Κρυμμένος μέσα στις φυλλωσιές των πανύψηλων δένδρων, πεντακόσια περίπου μέτρα πριν μπεις στο Κεφαλάρι και αφού ακολουθήσεις τον χωματόδρομο δίπλα από το ποτάμι, προβάλει ξαφνικά μπροστά σου ένας πέτρινος νερόμυλος, που μοιάζει να ξέφυγε από κάποιο παραμύθι.
Η θέα του σε αφήνει άναυδο. Το τοπίο, τα νερά, τα λουλούδια, τα πανύψηλα δένδρα που τον προστατεύουν, αιώνες τώρα, σε συνδυασμό με το μεράκι της οικογένεια Κόντου, ο νερόμυλος παραμείνει ζωντανός, στολίδι του τόπου, σε ανάμνηση μιας άλλης εποχής, μακρινής, μα όχι ξεχασμένης.
Ο ιδιοκτήτης του, ο κύριος Δημήτρης Κόντος, μετά τη συνταξιοδότησή του, αφιέρωσε το χρόνο και το μεράκι του για τη διατήρηση του νερόμυλου, όχι απλώς σαν ένα μουσειακό στοιχείο, αλλά ενεργό έως και σήμερα.
Οι πέτρες του που γυρίζουν με την πίεση του νερού, αλέθουν το σιτάρι, όπως έκαναν οι πρόγονοι του από το 1890, όταν ο προπάππους του αγόρασε τον μύλο αυτό από έναν Τούρκο. Έκτοτε, γενιές μεγάλωσαν μέσα στο νερόμυλο αυτό, που τον επάνω όροφος του νερόμυλου χρησιμοποιούσαν ως κατοικία.
Σήμερα ο κ. Κόντος τον διατηρεί έχοντας τοποθετημένα τα έπιπλα και τα οικιακά σκεύη που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοι του, ως ανάμνηση και τιμή στη μνήμη τους, ταξιδεύοντας τον κάθε φίλο και επισκέπτη, σε μια άλλη εποχή, τόσο ρομαντικά αγνή, παρά τις δυσκολίες της.
Όσο για τον αύλιο χώρο; Αυτός πάντα πρόσχαρα περιμένει τους φίλους για ένα ποτάκι, για μια ψησταριά και τσιπουράκι και φυσικά με καλή διάθεση και σεβασμό προς τον χώρο, αλλά και εκτίμηση προς το πρόσωπο του φιλόξενου κυρίου Δημήτρη Κόντου.