θεός».
«Να παρακαλάμε πρώτα τον Χριστό, υστέρα Αγγέλους, Αγίους. Όσους βάλεις στο μυαλό σου, όποιους θέλεις. Όχι μόνο κάποιον συγκεκριμένον. Γιατί όλοι προσπαθούν για μας. Και τη νύχτα κι όλας. Τη νύχτα όπως και μείς προσευχώμαστε και κείνοι τα παίρνουν εκείνα και τα πηγαίνουν στην Παναγία και η Παναγία τα πηγαίνει στον Χριστό».
«Όσο προσπαθούμε και μας έρχεται η ευλάβεια, θέλουμε πιο πολύ να δυσκολευτούμε. Και (για) κείνο μας δοκιμάζει ο Θεός. Λίγο να δη, θα μπορούμε να το βαστάξουμε; Θα κάνουμε υπομονή. Και καλό να είναι θα το βαστάξουμε και κακό να είναι θα το βαστάξουμε. Γιατί όλα ο Θεός εδώ τα έδωσε».
«Την τιμή (σήμερα) που να την βρούμε; Έφυγε, πέταξε, δεν υπάρχει. Η τιμή που είναι στον άνθρωπο στολίδι και στην ζωή του και στον θάνατο. Και που θα πεθάνουμε θα μας ζητήσουν την τιμή μας».
«Καμιά φορά με έρχεται μια στενοχώρια χωρίς να θέλω. Όμως δεν απελπίζομαι. Ας έρθει και αυτή. Ο καιρός τα φέρνει, ο καιρός τα παίρνει. Να τα περάσουμε όλα, διότι είμαστε υποχρεωμένοι στον Θεό. Ο Θεός όπως τα δίνει, θα τα πάρει. Και άλλο καλύτερο δεν έχουμε από την υπομονή. Μην απελπιζόμαστε. Όσο περισσότερο βαστήξει, τόσο περισσότερη χαρά θα έχουμε».
«Να κρατάς τόσο πολύ τον εαυτό σου (το νου σου) στην ψυχή σου (συγκεντρωμένο), μην την βάζεις την λογική μέσα, να φέρεις (σκέφτεσαι) άγια πράγματα, και να σκέφτεσαι ποιος Άγιος θα σε βοηθήσει. Ότι και να κάνης, Άγιοι θα σε εξυπηρετήσουν».
Σε πολλούς νέους έδινε την ευχή της να παντρευτούν και είχαν ευτυχισμένο γάμο. Σε άλλους προέλεγε την γέννηση των παιδιών τους και μάλιστα έλεγε πόσα θα είναι.
Σε κάποιον νέο προείπε ότι θα περάσει στην σχολή που επιθυμεί, στην αρχή θα δυσκολευτεί και μετά θα είναι καλά, όπως και έγινε.
Σε κάποια κυρία που είχε πολλά παιδιά και δεν μπορούσε να τ’ αφήσει για να πάη στους Αγίους Τόπους, ενώ το ήθελε πολύ, η Γερόντισσα της προείπε ότι θα εκπληρωθή ο πόθος της και μάλιστα στο σημείο που βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός, θα κλάψει όπως συνέβη.
Στον Αντίγονο Γανιτίδη που την ρώτησε αν θα πρέπει να παντρευτή μία κοπέλλα που την πρότειναν οι δικοί του και που ήταν πολύ της Εκκλησίας, η Γερόντισσα απάντησε: «Όχι, όχι, δεν θα την πάρεις για γυναίκα σου. Εσύ θα πάρεις μια γυναίκα που θα είναι πολύ δεμένη με την μάννα της». Πράγματι έτσι έγινε.
Σε κάποια παντρεμένη που την επισκέφθηκε, της είπε όταν έφευγε ότι θα κάνει αγοράκι. Αυτή δεν κατάλαβε, γιατί δεν ήξερε ότι είναι έγκυος, πράγμα που η Γερόντισσα το είχε δεί πνευματικά.
Μερικές φορές, ενώ προσευχόταν στο κελλί της και χτυπούσε κάποιος την πόρτα, αυτή τον καλωσόριζε με το όνομα του πριν να τον δη. Βάδιζε στους δρόμους της Δράμας, και ενώ περνούσαν πολλά αυτοκίνητα, αυτή, χωρίς να παρατηρή τ’ αυτοκίνητα, φώναζε κάποιον γνωστό της και τον χαιρετούσε από μακρυά, ενώ ήταν μέσα σε αυτοκίνητο. Ανθρωπίνως δεν ήταν δυνατόν ούτε το αυτοκίνητο να ξεχωρίση, αλλά αυτή τα έβλεπε διαφορετικά και διέκρινε ακόμη και τα γνωστά της πρόσωπα από μακρυά.
Κάποτε την ρώτησε η κυρία Έλλη Ραδή-Ταμπουλίδου: «Γερόντισσα, έχω χοληστερίνη και οι γιατροί μου είπαν να ελαττώσω την τροφή. Δεν είμαι καλά. Από την δίαιτα εξαντλήθηκα, δεν μπορώ να σηκώσω το χέρι μου». Απάντησε η Γερόντισσα: «Δεν τρως, παιδί μου. Η ζωή απ’ το φαί έρχεται. Μην ακούς τους γιατρούς. Ν’ αρχίσης να τρως». Μου είπε να γονατίσω στα εικονίσματα, και αυτή προσευχόταν μαζί μου: «…και την Έλλη… να μην αρρωστήση, τι θα κάνει τα έξι παιδάκια της. Πάρε από μένα και δώσε δύναμη σ’ αυτήν». Σηκώθηκε η κυρία Έλλη και ήταν καλά.
Η γερόντισσα Άννα πολλές φορές έλαβε πείρα δαιμόνων αλλά η μακάρια απλότητα της και η ταπείνωση της σαν θώρακες την προστάτευαν από την κακία του διαβόλου. Την ρώτησε κάποιος: «Σου παρουσιάζονται δαίμονες;». Απάντησε: «Τους στέλνει ο άλλος, αλλά δεν έχουν δικαίωμα νάρθουν κοντά μου. Έχουν τον φόβο».
Διηγήθηκε: «Πήγα να προσευχηθώ και έρχεται ένας και μου δίνει ένα χαστούκι εδώ και βρωμίθησεν (αισθάνθηκα δυσωδία). Σηκώνομαι και σκεύομαι… Μόλις με χτύπησε ήρθε Άγγελος Κυρίου, τον είδα τον Άγγελο Κυρίου, και είπε: «Τι δικαίωμα έχεις και πας σ’ αυτήν; Αυτή στεφάνι φοράει στο κεφάλι της». Εξαφανίστηκε. Το χαστούκι που με πόνεσε το θυμάμαι».
Την ρώτησε ο Αντίγονος Γανιτίδης από το Δοξάτο Δράμας για τα τελώνια και η Γερόντισσα τον μάλωσε λέγοντας του ότι είναι μικρός και να μην ασχολήται μ’ αυτά. Και ύστερα του διηγήθηκε: «Καποιο καλοκαίρι, ήταν βράδυ και καθόμουν σ’ αυτό το καμαράκι. Ήρθαν δύο άσχημοι άντρες (δαίμονες) με κόκκινα μάτια και με χτυπήσανε και με ρίξανε κάτω από το κρεβάτι, αλλά μετά ήρθαν οι δικοί μας (Άγγελοι) και τους έκαναν «με τα κρεμμυδάκια». Το πρωί με βρήκε ο εγγονός μου κάτω πεσμένη, χτυπημένη και με πήγανε στο Νοσοκομείο Δράμας. Γι’ αυτό σου λέω μην ασχολήσαι με τα τελώνια».
Κάποια που την γνώρισε μαρτυρεί: «Όταν γνώρισα την γερόντισσα Άννα, ήταν πάνω από ενενήντα χρόνων. Την ένιωσα όχι σαν ηλικιωμένη αλλά σαν μικρό απίστευτα χαρούμενο παιδάκι. Ήταν ανάλαφρη και αθώα, και ο χρόνος θαρρείς πως δεν την είχε αγγίξει. Ήταν το ομορφότερο και γλυκύτερο πρόσωπο που είχα δει στην ζωή μου. Αναπαύομαι και αισθάνομαι παρηγοριά ακόμη και τώρα, όταν μόνο σκέφτωμαι την γλυκύτητα και την χάρη του προσώπου της γερόντισσας Άννας».
Εκοιμήθη το έτος 1998 σε ηλικία 95 ετών. Όταν ξεψυχούσε, επικαλείτο όλους τους γνωστούς της Αγίους και ιδιαίτερα τον άγιο Αλέξιο που τον είχε σε ξεχωριστή ευλάβεια.
Πηγή: Άπαντα Ορθοδοξίας

Το Ίδρυμα Μακεδονικού Βραβείου σας προσκαλεί να τιμήσετε με την παρουσία σας την ετήσια τελετή απονομής του Μακεδονικού Βραβείου η οποία θα πραγματοποιηθεί στην κεντρική αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου Δράμας την Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018 στις 7 το απόγευμα.
Τιμώμενη προσωπικότητα για το έτος 2018
ο Δρ. Γεώργιος Χαραλάμπους PhD, MBA Project Manager Hydro-Acoustics, CTBTO/IMS/ED (Υπεύθυνος προγράμματος εγκατάστασης του υδροακουστικού δικτύου επιτήρησης των ωκεανών, CTBTO) για το ήθος και την ανεκτίμητη προσφορά στο επιστημονικό γίγνεσθαι στην Ελλάδα και στην παγκόσμια κοινότητα.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018 ώρα: 19:00
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΩΔΕΙΟΥ ΔΡΑΜΑΣ

Δρ. Γεώργιος Χαραλάμπους

Ο Γεώργιος Χαραλάμπους αποφοίτησε από το 2ο Λύκειο Δράμας το 1983 και εισήχθη με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών στο Τμήμα Μαθηματικών της Σχολής Θετικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από όπου αποφοίτησε το 1987 με Άριστα. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε με υποτροφία μεταπτυχιακές σπουδές στο Duke University της Βόρειας Καρολίνας, Η.Π.Α.
Η έρευνα και η διδακτορική διατριβή του επικεντρώθηκαν σε μια νέα μέθοδο παθητικού εντοπισμού ηχητικών πηγών για την οποία του απονεμήθηκε o τίτλος του Διδάκτορος (Ph.D.) το 1993.
Το 2010 ολοκλήρωσε διετή κύκλο σπουδών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων στο CITY College σε συνεργασία με το University of Sheffield, Αγγλία, απ όπου του απονεμήθηκε το Master of Business Administration, ΜΒΑ with distinction.
Το 1994 υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό (φρεγάτα ΗΠΕΙΡΟΣ F-456) ως στρατεύσιμος κελευστής στην επιστασία των ηχοβολιστικών συστημάτων SONAR εντοπισμού υποβρύχιων στόχων. Κατόπιν ξεκίνησε να εργάζεται ως επιστημονικό προσωπικό και εν συνεχεία ως επιστημονικός υπεύθυνος ερευνητικών προγραμμάτων στο Κέντρο Υποθαλάσσιων Ερευνών SACLANTCEN-NATO (σημερινό CMRE) στη Λα Σπέτσια της Ιταλίας απ όπου συνέχισε την συνεργασία του με το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό με αποκορύφωμα το ανθυποβρυχιακό πείραμα που οργάνωσε το 2002 σε συνεργασία με την Ελληνική Βάση Υποβρυχίων στη Σαλαμίνα και την συμμετοχή του Ελληνικού υποβρυχίου Τρίτων (S-112).
Από το 2009 εργάζεται στον CTBTO στη Βιέννη ως διαχειριστής του προγράμματος υδροακουστικών σταθμών του δικτύου IMS. Η εγκατάσταση των σταθμών στο νησί του Ροβινσώνα Κρούσου στον Ατλαντικό Ωκεανό περίπου 600 χλμ από στη Χιλή καθώς και στα γαλλικά νησιά Κροζέ στον νότιο Ινδικό Ωκεανό, σηματοδότησαν την επιτυχή ολοκλήρωση του δικτύου αυτού το οποίο προσφέρει μια «ακουστική ασπίδα» στους ωκεανούς εναντία σε πυρηνικές δόκιμες.
Έχει δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά, συγγράμματα και βιβλία, κι έχει μετάσχει, οργανώσει και προεδρεύσει σε μεγάλο αριθμό συνεδρίων με αντικείμενο την ακουστική. Είναι μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Ακουστικής, της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γεωεπιστημών και του Βρετανικού Επιμελητήριου Διοίκησης Επιχειρήσεων.
Ο Γεώργιος Χαραλάμπους είναι παντρεμένος με την Αναστασία Πεταλωτή, δικηγόρο, κι έχουν δυο κορίτσια, την Πάτρα και την Χρυσάνθη.

ΙΔΡΥΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ

Το Ίδρυμα Μακεδονικού Βραβείου (ΦΕΚ 250/τ.Β’/28-02-2002), το οποίο υπάγεται στην εποπτεία και τον έλεγχο του Υπουργείου Οικονομικών, Εθνικής Παιδείας και Πολιτισμού, εδρεύει στην πόλη της Δράμας και λειτουργεί ως κοινωφελές ίδρυμα. Δημιουργήθηκε ως θεσμός από συμπολίτη μας, που αποδεδειγμένα αγάπη-σε την Ελλάδα και τη Γνώση και ανέθεσε στο Δ.Σ. την επιλογή και βράβευση ενός Έλληνα πολίτη, που έχει διακριθεί για τις εξαιρετικές του επιδόσεις στις επιστήμες, στη λογοτεχνία ή στις τέχνες.
Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος είναι: Χριστόδουλος Μαμσάκος (Πρόεδρος, Δήμαρχος Δράμας) Ευάγγελος Βασιλείου (Αντιπρόεδρος, Ιατρός Καρδιολόγος) Ανέστης Τερζής (Γραμματέας, Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος Πολιτιστικού Οργανισμού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Γεώργιος Ψαρράς (Ταμίας, Λογιστής, Πρόεδρος ΔΕΚΠΟΤΑ) Κατερίνα Κετσιμπάση (Μέλος, Ιστορικός - Αρχαιολόγος, Περιφερειακή Ενότητα Δράμας)